Για να γραφτεί ένα έπος χρειάζονται πολλοί συντελεστές. Θέλει έμπνευση, θέλει ένα ωραίο story telling, μία σπουδαία πλοκή, σπουδαίους και ανεξίτηλους χαρακτήρες, σασπένς και ανατροπές, ένα κοινό που να εκτιμήσει το θέμα της αφήγησης και ένα τέλος αντάξιο του story.
Όλα αυτά ήταν κομμάτι των φετινών Τελικών μεταξύ Παναθηναϊκού AKTOR και Ολυμπιακού.
Το μοναδικό μελανό σημείο της σειράς ήταν αυτό.
Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε σε αναλύσεις και στοιχεία της σειράς, ανεξαρτήτως της πλευράς που υποστήριζε κανείς, πρέπει να παραδεχτεί ότι αυτοί οι τελικοί ήταν το κάτι άλλο.
Μια σειρά που ξεκίνησε σαν ερυθρόλευκος μονόδρομος, για να βαφτεί δοξασμένα με πράσινα ροδοπέταλα. Σαφώς και τα περισσότερα εύσημα πάνε στον Παναθηναϊκό από τη στιγμή που είναι πρωταθλητής, αλλά για αυτή την ατέρμονη μάχη που παρακολουθήσαμε επί πέντε 40λεπτα σε ΟΑΚΑ και ΣΕΦ πρέπει να ευχαριστήσουμε και τους δύο.
Είναι δεδομένο ότι από σήμερα τα πικαρίσματα για το από 0-2 σε 3-2 των Παναθηναϊκών σε βαρος των Ολυμπιακών θα φορεθεί ιδιαίτερα, όπως γινόταν από την αντίθετη τα προηγούμενα χρόνια. Ο αθλητισμός είναι ρόδα και γυρίζει, άλλες φορές θα είσαι στη νικητήρια πλευρά, άλλες στη χαμένη.
Πώς να ΜΗΝ «χάσεις 5 χρόνια από τη ζωή σου» βλέποντας Παναθηναϊκός AKTOR-Ολυμπιακός
Αυτή τη σειρά όμως, αυτό το μπρα ντε φερ μεταξύ Σλούκα και Ουόκαπ, Παπαπετρου και Παπανικολάου, Ναν και Κάνααν, Γκραντ και Ουίλιαμς-Γκος, Ερνανγκόμεθ και Πίτερς, Λεσόρ και Μιλουτίνοφ ή Αταμάν και Μπαρτζώκα, λογικής εναντίον σασπένς δύσκολα θα την ξεχάσουμε. Και δίκαια.
Υ.Γ. Μία και μιλήσαμε για Σλούκα, την Κυριακή είναι η Γιορτή του Πατέρα. Κρατήστε το, δεν το λέμε για πικάρισμα...
