Υπάρχει μια νέα μορφή μοναξιάς που δε μοιάζει με τις παλιές. Δεν είναι αυτή που ένιωθες όταν δεν είχες φίλους ή όταν περνούσες βράδια μόνος στο σπίτι. Είναι μια πιο ύπουλη, πιο “ήσυχη” μοναξιά. Ζεις ανάμεσα σε ανθρώπους, έχεις ομαδικά chats, πίνεις τσίπουρα τα Σάββατα και όμως, μέσα σου κάτι δεν κουμπώνει. Νιώθεις αποσυνδεδεμένος. Ο άνδρας του σήμερα δεν είναι απομονωμένος επειδή δεν έχει επαφές. Είναι απομονωμένος γιατί οι επαφές που έχει δεν τον αγγίζουν.
Ζούμε σε μια εποχή που η κοινωνικότητα έχει γίνει εύκολη και η οικειότητα σχεδόν αδύνατη. Γελάμε στα group chats, ανταλλάσσουμε memes, πειράζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας άνδρας είπε στον κολλητό του: “Δεν είμαι καλά”; Πολλοί άνδρες νιώθουν πως δεν υπάρχει “χώρος” να πουν πώς νιώθουν χωρίς να τους περάσουν για αδύναμους. Όχι επειδή κάποιος τους το είπε ευθέως, αλλά γιατί έτσι έχει στηθεί το σύστημα. Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι ο άνδρας πρέπει να είναι control freak των συναισθημάτων του, να τα κρατάει όλα μέσα, να δείχνει σταθερός, cool, άθραυστος.
Αυτό το “cool” όμως έγινε κλουβί. Και μέσα σε αυτό το κλουβί, φυτρώνει η μοναξιά. Σαν το bluebird του Charles Bukowski.
“Είμαι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους, αλλά κανείς δε με νιώθει”
Είναι η φράση που σιγοβράζει στα σωθικά των ανδρών από 25-40 ετών. “Έχω φίλους, δουλειά, σχέσεις αλλά νιώθω άδειος.” Δεν είναι ποίηση, είναι δεδομένα. Έρευνες σε ΗΠΑ και Ευρώπη δείχνουν ότι οι άνδρες δηλώνουν πιο μόνοι από ποτέ με τα ποσοστά να έχουν σχεδόν διπλασιαστεί μέσα σε μια δεκαετία. Και δε μιλάμε για την κλασική “μοναξιά του εργένη”. Ακόμη και άνδρες με σχέση ή οικογένεια παραδέχονται ότι τους λείπει η σύνδεση. Οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να λειτουργούν στο “safe mode”: να κρατούν τα συναισθήματά τους σε χαμηλή ένταση, να μη ζητούν, να μη δείχνουν ευαλωτότητα.
Το αποτέλεσμα; Ένας κόσμος γεμάτος άνδρες που φαίνονται “εντάξει”, αλλά μέσα τους βουλιάζουν σε μια αίσθηση απομόνωσης.
Κάποτε οι άνδρες είχαν στέκια. Καφενεία, γήπεδα, κουρεία, φυσικά μέρη συνάντησης που δημιουργούσαν δεσμούς. Τώρα έχουμε group chats, Discord servers, fantasy leagues και social media. Η επαφή έγινε pixel. Δεν είναι κακό, αλλά είναι επιφανειακό. Το “τι κάνεις ρε μ@λ@κ@;” έγινε emoji. Το “είσαι καλά;” έγινε like σε ένα story. Ο άνδρας σήμερα μιλάει πολύ, αλλά λέει λίγα.
Κι εκεί αρχίζει η νέα μοναξιά: όχι γιατί δεν έχεις ποιον να μιλήσεις, αλλά γιατί δεν έχεις σε ποιον να ανοιχτείς.
Η αντρική φιλία υπό πίεση
Ακόμα κι όταν υπάρχουν παρέες, συχνά είναι δομημένες γύρω από κοινές δραστηριότητες, ποδόσφαιρο, γυμναστήριο, gaming. Μόλις φύγει η δραστηριότητα, δεν ξέρεις τι να πεις. Δεν υπάρχει “χώρος” για ουσιαστική κουβέντα. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί άνδρες δεν έμαθαν ποτέ πώς να επικοινωνούν συναισθηματικά. Δεν τους έμαθε κανείς ότι μπορούν να πουν “σε εκτιμώ” ή “μου λείπεις” χωρίς να ακούγεται αμήχανο. Το αποτέλεσμα; Συναισθηματική αφυδάτωση. Και μέσα σε αυτή την αφυδάτωση, ο άνδρας νιώθει μόνος, ακόμα κι αν έχει φίλους από το δημοτικό.
Ο Έλληνας Άντρας του 2025 ζει με οικονομικό άγχος και δεν μας κάνει καμία εντύπωση
Η πίεση να δείχνεις “εντάξει” είναι τεράστια. Στα social, στις σχέσεις, στη δουλειά. Αν δεν είσαι cool, productive, χαμογελαστός, φαίνεσαι “off”. Ο άνδρας σήμερα ζει σε μια κουλτούρα επιφανειακής αισιοδοξίας. Όλα πρέπει να δείχνουν smooth. Και όταν δεν νιώθεις έτσι; Δεν το λες. Το κρατάς μέσα. Έτσι η μοναξιά διογκώνεται σιωπηλά.
Ο άνδρας του 2025 έχει μπροστά του μια δύσκολη αλλά αναγκαία αποστολή: να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει “δυνατός”. Η δύναμη δεν είναι να μη μιλάς για όσα σε βαραίνουν. Είναι να τα κοιτάς στα μάτια. Δεν είναι “soft” να ζητάς βοήθεια. Είναι ώριμο. Δεν είναι “αδύναμο” να μιλάς για συναισθήματα. Είναι γενναίο.
Αυτός είναι ο νέος ανδρισμός: η ικανότητα να είσαι παρών, όχι απλώς λειτουργικός. Να χτίζεις δεσμούς που δε βασίζονται μόνο σε αστεία, αλλά και σε αλήθειες. Δεν χρειάζεσαι περισσότερους φίλους, χρειάζεσαι αληθινούς. Δεν χρειάζεται να βγεις παραπάνω, χρειάζεται να πεις την αλήθεια σε αυτούς που έχεις. Μπορεί η “νέα μοναξιά” να μοιάζει αναπόφευκτη, αλλά δεν είναι. Αν ο κάθε άνδρας αρχίσει να δείχνει λίγο περισσότερο τον εαυτό του, χωρίς να φοβάται την κρίση, το κενό μικραίνει. Γιατί στο τέλος, όλοι ψάχνουμε το ίδιο πράγμα: κάποιον να μας καταλάβει χωρίς να χρειαστεί να πούμε πολλά.
Η επόμενη γενιά ανδρών δε θα κριθεί από το πόσο “σκληροί” είναι, αλλά από το πόσο ανθρώπινοι μπορούν να γίνουν. Όχι πόσα καταφέρνουν, αλλά πόσο συνδέονται.
Η νέα επανάσταση δεν είναι στο σώμα, ούτε στα λεφτά, ούτε στην εικόνα. Είναι στην ψυχή. Στο να πεις “είμαι μόνος” και να μην το πεις ψιθυριστά.
