To 1968, ο πυρετός της κατάκτησης της Σελήνης ήταν όμοιος με εκείνος της κατασκοπίας και της διαρροής κυβερνητικών μυστικών, ένεκα του Ψυχρού Πολέμου. Η κοινωνία της εποχής το αποδεχόταν ως κάτι το φυσιολογικό. Άλλωστε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Σοβιετική Ένωση, κονταροχτυπιόντουσαν ανελέητα σε μια σειρά από δοκιμασίες. Αναμφισβήτητα το διάστημα και το φεγγάρι, που αποτελούσε ανθρώπινο πόθο από τα αρχαία χρόνια ήταν μέσα σε αυτά.
Η Δύση έμεινε γνωστή με τις αποστολές και τα πληρώματα του Apollo. Μαζί με αυτά, εκτός από την συλλογή ορυκτών της Σελήνης και τοποθέτησης σημαιών, υπήρχε και μια σειρά πραγμάτων που αποτέλεσαν έμπνευση για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όπως οι πατημασιές και τα γενναία λόγια του Neil Armstrong. Μέσα σε αυτά υπάρχει και η λιγότερο γνωστή ιστορία της Earthrise, της φωτογραφίας που τράβηξε από το φεγγάρι ο αστροναύτης William Anders, o Bill όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του. Η Earthrise δεν έγινε ποτέ γνωστή με αυτό το όνομα, αλλά αντιθέτως ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο με το όνομα Blue Marble. Γιατί πραγματικά, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του σύμπαντος, το μυστηριώδες και αινιγματικό μαύρο, υπάρχει ένας μπλε βώλος γεμάτος ελπίδα. Το σπίτι μας.
Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων όταν ο Anders θα έβγαζε τη φωτογραφία, για να τη μοιραστεί αρχικά με το κέντρο επιχειρήσεων στο χιούστον και στη συνέχεια με όλο τον κόσμο. «Πηγαίναμε προς τα πίσω και πάνω-κάτω και δεν είδαμε τη Γη ή τον ήλιο. Όταν κυλήσαμε και γυρίσαμε πλευρά, είδαμε την πρώτη ανατολή της Γης. Αυτό ήταν σίγουρα το πιο εντυπωσιακό πράγμα. Για να δω αυτήν την πολύ λεπτή, πολύχρωμη σφαίρα, που για μένα έμοιαζε με στολίδι χριστουγεννιάτικου δέντρου που ανεβαίνει πάνω από αυτό το πολύ έντονο, άσχημο σεληνιακό τοπίο, έκανε πραγματικά αντίθεση» θα έλεγε σε συνέντευξή του ο William Anders, που πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα τα ξημερώματα στο Jones Island. Ήταν 90 χρονών και είχε καταγράψει στην καριέρα του περισσότερες από 6.000 ώρες πτήσης.
Παρότι οι αποστολές στο φεγγάρι συνεχίστηκαν, η φωτογραφία του Anders έφερε ξανά τη λογική στα μυαλά των ανθρώπων που είχαν μεθύσει από τη μανία κατάκτησης της σελήνης. Αν μη τι άλλο, η φωτογραφία αυτή δεν ήταν απλά το πρώτο πορτρέτο της γης αλλά και μια υπενθύμιση για το ποιοι είμαστε και από πού προερχόμαστε. Υπάρχουν πολλές προσωπικότητες του παρελθόντος που ονειρεύτηκαν να έχουν την τύχη του Anders. Να βγάλουν το πρώτο πορτρέτο της Γης. Θα κοιτούσαν όμως τη Γη με την ίδια νοσταλγία; Θα ένιωθαν ξαφνικά μια αποκοπή που δεν θα μπορούσαν να την εξηγήσουν; Θα έμοιαζαν όλα τα μυστικά του σύμπαντος ασήμαντα, αν δεν είχαμε αύριο το σπίτι μας για να γιορτάσουμε τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας στην αστρονομία; Η απάντηση είναι ναι. Και ο Anders έβαλε ξανά στο χάρτη του πόσο σημαντικό είναι να προσέξουμε πρώτα τη Γη. Κάτι που με την κλιματική αλλαγή, το βλέπουμε ότι χρειάζεται την προσοχή μας περισσότερο από ποτέ.
Ίσως αυτή η υπενθύμιση του αστροναύτη και εξερευνητή, συνοδεύεται καλύτερα με την ατάκα που είπε ο ίδιος για εκείνη την αποστολή του Apollo 8 και την φωτογραφία την Παραμονή των Χριστουγέννων.
«Κάναμε τόσο δρόμο για να εξερευνήσουμε το φεγγάρι, και το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι ανακαλύψαμε τη Γη»
