Εντάξει, πρέπει να έρθετε και λίγο στη θέση μας. Κάποτε όλοι μας αστειευόμασταν και λέγαμε «σύνταξη θα πάρουμε;». Γελούσαμε, πίναμε καμιά μπίρα και μετά τέλος. Δεν το ξανασκεφτόμασταν. Μας φάνηκε κάτι μακρινό, κάτι απαισιόδοξο, κάτι που απασχολεί ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας και επειδή είχαμε και όρεξη να δουλέψουμε, δεν το ακουμπούσαμε ξανά. Τώρα ωστόσο μας ανησυχεί.
Γιατί φαίνεται πως τελικά το ευρωπαϊκό μοντέλο δεν δουλεύει με τον τρόπο που θα θέλαμε. Και εμείς και οι κυβερνήσεις μας. Δεν είναι μόνο το μισθοδοσιακό καθεστώς του εκάστοτε ηλικιωμένου, αλλά κυρίως ότι μικραίνει αυτομάτως το εισόδημα. Δείτε εδώ τον παρακάτω πίνακα του ECD.
Ο πίνακας αυτός που αφορά το 2023 κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στις χώρες της ανατολικής και της δυτικής Ευρώπης. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι ένα και μοναδικό. Μπορείς να ζήσεις με μια σύνταξη ή τσάμπα πληρώνεις όλες αυτές τις κρατήσεις. Είναι μια τίμια ερώτηση. Μην κοιτάτε μόνο το μέγεθος των συντάξεων, αλλά το μέγεθος των τιμών. Αν δεν αυξάνονται οι συντάξεις αλλά αυξάνονται οι τιμές, εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν μπορείς να ζήσεις. Παρότι ανακοινώθηκαν τα μέτρα στη ΔΕΘ, είναι κρίσιμης σημασίας να δούμε πού θα πάει όλη αυτή η ιστορία. Γιατί; Γιατί είναι το μέλλον μας. Όλων μας. Παραθέτω ένα κομμάτι από έρευνα που έκανε το Green European Journal και αναφέρει συγκεκριμένα.
«Ενώ στην Ισπανία προσωπικοί λόγοι -όπως η επαγγελματική εξέλιξη ή η ανάγκη να παραμένει κανείς δραστήριος- αναφέρονται συχνά ως κίνητρα για συνέχιση της εργασίας, σε άλλες χώρες η οικονομική ανάγκη αποτελεί σαφώς την κύρια αιτία. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, στην Κύπρο, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Κροατία και τη Λετονία, περισσότεροι από τους μισούς συνταξιούχους που συνεχίζουν να εργάζονται το κάνουν αποκλειστικά για οικονομικούς λόγους».
Και συνεχίζει με την Ελλάδα αναφέροντας:
«Και στην Ελλάδα, πολλοί συνταξιούχοι παραμένουν στην εργασία για να συμπληρώσουν τις ανεπαρκείς συντάξεις τους, αν και μεγάλο μέρος αυτής της δραστηριότητας παραμένει αδήλωτο».
Ο κάθε άνθρωπος που σκέφτεται τα γηρατειά του, σκέφτεται αν θα χρειαστεί να δουλέψει για να συμπληρώσει εισόδημα. Δεν θα έπρεπε καν να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία, αλλά συμβαίνει σε μια σειρά από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί να μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε σενάρια για το αν θα μείνουμε στο ίδιο σπίτι με τους κολλητούς μας στα γηρατειά μας, αν θα πρέπει να το κάνουμε κολεκτίβα με τις συντάξεις μας και αν πρέπει να πληρώνουμε ιδιωτική ασφάλεια για συνταξιοδοτικό (σ.σ.: πολύ αργά βέβαια για εμάς τώρα), καλύτερα να βελτιωθούν οι τιμές και οι συνθήκες διαβίωσης.
Η φιγούρα του παππού με το μπαστούνι να στέκεται στην οποιαδήποτε ουρά για να πάρει κάτι, είναι η δική μας μελλοντική φιγούρα. Και να σταματήσει κάποτε το ερώτημα «τι θα γίνει, εμείς θα πάρουμε σύνταξη;».
