Αν έχεις παρακολουθήσει ποτέ μια σωστή επική ταινία, από τα Lord of the Rings μέχρι το Killers of the Flower Moon, θα ξέρεις εκείνη την ενοχλητική αίσθηση στη μέση που σε πιάνει περίπου δύο ώρες μετά. Αν μάλιστα πήγες να δεις το Irishman στον κινηματογράφο, σε πιάνει μέχρι και νύστα.
Όμως μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι πολύ μεγάλο, δεν σημαίνει ότι είναι και πιο αποτελεσματικό. Οι περισσότεροι σινεφίλ γνωρίζουν ότι οι διάρκειες των ταινιών έχουν αυξηθεί εκθετικά τα τελευταία χρόνια, με ακόμα και τα κινούμενα σχέδια για παιδιά που κάποτε μετά βίας έφταναν τη μία ώρα, πλέον να αγγίζουν τις δύο. Οι περισσότερες ταινίες Harry Potter κρατούν δυόμισι ώρες. Η τελευταία ταινία Avengers έφτασε τις τρεις ώρες. Υπάρχουν όμως πολλά παραδείγματα ταινιών που ήταν υπέροχες χωρίς να σε πονέσει ο πισινός σου.
Μία που ξεχωρίζει είναι το μεγαλειώδες πολεμικό δράμα Casablanca του 1942, με τον Humphrey Bogart και την Ingrid Bergman, η ατελείωτα ατάκα-ατάκα ταινία που διαρκεί μόλις 102 λεπτά, μέσα στα οποία χωράει διπλές προδοσίες, ένα ερωτικό τρίγωνο, και μερικούς από τους καλύτερους διαλόγους στην ιστορία του σινεμά.
Άλλη είναι το Kramer vs Kramer με τους Dustin Hoffman και Meryl Streep που σάρωσε τα γαμημένα Όσκαρ με εννιά υποψηφιότητες, κερδίζοντας «Καλύτερη Ταινία», «Καλύτερο Α’ Γυναικείου» και «Καλύτερο Β’ Ανδρικό Ρόλο». Ένα απίστευτα δυνατό και σχετικό έργο, που έχει και την πιο ρεαλιστική σκηνή όπου ένας γονιός προσπαθεί να εξηγήσει σε ένα παιδί ότι δεν μπορεί να φάει άλλο παγωτό, που έχει μπει ποτέ σε ταινία. Επιπλέον, κρατάει μόνο 105 λεπτά! Ένα λεπτό πιο σύντομο, είναι το The French Connection του 1971, με τον αείμνηστο Gene Hackman ως Popeye Doyle, τον σκληροτράχηλο ντετέκτιβ της Νέας Υόρκης που κυνηγάει τρένα με το αυτοκίνητό του στην καταδίωξη Γάλλων εμπόρων ηρωίνης. Ένα λαμπρό θρίλερ γεμάτο δράση, που δείχνει και τι σπουδαίος ηθοποιός ήταν ο Roy Scheider, τέσσερα χρόνια πριν το Jaws.
Ωστόσο, είναι πέντε λεπτά μεγαλύτερο από το Driving Miss Daisy, την ταινία που έκανε διάσημο τον Morgan Freeman. Γυρισμένη το 1989, τον δείχνει ως σωφέρ την ηλικιωμένη Jessica Tandy ενώ εκείνη αναπολεί τη ζωή της τα τελευταία 25 χρόνια. Σίγουρα κέρδισε τη φαντασία του κοινού, βγάζοντας σχεδόν 150 εκατομμύρια δολάρια στο box office με προϋπολογισμό μόλις 7, και απέσπασε εννιά υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ αυτών και για «Καλύτερη Ταινία». Αλλά το στέμμα της πιο σύντομης ταινίας που κέρδισε ποτέ «Καλύτερη Ταινία» πηγαίνει σε μια ταινία του 1955, το Marty, με τον Ernest Borgnine (που αργότερα έπαιξε στο The Wild Bunch του Sam Peckinpah) και την Betsy Blair.
Η ρομαντική ιστορία ενός χασάπη και μιας δασκάλας που είχαν χάσει κάθε ελπίδα να βρουν κάποιον, αλλά γνωρίζονται σε έναν χορό. Ο Borgnine κέρδισε το Όσκαρ «Καλύτερου Α’ Ανδρικού» για την ερμηνεία του και ο Delbert Mann πήρε το «Καλύτερης Σκηνοθεσίας».
Το καλύτερο απ’ όλα; Κρατάει μόλις 90 λεπτά.
