Η ήττα της Λίβερπουλ από την Αϊντχόφεν με 1-4 στο Άνφιλντ δεν ήταν απλώς μια κακή βραδιά. Ήταν μια από τις στιγμές εκείνες που σταματάς, κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι: «Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσει αυτή η ομάδα;» Μια ήττα που πόνεσε, όχι μόνο γιατί ήρθε στο σπίτι της, αλλά γιατί αποκάλυψε κάτι βαθύτερο: μια Λίβερπουλ χωρίς πυξίδα, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς την ένταση που άλλοτε έσβηνε κάθε αντίπαλο.
Ο Virgil van Dijk και το πραγματικό νόημα του class
Το παιχνίδι ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο. Ένα πρόωρο πέναλτι από απροσεξία, από στιγμιαία έλλειψη συγκέντρωσης, έβαλε την ομάδα πίσω στο σκορ πριν καλά καλά μπει στο κλίμα. Η ισοφάριση έφερε για λίγα λεπτά την αίσθηση ότι η ομάδα έχει ακόμα μέσα της κάτι να δώσει. Αλλά αυτή η σπίθα κράτησε λιγότερο κι από μια ανάσα. Από εκεί και πέρα, η Άιντχοβεν έκανε ό,τι ακριβώς κάνει κάθε ομάδα που βλέπει μια αντίπαλο να λυγίζει: πάτησε πάνω στην αδυναμία της, πάτησε στον φόβο της και έφυγε με μια άνετη, ίσως και σοκαριστική, τεσσάρα.
Η εικόνα της Λίβερπουλ ήταν κάτι παραπάνω από προβληματική. Η άμυνα έμοιαζε σαν να παίζει κάθε παίκτης το δικό του παιχνίδι, χωρίς γραμμή, χωρίς επικοινωνία, χωρίς σχέδιο. Είναι άλλο να τρως ένα γκολ από λάθος, συμβαίνει. Είναι άλλο να τρως τέσσερα στο Άνφιλντ, με τρόπο που δείχνει όχι απλώς έλλειψη ποιότητας, αλλά έλλειψη πίστης. Σαν να περίμενε ο καθένας ότι «κάτι κακό θα γίνει στο επόμενο λεπτό». Κι όταν το περιμένεις, γίνεται. Στο κέντρο, η μπάλα περνούσε αλλά δεν έμενε. Κυκλοφορία υπήρχε, αλλά χωρίς ουσία, χωρίς ένταση, χωρίς εκείνο το κλασικό κάθετο δάγκωμα της Λίβερπουλ που κάποτε έδινε την αίσθηση ότι μπορεί να καταπιεί οποιονδήποτε. Η πίεση που ήταν κάποτε το DNA της ομάδας έμοιαζε περισσότερο με σκιά του εαυτού της: μια προσπάθεια χωρίς συγχρονισμό, χωρίς ενέργεια, χωρίς διάρκεια. Και όταν μια ομάδα δεν πιέζει καλά, τότε και δεν αμύνεται καλά, και δεν επιτίθεται καλά. Παραπατάει σε κάθε γραμμή.
Διάβασε επίσης: Μήπως ο Άρνε Σλοτ έφερε στη Λίβερπουλ την κατάρα της μούμιας;
Το πιο ανησυχητικό στοιχείο όμως δεν ήταν τα λάθη, ούτε τα γκολ που δέχθηκε. Αυτά διορθώνονται, έστω θεωρητικά. Το πιο ανησυχητικό ήταν η ψυχολογία. Η Λίβερπουλ έμοιαζε σαν ομάδα που έχει ξεμείνει από αυτοπεποίθηση, σαν να φοβάται το επόμενο λάθος, σαν να κουβαλάει το βάρος των τελευταίων αποτυχιών σε κάθε σπριντ, σε κάθε πάσα, σε κάθε μονομαχία. Κι όταν παίζεις έτσι — ούτε τακτική, ούτε σύστημα, ούτε ποιότητα μπορούν να σε σώσουν. Ο Άρνε Σλοτ βρίσκεται σε ένα σημείο όπου πρέπει να αποφασίσει αν θα αφήσει αυτή τη σεζόν να τον παρασύρει ή αν θα βάλει φρένο τώρα, άμεσα, πριν χαθεί ο έλεγχος ολοκληρωτικά. Δεν αρκεί πια «να κάνουμε καλύτερα», ούτε «να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σκληρά». Αυτά είναι φράσεις που λέγονται όταν η ομάδα έχει μια κακή μέρα, όχι όταν διαλύεται με τέσσερα γκολ στο Άνφιλντ και δείχνει να έχει ξεχάσει τι σημαίνει να παίζει με καρδιά.
Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να βάλει άλλη νοοτροπία στην άμυνα. Να ξαναχτίσει από την αρχή αυτό που κάποτε ήταν το δυνατότερο σημείο της ομάδας: την οργάνωση, την επικοινωνία, την επιθετικότητα. Να σταματήσει να στηρίζεται στην ιδέα ότι «οι παίκτες θα ανταποκριθούν». Πρέπει να τους μάθει ξανά να λειτουργούν ως σύνολο. Να ξέρουν πότε ανεβαίνουν, πότε μένουν, πότε κόβουν, πότε επικρατούν.Το δεύτερο είναι να βάλει ιεραρχία και καθαρότητα ρόλων. Ποιος οδηγεί το παιχνίδι; Ποιος οργανώνει; Ποιος πατάει περιοχή; Ποιος πιέζει πρώτος; Ποιος καλύπτει τον χώρο πίσω; Αυτή τη στιγμή μοιάζει σαν η ομάδα να κινείται με προθέσεις και όχι με σαφές σύστημα.Και το τρίτο -ίσως το πιο δύσκολο- είναι να ανακτήσει την ψυχή της ομάδας. Να επαναφέρει τον εγωισμό, την ένταση, το πείσμα που χαρακτήριζε τη Λίβερπουλ των περασμένων χρόνων. Χωρίς αυτά, κάθε λάθος θα γίνεται βουνό και κάθε γκολ κατά θα μοιάζει με τελεσίγραφο.
Γιατί ναι, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος. Αν συνεχίσει έτσι, η Λίβερπουλ δεν θα μοιάζει απλώς «εκτός ρυθμού». Θα κινδυνεύσει πραγματικά να γίνει αυτό που οι αντίπαλοι χλευάζουν: μια Λούζερπουλ που χάνει, που απογοητεύει, που ξεθωριάζει.
Αλλά δεν είναι καταδικασμένη. Αν υπάρξει αντίδραση τώρα -όχι με λόγια, αλλά με αλλαγές- μπορεί να αναστραφεί το κλίμα. Το θέμα είναι: θα τολμήσει ο Σλοτ να ταράξει τα νερά; Γιατί αν δεν το κάνει αυτός, θα το κάνει η ίδια η πραγματικότητα.
