Δες το στη βαθιά ανθρώπινη ιστορία οποιουδήποτε πολιτισμού. Σε τοιχογραφίες που έχουν αντέξει στο χρόνο, σε συγγράμματα που φυλάσσονται σε βιβλιοθήκες και σε αρχαία κείμενα που μιλούν για τα ήθη και τους τρόπους ζωής. Δεν είναι τυχαίο που η οικογένεια ήταν αναγκαία και που είχε τον πρώτο ρόλο. Από την αρχαία Ελληνίδα θεά Εστία μέχρι την Αιγύπτια Μπάστετ και από τον αρχηγό της οικογένειας της Ρώμης, pater familia, μέχρι τις μεσαιωνικές οικογένειες της Ευρώπης. Ο στόχος ήταν η δημιουργία και η διασφάλιση της οικογένειας. Και κάπου εκεί είναι που ο κόσμος τον τελευταίο καιρό, δείχνει να το έχει χάσει.
Υπάρχουν συνάνθρωποι εκεί έξω που δεν αντιλήφθηκαν ποτέ την ατάκα «αυξάνεστε και πληθύνεστε». Δεν ήταν μόνο η επέκταση του ανθρώπινου είδους σε κάθε γωνιά της Γης ώστε να εδραιωθεί η κυριαρχία του. Ήταν η αντίληψη της εξασφάλισης της διαδοχής. Ήταν η εποχή που πατρότητα ήταν απαραίτητη, που ο πατέρας προετοίμαζε τα παιδιά του για τι δυσκολίες που είχαν οι καιροί και που προσπαθούσαν μέσα από απλές καθημερινές εργασίες και μαθήματα, να τους διδάξουν την αναγκαιότητα του να δημιουργήσουν οικογένεια.
Η πατρότητα ειδικά για τον άντρα, είναι για μία μερίδα κόσμου στο μυαλό του κάτι το «αν έρθει, ήρθε». Προφανώς και το να κάνεις παιδιά συμπεριλαμβάνει μία σειρά από καταστάσεις -να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, να δεις αν μπορείς να είσαι μαζί του- αλλά το παιδί πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν θείο δώρο. Πρώτον γιατί είναι και δεύτερον γιατί όλα εκείνα τα γονίδια των προγόνων των προγόνων σου, ταξιδεύουν πλέον μέσα στο δικό σου DNA. Κάποιες φορές, αρνούμαστε να θυμηθούμε ότι τα παιδιά είναι ευλογία. Γιατί αυτό είναι. Το αντιμετωπίζουμε σαν ένα ακόμη στάδιο της ζωής, ενώ ουσιαστικά, θα έπρεπε να είναι ο απώτερος στόχος.
Ήδη η ελληνική οικογένεια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της άμυνας. Άνθρωποι που τους μεγάλωσαν οι ελληνικές οικογένειες, με τα έθιμά τους, με τις γιορτές τους, την θαλπωρή και την αγάπη, βάζουν ειδικά την ελληνική οικογένεια στο σκαμνί για να τη δικάσουν. Ουσιαστικά ωστόσο, καταδικάζουν έναν τρόπο ζωής που έντυσε, έθρεψε και μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελλήνων, μέσα από απίστευτες κακουχίες, μέσα από κορυφαίες δυσκολίες, μέσα από στέρηση και πείνα, Κατοχή και πολέμους. Κι όμως αυτή η ελληνική οικογένεια, αυτοί οι πατεράδες και αυτές οι μανάδες, ήταν που κρατούσαν κάποτε τα ηνία των λέξεων «πατέρας» και «μητέρα» και τα εννοούσαν σε κάθε γωνιά της ύπαρξής τους. Θα έπρεπε να παραδειγματιζόμαστε από εκείνους. Δεν είχαν την βολική ζωή που έχουμε εμείς σήμερα και την ασφάλεια, αλλά δημιούργησαν οικογένειες. Με τα προβλήματά τους; Με τις στερήσεις τους; Ναι, αλλά πήγαν κόντρα στο κύμα. Δεν δίστασαν.
Για τον άντρα του σήμερα, η πατρότητα θα πρέπει να είναι μία γενναία υπενθύμιση του ποιος είναι ο ρόλος του στη γη που περπατά. Μπορεί να κυνηγήσει τα όνειρά του. Να τα κάνει πραγματικότητα. Να τα κατακτήσει. Να παλέψει για την γυναίκα που διάλεξε, να κοπιάσει για τη δουλειά των ονείρων του, να πλάσει ένα κόσμο όπως τον ονειρευόταν. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα έχει αξία, αν δεν έχει να τα μοιραστεί με την επόμενη γενιά. Την δική του γενιά. Αυτή που θα γίνει το άλλο μισό της καρδιάς του. Γιατί μετά τα παιχνίδια στην παραλία και τα χαμόγελα, όπου θα βλέπεις το γιο σου ή την κόρη σου ή και τα δύο να μεγαλώνουν, η επόμενη μεγάλη υποχρέωσή σου, είναι να τα προστατέψεις και να τα καθοδηγήσεις μέσα από τον κόσμο που δημιούργησες. Ακόμη και αν δεν θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματά σου, θα τους έχεις εξασφαλίσει τα εφόδια για να ακολουθήσουν τα δικά τους.
Μην γίνεις λοιπόν ένας ευκαιριακός πατέρας. Μην γίνεις ο πατέρας που έτυχε. Γίνε ο πατέρας που πρέπει. Κράτησε τις αξίες που μας έδεναν εδώ και χρόνια και προστάτεψε τον κόσμο σου για να τον παραδώσεις στα παιδιά σου. Όσοι έχουν γίνει πατεράδες, θα σου απαντήσουν δίχως δισταγμό ότι μόνο τότε ένιωσαν ολοκληρωμένοι.
Και τι είναι ένας άντρας που περπατάει στη γη, αν δεν κάνει τον κόσμο καλύτερο για τα παιδιά του;
