Το ημερολόγιο έδειχνε 2006 στη Σαϊτάμα, όταν η Ισπανία του Πάου Γκασόλ, του Ναβάρο, του Γκαρμπαχόθα (αργότερα του Ρούμπιο) και όλων εκείνων των «φονιάδων» άλλαζε για πάντα τον χάρτη του παγκόσμιου μπάσκετ. Ήταν η στιγμή που μια ομάδα μετατράπηκε σε σχολή. Αυτή η επιτυχία έγινε συνήθεια, (φιναλίστ στο EuroBasket του 2007 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και του 2012 αλλά και κατακτήσεις ευρωπαϊκών 2009, 2011, 2015, 2022 και MundoBasket 2019), ενώ μην ξεχνάμε και τις επιτυχίες των ισπανικών ομάδων σε συλλογικό επίπεδο. Με λίγα λόγια, επί σχεδόν δύο δεκαετίες οι Ισπανοί σάρωναν σε ό,τι αφορούσε την σπυριάρα και όποτε έπεφτες πάνω τους, όφειλες να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Αν και δεν έφτανε πάντα αυτό.
Ελλάδα-Ισπανία: Το παιχνίδι που μας έμαθε να πιστεύουμε ξανά
Τα παιδιά του Ντιρκ
Η Γερμανία έχει μόλις κατακτήσει το EuroBasket στη Ρίγα, δυο χρόνια μετά το χρυσό στο Μουντομπάσκετ. Πίσω από το μετάλλιο δεν κρύβεται μόνο ένας θρίαμβος, αλλά (μάλλον) η αρχή μιας νέας εποχής. Γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι απλώς μια καλή φουρνιά παικτών, αλλά το αποτέλεσμα χρόνων πειθαρχίας, σχεδιασμού και –κυρίως– του legacy ενός ανθρώπου: του Ντιρκ Νοβίτζκι.
Ο Ντιρκ ήταν πάντα εκεί. Όσο η Εθνική Γερμανίας έπαιζε με ρόστερ που δεν είχε καμία σχέση με τα μεγαθήρια της εποχής, εκείνος κατέβαινε, κρατώντας μια ολόκληρη χώρα στην πλάτη του και τη μοναδική φορά που έφτασε πιο κοντά στη διάκριση, έπεσε στην κορυφαία Εθνική Ελλάδος το 2005.
Μπορεί να μην πήρε τα μεγάλα μετάλλια, αλλά φύτεψε τον σπόρο, δείχνοντας πώς ένας superstar του ΝΒΑ δεν είναι “too cool” για την εθνική του και έγινε πρότυπο για μια γενιά που σήμερα θερίζει.
Ο Ντένις Σρέντερ, ο Φραντς Βάγκνερ (και ο αδερφός του Μο), ο Ίσάακ Μπόνγκα είναι οι «γιοι» του Ντιρκ. Και πίσω τους έρχονται ακόμα περισσότεροι. Η Γερμανία δεν είναι one hit wonder. Είναι ένα project με διάρκεια.
“Χάλκινοι” στο μετάλλιο, “χρυσοί” στις καρδιές μας οι λεβέντες με τα γαλανόλευκα
Το φινάλε στη Ρίγα ήταν η απόδειξη
Όταν η Τουρκία έφτασε στο +5, οι Γερμανοί δεν πανικοβλήθηκαν, βρήκαν από το πουθενά τα μεγάλα σουτ, ειδικά με την κλάση του Σρέντερ και τη σκληράδα στην άμυνα.
Η νίκη-θρίαμβος δεν ήταν τύχη, αλλά νοοτροπία νικητών ή όπως είπε και ο Νικήτας Αυγουλής στην περιγραφή του τελικού, «μια ομάδα που αρνείται να χάσει». Είναι το DNA μιας ομάδας που πλέον μπαίνει σε κάθε τουρνουά όχι απλώς για να διακριθεί, αλλά για να το κερδίσει.
Dirk Nowitzki, αυτά είναι τα «χρυσά παιδιά» σου
Όπως ακριβώς η Ισπανία το 2006, έτσι και η Γερμανία το 2023 και το 2025 μοιάζει έτοιμη να επιβάλει τη δική της κυριαρχία. Με τον Σρέντερ να λειτουργεί σαν «μαέστρος», τον Βάγκνερ σαν σημείο αναφοράς στο NBA και μια ολόκληρη φουρνιά από πίσω να χτυπάει την πόρτα, η Γερμανία χτίζει τη δική της σχολή.
Και το ερώτημα είναι απλό: Μπαίνουμε σε μια δεκαετία που, όπως κάποτε έλεγες «παίζεις με Ισπανία και ξέρεις τι σε περιμένει», τώρα θα το λες για τη Γερμανία;
Οι πιθανότητες λένε ναι. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Νοβίτζκι, κάπου, χαμογελάει περήφανος.
