Υπήρχε μια εποχή που το ποδόσφαιρο έμοιαζε με παραμύθι, ένα σπορ για ρομαντικούς που μπορούσαν να πάρουν την μπάλα από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη και σε μία στιγμή ποδοσφαιρικής παραφροσύνης να γράψουν ιστορία, σήμερα όμως μοιάζει περισσότερο με μαθηματικό πρόβλημα: data, expected goals, θερμικοί χάρτες και budget που μοιάζουν με ΑΕΠ χωρών.
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: Το τουρνουά που δεν είδε κανείς αλλά όλοι πήγαν... ταμείο
Και όμως, μέσα σε αυτή τη σύγχρονη μηχανή που αλέθει ρομαντισμό και φτύνει ψυχρά στατιστικά, η Τσέλσι ήρθε να μας θυμίσει πως όσο υπάρχει πάθος, πίστη και σωστό timing, όλα γίνονται.
Δεν το λες θαύμα. Το λες μπάλα όπως πρέπει να είναι
Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων, οι «μπλε» του Λονδίνου στάθηκαν (επιβλήθηκαν είναι η σωστή λέξη) απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν. Μια ομάδα με τόσο ταλέντο, τόσο hype και τόση… κεφαλαιοποίηση, που σχεδόν μας είχε πείσει πως είναι άτρωτη. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από κάποιον που δεν έχει τίποτα να χάσει. Και η Τσέλσι δεν μπήκε να αντέξει. Μπήκε να δαγκώσει.
Το τελικό 3-0 δεν ήταν απλώς μια νίκη. Ήταν μια ηχηρή υπενθύμιση πως το ποδόσφαιρο δεν παίζεται μόνο στο scouting report και στα PowerPoint. Παίζεται στα αποδυτήρια, στο βλέμμα πριν τη σέντρα, στο μαρκάρισμα που πονάει αλλά στέλνει μήνυμα, στο «πάμε» που λες στον εαυτό σου όταν όλοι σε έχουν ξεγραμμένο.
Είναι η Παρί του Λουίς Ενρίκε η καλύτερη ομάδα του 21ου αιώνα;
Αυτή είναι η ομορφιά της μπάλας: Τίποτα δεν είναι σίγουρο
Και ξέρεις κάτι; Αυτές οι ιστορίες μάς κάνουν καλό. Όχι γιατί σιχαινόμαστε τον δυνατό, αλλά γιατί έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε πως και ο «πιο αδύναμος», στα χαρτιά, μπορεί ακόμα να γράψει ιστορία. Μας θυμίζουν ότι το ποδόσφαιρο, ακόμα και στην πιο corporate εποχή του, παραμένει ένα άθλημα που χωράει το θαύμα.
Ας το πούμε απλά: όσο κι αν τα νούμερα λένε αλλιώς, ποτέ (ποτέ όμως) μη λες ποτέ.
