Λένε πως όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος, σε κάθε κομμάτι της ζωής μας. Στην περίπτωση της Ρεάλ Μαδρίτης, όπου «καλό» βάλε την «παλιά φρουρά» της ομάδας, αυτά τα τρία ονόματα που σου έρχονται στο μυαλό και ευθύνονται για την επιστροφή της στα κορυφαία στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ μετά τον λήθαργο της πρώτης δεκαετίας του 2000.
Ρούντι Φερνάντεθ, Σέρχιο «Τσάτσο» Ροντρίγκεθ και Σέρχιο Γιουλ βρέθηκαν (ίσως) για τελευταία φορά όλοι μαζί σε παιχνίδι της Euroleague, με τον πρώτο να έχει ανακοινώσει ότι σταματάει το καλοκαίρι την καριέρα του το καλοκαίρι, ενώ οι άλλοι δύο στα 37 και 36 τους χρόνια αντίστοιχα δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα συνεχίσουν μετά το καλοκαίρι. Αν κρίνουμε από την πορεία του ημιτελικού απέναντι στον Ολυμπιακό και το πρώτο δεκάλεπτο του τελικού κόντρα στον Παναθηναϊκό AKTOR, όλα κυλούσαν όπως ονειρεύονταν. Άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε στο «αντίο» να φύγει με μια κούπα; Το φινάλε όμως δεν ήταν αυτό που είχαν φανταστεί.
Ήταν γραμμένο στα αστέρια το ευρωπαϊκό να καταλήξει στα χέρια του Παναθηναϊκού.
Μπορεί η ισπανική τριανδρία της Ρεάλ Μαδρίτης, να έκανε το θαύμα της πέρσι κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, φέτος όμως η εμπειρία δεν μπόρεσε να κερδίσει τον ενθουσιασμό.
Τους σιχαινόσουν, άρα έκαναν κάτι σωστά
Από εκείνο τον τελικό του 2006 στη Σαϊτάμα και τη βαριά ήττα της Εθνικής Ελλάδος, η μπασκετική Ισπανία δεν «κάθισε» ποτέ καλά στο ελληνικό στομάχι, μια ανακατωσούρα που γιγαντώθηκε μια χρονιά αργότερα στο Ευρωμπάσκετ του 2007 και τα όσα έγιναν στον ημιτελικό και τη νέα ήττα με 82-77.
Ακόμα θυμόμαστε τον Λάζαρο Παπαδόπουλο να κάνει μορφασμούς «ηλεκτροπληξίας» κοροϊδεύοντας τον Ρούντι Φερνάντεθ που είχε δώσει ρεσιτάλ Κασκαντέρ στο παρκέ. Αυτή η υπερβολή και η ευκολία στη «βουτιά» της σχολής Ναβάρο σαφώς και εκνευρίζει, επισκιάζοντας ωστόσο την πραγματική αξία των συμπαικτών του.
Ο Ρούντι ή η «Κατίνα Παξινού του ευρωπαϊκού μπάσκετ» όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί ο Δημήτρης Καρύδας, μας έκανε να ξεχάσουμε το πόσο καλός παίκτης υπήρξε με τη συμπεριφορά του εντός παρκέ και την αδυναμία του να προκαλεί αντιπάθειες, την ώρα που οι δύο Σέρχιο εξελίχθηκαν σε εμβληματικές μορφές, που απλώς σου έσπαγαν τα νεύρα με την αδιανόητη ευστοχία τους στα κρίσιμα.
Έπαθαν πρώτα και έμαθαν
Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η ισπανική τριάδα δεν ήξερε να κερδίζει, αντιθέτως στα κρίσιμα αποτελούσαν τρόμο για τους αντιπάλους, καθώς κάποιο τρόπο θα έβρισκαν να βάλουν ένα σουτ από αυτά που λες «δεν μπαίνει με τίποτα».
Ένα από αυτά μάλιστα τα έχουμε υποστεί εμείς οι ίδιοι, από τον Φερνάντεθ στο ΟΑΚΑ σε νεκρό χρόνο ή το καλάθι του Γιουλ πάνω στο απλωμένο χέρι του Φαλ στον περσινό τελικό της Ευρωλίγκας.
Μέχρι όμως να μάθουν να κερδίζουν έμαθαν τη γεύση της αποτυχίας και μάλιστα αρκετές φορές. Από την ήττα στον ημιτελικό με την Μακάμπι Τελ Αβίβ το 2011, τον χαμένο τελικό με το ρεσιτάλ του Βασίλη Σπανούλη το 2013, άλλον έναν χαμένο τελικό από τον ασταμάτητο Ταϊρίς Ράις από τη Μακάμπι το 2014 μέχρι να μπει το know how στο DNA τους.
Οι άλλοτε losers έμαθαν από τις ήττες τους, εμπνέονταν συνεχώς από τα αδέρφια Γκασόλ και τον Ναβάρο στην Εθνική Ισπανίας και από το 2015 και την πρώτη τους κατάκτηση, δεν κοίταξαν ποτέ ξανά κανέναν ως αουτσάιντερ. Μπορεί να τους σιχαινόμασταν μπασκετικά, όπως και τον Γκαρμπαχόθα, αυτό όμως δεν μπορεί να μειώσει τα όσα πέτυχαν τόσα χρόνια στην Ευρωλίγκα.
Θα «σπάσει» τελικά η τριάδα όπως ήταν δεδομένο ότι θα γίνει ή η ήττα από τον Παναθηναϊκό AKTOR θα τους δώσει κίνητρο να επιστρέψουν για μία τελευταία φορά;
