Ανακούφιση, υπερηφάνεια, μεγαλείο. Αν ζητήσω από το ChatGPT να μου γράψει ένα άρθρο με 1.000 κλισέ λέξεις για την επιτυχία της Εθνικής Ελλάδος, θα το έκανε με τον ίδιο βερμπαλισμό. Διότι, μπροστά σε τέτοια επιτυχία, όλα επιτρέπονται. Τα παιδιά με το εθνόσημο στο στήθος, αυτοί οι λεβέντες με καρδιά, ψυχή και… καρύδια ανέβηκαν στο βάθρο. Πέτυχαν αυτό που δεν κατάφεραν οι Σερβία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία. Έφεραν μία μεγάλη επιτυχία στο ελληνικό μπάσκετ μετά από 16 χρόνια, παρότι ως Έλληνες συχνά μας κακοπέφτει μέχρι και η 3η θέση. Αλλά δε θα μιλήσουμε για τις παθογένειές μας ως λαός. Θα μιλήσουμε, βασικά λάθος, θα αποθεώσουμε, τα παιδιά μας.
Τον Γιάννη, τον megastar του παγκοσμίου μπάσκετ. Τον Σλούκα, τον ηγέτη που επέστρεψε με μοναδικό στόχο να περάσει ένα μετάλλιο στο στήθος του σε εθνικό επίπεδο. Τον Παπανικολάου, τον αρχηγό που πάντα ήταν εκεί.
Είναι λάθος και αχαριστία να ξεχωρίσουμε κάποιον, διότι όλοι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν. Εξάλλου τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι όλα ίδια, αλλά όλα είναι εξίσου σημαντικά. Μια γροθιά. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Εθνική Ελλάδος. Γιατί οι επιτυχίες έτσι έρχονται. Όλοι μαζί, κανείς δεν τα κατάφερε μόνος του. Ούτε καν ο Michael Jordan.
Το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να χτίσει πάνω σε αυτήν την επιτυχία. Να πάρουμε παράδειγμα από τις Γερμανία - Τουρκία και να τις ξεπεράσουμε, όπως μας προσπέρασαν εκείνοι. Η Ελλάδα έχει ταλέντο. Πλάνο χρειάζεται και εθνική ομοιογένεια. Βέβαια έχουμε χρόνο να τα σχολιάσουμε αυτά. Μέχρι το επόμενο Παγκόσμιο. Απόψε γιορτάζουμε τη μεγάλη επιτυχία και καθόμαστε αναπαυτικά να δούμε τον μεγάλο τελικό. Με την ευχή, την επόμενη φορά να είμαστε εμείς εκεί.
