Όντας παιδί της τεχνολογικής κατεύθυνσης δεν είχα ιδέα ότι η ελληνική γλώσσα θα ασκούσε τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μου, ακόμα και αν έβλεπα συνεχώς κάποια «συμπτώματα», όπως το να θέλω να διορθώνω τους γύρω μου σε κάθε «πάμε για καφέ ΣΤΙΣ μία» αντί για «ΣΤΗ μία», ότι το «περαιτέρω» γράφεται πρώτα με –αι και μετά με –ε καθώς προέρχεται από το «περαιώνω» και όχι από το «εταίρος», ή ότι ο πληθυντικός της λέξης «ύδωρ» είναι τα «ύδατα» και όχι «υδώρατα» όπως άκουσα κάποια στιγμή στη ζωή μου.
Καλώς ή κακώς η ελληνική γλώσσα δεν είναι για όλους, είναι τόσο ενδιαφέρουσα και συνάμα δύσκολη, έχει άπειρες ερμηνείες και πολλαπλές σημασίες που την ομιλείς φαρσί με την προφορά και τις ιδιαιτερότητές της μονάχα αν την έχεις διδαχτεί από μικρός.
Η παραπάνω αποθέωση έγινε προκειμένου να μην παρεξηγηθώ ως ανθέλληνας, καθώς ακολουθεί και άλλη αποθέωση. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο η λατρεία μου προς την ελληνική γλώσσα και διάλεκτο, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν είχα δοκιμάσει ποτέ να διαβάσω κάποιο βιβλίο σε άλλη γλώσσα πέραν της ελληνικής. Δεν είναι ότι δεν είχα δοκιμάσει επειδή δεν ξέρω αγγλικά –αν δεν με πιστεύεις δες τη βίντεο-συνέντευξή μου με τον NBAer, Donovan Mitchell – αλλά ένιωθα πως απλά θα χαθώ μέσα στις λέξεις.
Ότι δεν θα διαβάσω με την ίδια ταχύτητα που απολαμβάνω να περνάω την κάθε λέξη-πρόταση-σελίδα χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσω σε περίπτωση που κάτι δεν μου βγάζει νόημα. Μαθήματα έχω δώσει στα αγγλικά, αλλά ποτέ μου δεν διάβασα ξένο βιβλίο που θα το είχα επιλέξει ο ίδιος και όχι για λόγους εξετάσεων.
Όλα αυτά μέχρι που ήρθε ο αδερφός μου με την αγγλική έκδοση του βιβλίου «The 7 Habits of Highly Effective People» του άλλοτε καθηγητή στο Jon M. Huntsman School of Business του Πανεπιστήμιο της Utah, Stephen R. Covey.
«Διάβασέ το, θα σου ανοίξει το μυαλό» επέμενε καθημερινά ο Κώστας όντας ενθουσιασμένος με αυτά που είχε μάθει μέσα από τις σελίδες του άλλοτε consultant της IBM. Μάλιστα παρότι δεν ήταν κάποιο μυθιστόρημα ή νουβέλα, αρνιόταν πεισματικά να μου πει τι είχε μάθει, λες και επρόκειτο να μου κάνει spoiler από ταινία που πρόσμενα καιρό.
Εγώ από την άλλη δεν ήμουν αρνητικός, με χαρά το πήρα από τα χέρια του και στη συνέχεια το ακούμπησα στο κομοδίνο μου έχοντας στον νου μου ότι κάποια στιγμή θα το ξεκινήσω.
Μόνο που οι μέρες περνούσαν, το βιβλίο παρέμενε κλειστό, στην ίδια ακριβώς θέση. Έκανε ηλιοθεραπεία κάθε πρωί από τις ακτίνες του ηλίου που περνούσαν από το παράθυρο, έπιασε κολλητή παρέα με τη γύρω σκόνη και κάνα κουνούπι, σχεδόν έτοιμο να αποκτήσει δικό του περίγραμμα στο τραπεζάκι, λες και είναι σκηνή εγκλήματος. Και κάθε μέρα άκουγα την ίδια ατάκα:
«Το διάβασες το βιβλίο;» να με ρωτάει ο αδερφός μου, με μένα να του απαντάω:
«Σήμερα». Την επόμενη μέρα πάλι «Σήμερα». Το ίδιο και την παραεπόμενη και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω γιατί υπήρχε αυτή η άρνηση. Ίσως δεν πίστευα ότι θα μπορέσω να βγάλω εύκολα ένα βιβλίο με πολλούς και δύσκολους όρους, που ούτως ή άλλως θα με δυσκόλευαν και στην ελληνική γλώσσα.
«Φαντάσου τι πανηγύρι έχει να γίνει με το αγγλικό βιβλίο» έλεγα μέσα μου και δίσταζα.
Μία νύχτα όμως
Με το κεφάλι μου να είναι έτοιμο να σπάσει από τον πονοκέφαλο, να μην με αφήνει καν να απολαύσω κάνα βιντεάκι στο Youtube για να περάσει η ώρα και τον ύπνο να αρνείται πεισματικά να ρίξει το πέπλο του, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο βιβλίο. Όλα μου φαίνονταν βουνό εκείνη τη στιγμή, τι μπορούσε να πάει χειρότερα.
«Αν θα είναι βαρετό κιόλας θα με βοηθήσει να κοιμηθώ», έλεγα από μέσα μου και τελικώς το τόλμησα. Το πήρα στα χέρια μου, ξάπλωσα στο κρεβάτι, ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και ξεκίνησα το ξεφύλλισμα.
Συνήθως τον πρόλογο τον περνάω πολύ γρήγορα, αυτή τη φορά όμως λόγω της έλλειψης ταχύτητας που είχα δεν μπορούσα να το κάνω. Διάβασα την πρώτη πρόταση. Μετά τη δεύτερη. Ύστερα την τρίτη. Ένιωσα πως συνήθισα. Έβλεπα προτάσεις που σε βάζουν 100% στο νόημα, σαν να καταπιανόσουν από πάνω τους. Μπορεί η ταχύτητα να μην βελτιώθηκε ιδιαίτερα με το πέρασμα των σελίδων, αλλά έβγαζαν νόημα πολύ πιο εύκολα από όσο θα περίμενα. Και διάβασα ένα κεφάλαιο. Μετά άλλο ένα και ύστερα και άλλο. Δεν ήθελα να το αφήσω.
Κάποια στιγμή ο ύπνος εμφανίστηκε, αλλά οι αγγλικές λέξεις και ορισμοί τον απέτρεπαν να με διακόψει. Η βαρύτητα, η υπομονή και κατανόηση που ένιωθα ότι θέλω να τους δώσω λειτουργούσαν σαν ξυπνητήρι, με κρατούσαν όρθιο, δίνοντάς μου έναν παραπάνω λόγο να μείνω σαν τον εύζωνα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Μέχρι που κάποια στιγμή ξύπνησα πάνω στο βιβλίο και οι πρώτες πρωινές ηλιαχτίδες περνούσαν από το παράθυρο.
Εν τέλει είχα περάσει πάνω από το βιβλίο δυόμιση ώρες και είχα καταφέρει να βγάλω 50-60 σελίδες. Την επόμενη μέρα έβγαλα καμιά δεκαριά παραπάνω. Το ίδιο και την παραεπόμενη. Ακόμα το διαβάζω αλλά δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο ευχάριστο είναι. Είναι σαν αυτό το όνειρο που αισθάνεσαι ότι δεν θες να τελειώσει ποτέ και σαν το Inception του Christopher Nolan σε στέλνει σε άλλο υπο-όνειρο και συνεχίζεις.
Μόνο που o λόγος που το απολαμβάνω τόσο δεν είναι γιατί αργώ να το τελειώσω. Νιώθω τόσο απορροφημένος από την κάθε λέξη, από τη σημασία και τη ζωντάνια που μου ξυπνούν, ακόμα και αν δυσκολεύομαι να το κάνω με την ίδια ταχύτητα ή κατανόηση σε σχέση με την ελληνική (έχω και το Google Translate σε επιφυλακή για οποιαδήποτε διευκρίνηση). Μπορεί η γλώσσα μας μαζί με τη γαλλική να θεωρούνται εκείνες οι οποίες μπορούν να περιγράψουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και λεπτομέρεια μια κατάσταση, μια έννοια, μια υπόθεση ωστόσο αυτό δεν αναιρεί τη ζωντάνια που σου ξυπνά μια αγγλική εξιστόρηση ή περιγραφή.
Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και με άλλες γλώσσες –μακάρι να γερμανικά μου να ήταν σε καλό επίπεδο και να το επιχειρούσα- ωστόσο το μόνο βέβαιο είναι ότι μέσω των συγκεκριμένων λέξεων προσωπικά ένιωσα πιο συνδεδεμένος από ποτέ με ένα ανάγνωσμα. Μπορεί να χρειάστηκε να φτάσω τα 30 για να το μάθω, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;
Αν έχεις διαβάσει βιβλία στα αγγλικά ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είμαι (και τόσο) υπερβολικός στην αντίδρασή μου. Αν πάλι δεν το έχεις δοκιμάσει, δεν χάνεις απολύτως τίποτα να το προσπαθήσεις. Άλλωστε ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι να ρίχνουμε ένα βλέφαρο λίγο παραπέρα από εκεί που φτάνει η σκιά μας;
