Τα 7 πιο ανατριχιαστικά χαμόγελα στην ιστορία του σινεμά ακόμη μας στοιχειώνουν

Με αφορμή την σημερινή παγκόσμια μέρα χαμόγελου θυμόμαστε μερικά από τα πιο παρανοϊκά "smirks" στον κινηματογράφο.

Σήμερα είναι λοιπόν αυτή η φημισμένη μέρα χαμόγελου αλλά εμείς είπαμε να κάνουμε την καφρίλα μας και να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας με τα πιο παρανοϊκά χαμόγελα που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά. Χαμόγελα που στοιχειώνουν ακόμη τις μέρες μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα αυτά τα χαμόγελα στην οθόνη μου, ημέρες σημαδιακές για τον τρόμο αλλά και την κινηματογραφική μου παιδεία. Αν πρέπει να θυμηθώ μερικά χαμόγελα σίγουρα θα θυμηθώ έναν Anthony Hopkins ή έναν Jack Nicholson, και μάλλον όχι κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο ή κάποιον που αγαπάω. Είναι να μην έχεις την μανία του σινεμά μέσα σου, τι να κάνουμε; Εμείς τα χαμόγελα που θυμόμαστε είναι όλα ανατριχιαστικά αλλά πολύ σίγουρα για τον εαυτό τους, τόσο σίγουρα που τρομάζουν. 

Ο Sir Anthony Hopkins έγινε θυσία στο βωμό της έβδομης τέχνης

Κάναμε μία λίστα με τα πιο τρομακτικά και άρρωστα χαμόγελα που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Χαμόγελα που δεν έχεις κανένα λόγο να θυμάσαι αλλά όμως δεν μπορείς να ξεχάσεις με τίποτα. Αυτά τα χαμόγελα χαράχτηκαν στη μνήμη μας με ξυράφι και αίμα. Είναι χαμόγελα που γιορτάζουν κάθε μέρα στις καρδιές όλων των σινεφίλ εκεί έξω.

7. Hans Landa (Inglourious Basterds 2009)

Ένας Γερμανός σκάει σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά. Δεν είναι ένας τυχαίος Γερμανός είναι ένας Ναζί, ένας διοικητής των SS. Και κάπου εδώ αρχίζει μία από τις καλύτερες και πιο ανατριχιαστικές ταινίες στο σύγχρονο σινεμά. Tarantino και Christoph Waltz δίνουν τα ρέστα τους και όλη τους την τέχνη. Ο Standartenführer ξέρει κι επειδή ξέρει γελάει, αλλά μετά από αυτό το χαμόγελο τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο για κανέναν από τους ήρωες της ταινίας. 

 

 
 

6. Anton Chigurh (No Country for Old Man 2007)

Χαμογελάει και οι πέτρες ραγίζουν από τον τρόμο. Serial killer ή πληρωμένος δολοφόνος; Μήπως και τα δύο; Ο τύπος εδώ κάνει το όνειρο του δουλειά. Σκοτώνει και το απολαμβάνει όσο δεν πάει. Ίσως ένα από τα πιο σατανικά και δαιμονισμένα άτομα που έχουν περάσει από την οθόνη μας. Οι αδερφοί Κοέν πραγματικά έβαλαν όλοι τους την τέχνη να τον αναστήσουν όπως έπρεπε από το μυθικό μυθιστόρημα του Cormac McCarthy.

 

 

5. Norman Osborne (Spider-Man 2002)

Τι φάτσα κι αυτή ρε φίλε. Ο Willem Dafoe ξέρει να σε κάνει να τρομάζεις χωρίς να κάνει και πολλά. Απλά χαμογελάει στην κάμερα και πας αμέσως για κατούρημα. Ο Green Goblin είναι δαιμονικός όταν φοράει τη στολή του, ακόμη πιο δαιμονικός όμως είναι όταν χαμογελάει.

 

 
 

4. Jack Torrance (The Shining 1980)

Εντάξει, τώρα εδώ μπαίνουμε στα βαρέα όπλα. Όταν ο Jack χαμογελάει κάτι πολύ κακό θα γίνει στο σπίτι. Ένα τσεκούρι θα σπάσει το ξύλο και οι θεατές απλά θα τα χρειαστούν μετά για πολύ καιρό. Ναι, δεν είναι λίγος ο καιρός που έκανα ψυχοθεραπεία μετά από αυτό το χαμογελάκι. Ανατριχίλα και δέος για την τρέλα του χαμόγελου αυτού.

 

 
 

3. Alex DeLarge (A Clockwork Orange 1971)

Ένα ανεπαίσθητο χαμογελάκι μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο. Άλλη μία ταινία του Kubrick και δεν είναι τυχαίο έτσι; Ο άνθρωπος αν δεν έβαζε ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο σε κάθε ταινία του δεν την πάλευε. Έπρεπε να αφήσει ιστορία απλά. Τι να πούμε για την ταινία, τι να πούμε για το βιβλίο, τι να πούμε για το χαμόγελο αυτό που έστειλε πολύ κόσμο σε κάποιο σκοτεινό σημείο του μυαλού. Δεν γυρνάς εύκολα μετά από αυτό.

 

 
 

2. Norman Bates  (Psycho 1960)

Από τότε που είδα αυτή την ταινία πάντα διπλοτσεκάρω όταν βλέπω γιαγιά στο δρόμο. Αν διακρίνω ένα χαμόγελο σαν αυτό, τότε απλά κόβω λάσπη και τρέχω πανικόβλητος προς την αντίθετη πλευρά. Οι ψυχολόγοι κάνουν πάρτι με την ταινία και φυσικά κανείς δεν είναι σε θέση να ξεχάσει τη σκηνή στο ντους. Όμως η όλη ιστορία χτίζεται περίτεχνα πάνω σε ένα και μοναδικό χαμόγελο. Αριστούργημα.

 

 
 

1. Hannibal Lecter (The Silence of the Lambs 1991)

"I ate his liver with some fava beans and a nice chianti". Μετά από αυτή τη φράση μας αφήνει λίγα περιθώρια να μην πάθουμε κρίση πανικού απλά βλέποντας τον Hanni να χαμογελάει. Θυμάμαι τη μάνα μου να μου λέει πως από τότε που είδε το χαμόγελο αυτό δεν κατάφερε να ξαναδεί ταινία τρόμου. Ίσως το πιο τέλειο, το πιο καλοφτιαγμένο, το πιο άρρωστο και φρικιαστικό χαμόγελο σε όλη την ιστορία του κινηματογράφου. Απλά υποκλινόμαστε ταπεινά στον μάστορα Hopkins.

 

 
 


©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved