Η ιστορία του Glen Powell δε διαφέρει από εκείνη της πλειοψηφίας των superstars. Ο δρόμος προς την επιτυχία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Από τα μικρά πράγματα, όπως μια αποτυχία σε reality show στην τρυφερή ηλικία των 15 ετών μέχρι τα λάθη στο σετ, τις φήμες που έγιναν viral και τις στιγμές που έπρεπε να πάρει τον ρόλο από τα χέρια του θεού της τρόμου Stephen King, κάθε πέρασμα του έφερε κάτι παραπάνω από ένα credit σε τίτλους τέλους. Και παρότι δεν έχει τη λάμψη των Brad Pitt - Leonardo DiCaprio, σήμερα που γενεθλιάζει, μπορούμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για αυτόν τύπο από το Τέξας που του αρέσει να σπάει πλάκα με τη ζωή.
«Όσοι με γνώριζαν στο δημοτικό ή στο λύκειο, δεν με θεωρούσαν “τυπάρα”», ανέφερε στην τελευταία του συνέντευξη στο GQ και μπορείς να ταυτιστείς άνετα. Για αρκετά χρόνια ήταν ο ηθοποιός που έκανε castings χωρίς να πετυχαίνει και όπως ο ίδιος έχει εξομολογηθεί, κάποτε κάποιος σκηνοθέτης του είχε πει πως «θα είσαι τυχερός αν παίξεις έναν νεκρό σε CSI». Αυτή η γήινη αρχή και ο αυτοσαρκασμός του, τον κάνουν κάπως πιο γήινο: δεν πρόκειται για τον σταρ που «έσκασε» ξαφνικά. Πρόκειται για κάποιον που πάλεψε, που έζησε την αμφιβολία σε κάθε κύτταρό του, που ένιωσε πως δεν του «πήγαινε». Και μπορεί να το λέει σήμερα με χιούμορ, αλλά οι στιγμές αυτές τον χτίσανε. Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε, σωστά;
Ένα από τα στοιχεία που κάνει την πορεία του ενδιαφέρουσα είναι πως το πρώτο του «τηλεοπτικό» βήμα ήταν ένα reality show για έφηβους, το Endurance, από το οποίο αποχώρησε την πρώτη μέρα. Τι δήλωσε ο ίδιος γι’ αυτό το αποτυχημένο πέρασμα: «Θα το έκανα ξανά, είναι πραγματικά λυπηρό». Ήταν το πρώτο «grif» στην καμπύλη του και δείχνει πως καμία αποτυχία δεν ήταν ικανή να τον κρατήσει χαμηλά. Και από εκεί, προχωρά σε ρόλους υποστήριξης, υπομονή, μικρά σχόλια, έπειτα σε ρομάντζο και σε blockbuster όπως το Top Gun: Maverick. Αλλά δεν είναι μόνο το «μεγάλο έργο» που τον χαρακτηρίζει, είναι οι μικρές στιγμές μέσα σε αυτό: το άγχος που ένιωσε βλέποντας το Hidden Figures πριν την πρεμιέρα, όπου πίστευε ότι «το κατέστρεψε». Αυτή η συναισθηματικότητα, αυτή η αίσθηση «το δικό μου λάθος θα κάνει το έργο να αποτύχει», δείχνει πως ο Powell παίρνει στα σοβαρά τη δουλειά του, όχι μόνο το γυαλί και τη λάμψη. Επίσης δείχνει υπευθυνότητα σε μία κοινωνία που αρέσκεται να αποποιείται ευθύνες. Το βλέπεις στον συνάδελφο του διπλανού γραφείου.
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έρχεται το 2003 με την ταινία Spy Kids 3‑D: Game Over, σε ηλικία 14 ετών. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν μικροί ρόλοι: τηλεοπτικές εμφανίσεις, δεύτεροι ρόλοι σε ταινίες, με τον χαρακτήρα του «ανερχόμενου» να παραμένει για αρκετά χρόνια. Ένα σημείο-κλειδί είναι η σχέση του με τον Denzel Washington: κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας The Great Debaters (2007) όταν ο νεαρός Powell δούλευε με τον Washington, ο τελευταίος τον ενθάρρυνε στην υποκριτική του σταδιοδρομία. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο Glen άρχισε να πλησιάζει σε πιο ουσιαστικούς ρόλους, αλλά όχι χωρίς τις καθυστερήσεις, τις απορρίψεις, τις μικρές εμφανίσεις. Το ότι δεν έκανε «εκρηκτικό» ντεμπούτο, αλλά σταθερή εξέλιξη, του δίνει ίσως περισσότερη αξιοπιστία.
Το «σημαντικό» άλμα του ήρθε αρκετά αργότερα, το 2018 με την ρομαντική κομεντί Set It Up στο Netflix, όπου πρωταγωνίστησε δίπλα στη Zoey Deutch. Το μεγάλο «χτύπημα» ήρθε όμως το 2022 με την ταινία Top Gun: Maverick όπου υποδύθηκε τον Jake «Hangman» Seresin. Εκεί, όχι μόνο συμμετείχε σε μια παραγωγή με τεράστιο buzz και επιτυχία, αλλά δείχθηκε πως μπορεί να εναρμονιστεί σε μεγάλο σκηνικό δράσης και blockbuster. Ακολούθησε η ρομαντική κομεντί Anyone But You (2023) όπου πρωταγωνιστεί μαζί με την Sydney Sweeney και συγχρόνως συμμετείχε στην ταινία Hit Man ως παραγωγός και ηθοποιός. Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν θα με έπιανε εξ απροόπτου αν ο Powell στο Αυτό για μένα είναι το κρίσιμο σημείο: δεν είναι απλώς «ένα πρόσωπο» που εμφανίζεται. Έχει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας του και αυτό τον κάνει πιο ενδιαφέροντα.
Σε έναν κόσμο όπου τα media «χρυσώνουν» τις ιστορίες, ο Glen Powell μας θυμίζει πως πίσω από το χαμόγελο και το «leading man» σχήμα υπάρχει μια πορεία. Μια πορεία με αποτυχίες, με περίεργες ιστορίες, με φόβο και με προσπάθεια. Σήμερα, που βρίσκεται σε ένα σημείο με ρόλους, όπως το Running Man, που έχουν μεγαλύτερη κλίμακα και «βαρύτητα», είναι ιδανικό να κοιτάξουμε το «πριν». Το «πώς» έφτασε εδώ, γιατί κάτι από αυτό καθορίζει το «τι» θα κάνει από εδώ και πέρα.
