Πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια από τη στιγμή που ο Ντιέγκο Μαραντόνα, με ύφος αλήτη-προφήτη, τίναξε στον αέρα τη λογική του ποδοσφαίρου και με ένα ύπουλο, θεϊκό άγγιγμα της μπάλας, χάραξε ιστορία. Το λεγόμενο «χέρι του Θεού» έγινε ποίηση, έγινε φανέλα, tattoo και θρύλος, ταυτόχρονα. Και τώρα, ο Νεϊμάρ, στη θρυλική Σάντος, είπε να κάνει... ριμέικ. Μόνο που αντί για σινεμά, του βγήκε φαρσοκωμωδία.
Σε έναν αδιάφορο αγώνα, για μια βυθισμένη στη μετριότητα Σάντος, το άλλοτε Golden Boy του ποδοσφαίρου, σηκώνει το χέρι του και σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα. Όχι όπως ο Μαραντόνα. Ο Νεϊμάρ το έκανε σαν να βαριέται, λες και έπαιζε FIFA πατώντας το λάθος κουμπί. Κι αμέσως μετά... κόκκινη.
Τα σκουλαρίκια του Maradona έφτιαξαν ένα νέο must στο ανδρικό στυλ
Γιατί βλέπεις, το να μιμηθείς το χέρι του Θεού θέλει κάτι παραπάνω από στυλ: θέλει άντερα, θέλει στιγμή, θέλει να κουβαλάς επανάσταση στο βλέμμαμ, όχι μπρασελέ Cartier και λούκια από Ντουμπάι.
Ο Νεϊμάρ δεν τόλμησε κάτι ηρωικό. Πήγε να αντιγράψει χωρίς ψυχή. Πήγε να πιάσει θρύλο με το χέρι, και έπιασε μόνο την... έξοδο. Αντί να γράψει ιστορία, έγραψε άλλη μια σελίδα στην καριέρα που κινείται μεταξύ highlight reel και πασαρέλας τραυματισμών.
Ένας θεούλης έφτιαξε αλφάβητο από τις κατρακύλες του Νεϊμάρ
Και σαν να μην έφτανε η ντροπή, η Σάντος, μια ομάδα με DNA πρωταθλητή και παρελθόν γεμάτο Πελέδες και ποίηση, πλήρωσε το τίμημα. Έμεινε με δέκα, δέχτηκε γκολ στο τέλος και συνεχίζει να παραπαίει στο πρωτάθλημα Βραζιλίας.
Ο Μαραντόνα ήταν Άγιος, έστω με βρώμικα χέρια. Ο Νεϊμάρ είναι απλώς... χέρι χωρίς λόγο ύπαρξης.
