Η Ελλάδα νίκησε την Ισπανία και δεν ήταν απλά μια νίκη. Ήταν μια απελευθέρωση. Για δύο δεκαετίες, οι Ισπανοί ήταν η σκιά μας, το κόμπλεξ που μας κρατούσε καθηλωμένους. Κάθε φορά που τους βρίσκαμε μπροστά μας, ξέραμε τι ερχόταν: ήττα.
Ήταν πλέον ώρα να κοιτάξουμε τον «δαίμονα» κατάματα
Χθες όμως, το σενάριο ξαναγράφτηκε
Στην Κύπρο, η Εθνική πήρε το τιμόνι και όχι απλά πάτησε το γκάζι, αλλά έμαθε να οδηγεί. Ό,τι έμοιαζε ακατόρθωτο, επιτέλους έμοιαζε αυτονόητο. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο με 25 πόντους, 14 ριμπάουντ και 9 ασίστ( ένα βήμα από το triple double), ο Τάιλερ Ντόρσεϊ με «καυτό» χέρι, με 22 πόντους και 6/9 τρίποντα και φυσικά ο Κώστας Σλούκας ψύχραιμος σαν χειρουργός στα κρίσιμα σημεία και τις βολές.
Αλλά η ουσία δεν ήταν στα στατιστικά, ήταν στο βλέμμα. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, οι Ισπανοί κοίταξαν την Εθνική και είδαν κάτι που δεν είχαν συνηθίσει: μια ομάδα που δεν φοβήθηκε, δεν λύγισε, δεν έσκυψε το κεφάλι. Και στο τέλος, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι χάσανε.
Μπορεί να μην έχουν πλέον τα αδέρφια Γκασόλ ή τους Ναβάρο, Γιουλ ή Ρούντι, παραμένουν όμως μια ομάδα πανίσχυρη, που με νίκη εξασφάλιζε πρωτιά στον όμιλό μας. Ευτυχώς, όμως, η μοίρα (και η θέλεση) ήταν με το μέρος μας.
Αυτή η νίκη είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την πρωτιά στον όμιλο. Μοιάζει σαν ψυχοθεραπεία, λες και είναι το κλείσιμο ενός εικοσαετούς φαύλου κύκλου. Είναι το σημείο που λες «ναι ρε φίλε, μπορώ». Από εδώ και πέρα, το μετάλλιο δεν είναι όνειρο, είναι στόχος που μπορεί να επιτευχθεί. Και το κάτι παραπάνω; Δεν είναι απαγορευμένο να το φανταζόμαστε.
Η Ελλάδα νίκησε την Ισπανία. Και ξαφνικά, όλα μοιάζουν δυνατά. Φτάνει να το θυμόμαστε και την Κυριακή, κόντρα στο Ισραήλ.
