Στις 22 Ιουνίου του 1986, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έγραφε ιστορία με τα δάχτυλα του ενός χεριού και με τα πόδια ενός ποδοσφαιρικού ημίθεου. Σε έναν προημιτελικό που έμοιαζε με άτυπη ρεβάνς για τα Φόκλαντ, η Αργεντινή βρήκε στο πρόσωπο του Ντιέγκο τον εκτελεστή και τον ποιητή της στιγμής.
Πρώτα ήρθε το «Χέρι του Θεού» μια φάση που αν τη βλέπαμε σε ταινία, θα λέγαμε «έλα μωρέ, δεν γίνονται αυτά». Κι όμως, έγιναν. Και μια που δεν υπήρχε ούτε VAR τότε, γράφτηκε η ιστορία.
Ο «ασέβαστος» Νεϊμάρ την είδε Μαραντόνα και είδε κόκκινη κάρτα
Κι αν το πρώτο γκολ ήταν βγαλμένο από τον άγραφο κώδικα των δρόμων του Μπουένος Άιρες, το δεύτερο ήταν θεϊκή τέχνη. Το «Γκολ του Αιώνα» δεν ήταν απλώς μια ποδοσφαιρική ντρίμπλα. Ήταν επίδειξη ελέγχου, ρυθμού και αλαζονείας που μόνο οι μεγάλοι επιτρέπεται να δείχνουν.
Όταν η φανέλα του Diego Maradona από το «Γκολ του Αιώνα» βγήκε στο σφυρί
Πέντε Άγγλοι άφησαν τα κόκαλά τους στο χορτάρι και ο Μαραντόνα, μόνος του, σκόραρε ένα γκολ που κανένας replay δεν μπορεί να χωρέσει πραγματικά.
Σήμερα, όσοι μεγάλωσαν με αφίσες του Ντιέγκο πάνω απ’ το κρεβάτι, θυμούνται αυτή τη μέρα σαν τη στιγμή που το ποδόσφαιρο έγινε κάτι παραπάνω από άθλημα. Έγινε θρησκεία, πολιτική πράξη, καλλιτεχνική παρέμβαση. Ο Μαραντόνα δεν ήταν ποτέ απλώς ένας ποδοσφαιριστής. Ήταν ένας άντρας που έπαιζε για όλους εκείνους που ένιωθαν αδικημένοι από τη ζωή και στις 22 Ιουνίου τούς έδωσε εκδίκηση με ένα άγγιγμα. Κυριολεκτικά.
O Μαραντόνα ήταν σκέτη απόλαυση ακόμα και στο ζέσταμά του
Η 22η μέρα του Ιουνίου του 1986 ήταν με λίγα λόγια η μέρα που ο Ντιέγκο έγινε Θεός.
