Με δύο λιτές ανακοινώσεις, μία από τον Ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη και μία από τον ΣΥΡΙΖΑ μπήκαμε σε ένα ακόμα κεφάλαιο δημόσιας συζήτησης για ένα θέμα που μοιάζει να μην μας αφορά ακόμα όσο πρέπει στην ουσία του. Βέβαια έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα προς μία κατεύθυνση που ίσως και να αποτελεί έναν οδικό χάρτη για το μέλλον, αλλά μέχρι τότε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Το πρώτο βήμα, σχεδόν αντανακλαστικό, ήταν ο συμψηφισμός. Βέβαια είναι κι αυτή μια μικρή πρόοδος, γιατί μέχρι πριν από 3 χρόνια ήταν πολύ πιο βολική η σιωπή, εκούσια ή ακούσια. Tο Don’t ask, don’t tell καλά κρατούσε. Όταν όμως η σιωπή δεν μπορεί να καλύψει σαν πέπλο τα πάντα σαν πανάκεια, τότε ο συμψηφισμός είναι ένας στρεβλός τρόπος να σιωπήσεις τελικά.
Το Whataboutism είναι ένα εξίσου χρήσιμο εργαλείο, με τρομερή ευχέρεια χρήσης σε όλα τα πιθανά ή απίθανα δίπολα, από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και της κόντρας ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Για κάθε πραξικόπημα της CIA στη Λατινική Αμερική, υπήρχε μια παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την άλλη πλευρά και κάπως έτσι κυλάει ο χρόνος ακόμα και σήμερα, με μια μικρή αλλαγή στους τίτλους των πρωταγωνιστών.
«Αφού κι εσείς τα ίδια κάνετε, τότε γιατί μιλάτε εξαρχής;» ή ακόμα χειρότερα «Όλοι ίδιοι είναι» για φτάσουμε να θεωρούμε την κακοποίηση γυναικών κάτι σαν συντελεστή του ΦΠΑ για το πόσες ποσοστιαίες μονάδες πρέπει να πέσει για να εξασφαλιστεί μια ισορροπία μεταξύ κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοσίων εσόδων.
Στη συνέχεια υπάρχουν οι «απολογητές» που ξαφνικά θυμούνται ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στο ποια θύματα διαλέγουμε να πιστέψουμε, γιατί προφανώς ο δικός μας δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοια. Αυτό φυσικά δεν είναι προς υπηρεσία της υπεράσπισης του τεκμηρίου της αθωότητας, αλλά περισσότερο μια ανάληψη ενός μικρού μεριδίου ευθύνης για χάρη του κομματικού πατριωτισμού. Εξίσου παλιά τεχνική από τότε που φτιάχτηκαν οι πρώτες πολιτικές ομάδες στα αμφιθέατρα της ρωμαϊκής συγκλήτου.
Δυστυχώς όμως αυτή η διαμάχη δεν είναι μοναδική που επιχειρεί να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα, υπάρχουν πολλές μπάλες να πεταχτούν και δεν είναι όλες πολιτικής φύσης, υπάρχουν και οι απολιτίκ, που ίσως να είναι και λίγο χειρότερες.
Γιατί η κακοποίηση των γυναικών είναι μια ιστορία εξουσίας και όχι σεξ ή βίας
Το δίπολο που θέλει όλες τις γυναίκες-αράχνες και δόλιες ψεύτρες απέναντι σε όλους τους άντρες ως εν δυνάμει κακοποιητές είναι ίσως το ελάσσον ζήτημα. Άλλωστε η διαμάχη μιας ακραίας μερίδας του γυναικείου κινήματος και μιας ακόμα πιο ακραίας μερίδας αντρών που εμπνέονται από περσόνες τύπου Andrew Tate, παράγει περισσότερο θόρυβο από όσο μπορεί να καταναλώσει η υπόλοιπη κοινωνία.
Έχει περισσότερο ενδιαφέρον να δούμε την υποτίθεται πούρα πολιτική διάσταση του θέματος που όμως είναι τελικά και η πιο επικίνδυνα απολιτίκ. Η κριτική προς τα κόμματα και τους ψηφοφόρους που επιμένουν να κατεβάζουν και να ψηφίζουν αντίστοιχα, ηθοποιούς, αθλητές και όλους όσου δεν ταιριάζουν σε κάποιο ιδανικό προφίλ υποψηφίου, είναι σοβαρά προβληματική.
Αν κάτι μας έχει διδάξει η σχετικά πρόσφατη ιστορία της βίας κατά των γυναικών, είναι ότι δεν υπάρχει κανένα προφίλ δράστη τέτοιων περιπτώσεων, όπως πολύ θα ήθελαν οι οπαδοί των αστυνομικών θρίλερ με serial killers ή όσοι έχουν πολύ συγκεκριμένα στερεότυπα και ανθρωπότυπους για τους συγκεκριμένους άντρες.
Το να προσπαθούμε να πούμε ότι ένας επαγγελματίας πολιτικός με «σοβαρό» βιογραφικό, δηλαδή να είναι στέλεχος του κόμματος για χρόνια ή να είναι πανεπιστημιακός καθηγητής ή επαγγελματικά να ανήκει στο χρυσό μικροαστικό τρίπτυχο του γιατρού-δικηγόρου-πολιτικού μηχανικού έχει μια διπλή ανάγνωση, εξίσου κακή. Από τη μία είναι αυτή που θέλει τους «σοβαρούς» να μην εμπλέκονται σε τέτοιου είδους ειδεχθείς υποθέσεις και από την άλλη υπάρχει μια πιο επικίνδυνη και κάπως υποσυνείδητη. Είναι αυτή που θέλει τους «σοβαρούς» να έχουν τη δυνατότητα και την ικανότητα να «κρύψουν» τις αμαρτίες τους, τόσο από την κοινωνία, όσο και από τις διωκτικές αρχές.
Συνεπώς αντί να αφήσουμε τις αρχές να διεξάγουν την έρευνά τους κρατώντας τις πολιτικές και κοινωνικές μας απόψεις για το θέμα για την πάρτη μας, άντε το πολύ για την παρέα μας, έχουμε βρει μία ακόμα ευκαιρία για να αποδείξουμε πόσο άτεγκτοι είμαστε και πόσο γαμάτες απόψεις έχουμε. Τουλάχιστον δεν σιωπούμε, αλλά είπαμε είναι ένας μακρύς δρόμος μέχρι τη σοβαρότητα.
