Έλα τώρα που δεν το περίμενες. Ήταν ένα κακό που θα γινόταν ούτως ή άλλως. Κάθε χρόνο άλλωστε όταν έρχεται η ώρα να γυρίσεις από τις διακοπές το ίδιο συμβαίνει. Το πρώτο τσούξιμο σε πιάνει μόλις δεις το πλοίο να πιάνει λιμάνι, τα μάτια σου βουρκώνουν όταν επιβιβάζεσαι, έπειτα δημιουργείς μέσα σου την ψευδαίσθηση ότι σου αρέσει το ταξίδι -απλά και μόνο για να περάσει η ώρα- και τελικά μόλις μπεις στο αυτοκίνητο και πάρεις το δρόμο της επιστροφής νιώθεις την απόλυτη κατάθλιψη να σε κυριεύει. Δεν είσαι πια διακοπές. Είσαι πίσω στην πόλη. Η απόλυτη ξενέρα.
Από τη χαλαρότητα και τη νιρβάνα στην μιζέρια και το πρόγραμμα. Από τα πρωινά με τη μερέντα και τον καφέ στην παραλία, στο ξυπνητήρι και την κούραση.
Λες στον εαυτό σου «ευκαιρία να πάω για καφέ ή ποτό τώρα που δεν έχουν σφίξει ακόμα τα λουριά». Ψάχνεις ακτίδα φωτός μέσα στο σκότος που σκέπασε την ψυχή σου. Λίγη τετρακίνηση απέναντι στον ατελείωτο ανήφορο της Αθήνας. Έλα μου όμως που δεν τα υπολόγισες σωστά. Διότι εσύ μπορεί να γύρισες αλλά από ότι φαίνεται είσαι ο μόνος που το έκανε.
Κολλητοί; Απόντες. Γυναίκες; Πλατσουρίζουν στα νησιά. Εχθροί; Εννοείται παρτάρουν. Γονείς και αδέρφια; Σου έχουν αφήσει τα κλειδιά να προσέχεις το σκύλο και τη γιαγιά. Όλα υπέροχα. Η ζωή σου βρίσκεται με κάθε πιστοποίηση σε τέλμα. Η Δευτερίλα πλέον δεν αποτελεί ναδίρ και αυτό είναι ανησυχητικό. Και λίγο πολύ οι επιλογές σου για να περάσει αυτή η μίζερη βδομάδα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός σου χεριού.
Οργώνεις το ευρετήριο
Πάλι καλά που βγήκαν τα social media να λέμε. Το scroll down στο Instagram έχει γίνει δεύτερη φύση σου –περισσότερο και από το τσιγάρο- την ώρα που αναζητείς ένα story κάποιου φίλου ή γνωστού από ένα μέρος που θυμίζει πρωτεύουσα. Μόνο που η πίεση σου ανέβηκε απότομα από τα βίντεο στη Μύκονο και την Πάρο και αναγκάστηκες να αλλάξεις μέσο. Στη συνέχεια πήρες σβάρνα τα check in στο facebook μπας και κάποιος νιώθει υπέροχα στην περιοχή Αθήνα αλλά και εκεί τίποτα. Ούτε ένας.
Επόμενη λύση: Ευρετήριο. Αφού δεν είναι κανείς μαζί σου πρέπει να επικοινωνήσεις. Να νιώσεις έστω και υποτυπωδώς ότι είσαι μαζί με την παρέα. Σαν γήινος Jedi γίνεσαι ένα με τη δύναμη του ευρετηρίου και ψαχουλεύεις.
«Τον Κώστα έχω να τον πάρω και τρία χρόνια. Και τι έγινε;» ή «Α να και η Μαρία που είχα κερατώσει στην Β’ Λυκείου, θα με έχει συγχωρέσει τώρα» λες καθώς σημειώνεις τα «τσεκ» της υποψήφιας παρέα σου.
Μπορεί οι πιθανότητες να μην είναι με το μέρος σου αλλά τι να κάνεις. Υπάρχουν άλλες επιλογές;
«Μαμά το βράδυ θα βγω με τον… εαυτό μου»
Θα ήθελες πολύ να έχει νόημα αυτή η ατάκα. Να πας ένα σινεμαδάκι με σένα, να βγεις ένα ραντεβού μαζί σου. Να βγάλεις μαζί σου selfie και να την ανεβάσεις με hashtag #ilovethisguy στο Instagram. Να τα πιείτε στο μπαράκι και να κάνετε γύπing σαν Δόγκανος και wingman ανάμεσα στις γυναίκες που (δεν) βρίσκονται στο χώρο και να πεις σε όλους πόσο περήφανος είσαι για τη νέα φιλία που έπιασες. Πόσο πολύ θα το ήθελες;
Κάτι τέτοιες μέρες είναι οι στιγμές που εκτιμάς καλύτερα τον άνθρωπο μέσα σου. Χρόνος για χάσιμο; Άπειρος. Κάποιος για να τον απολαύσεις παρέα; Τζίφος. Και τι θα κάνεις για αυτό; Κάθεσαι στο δωμάτιο, δίχως να έχεις βάλει ακόμα ρούχα και ζυγίζεις τις επιλογές σου.
Μερακλή μου, ό,τι και αν επέλεξες ξέρεις πολύ καλά ποιο είναι το μονοπάτι. Θα παραγγείλεις καμιά πίτσα ή σουβλάκι βλέποντας ταινία στις 12 π.μ. Ακολουθεί άλλη μια παραγγελία δυο ώρες αργότερα παρακολουθώντας για τετρακοσιοστή χιλιοστή φορά «Κωνσταντίνου και Ελένης» και προκειμένου να πεις ότι κουνήθηκες και λίγο, πας τον σκύλο βόλτα στο πάρκο. Μεταξύ μας όμως δεν το κάνεις για να ξεσκάσει το ζωντανό, αλλά μπας και πιάσεις κουβέντα με κανέναν ιδιοκτήτη ή (καλύτερα) ιδιοκτήτρια.
Και κάπως έτσι κάθεσαι στο παγκάκι με την γλυκύτατη κυρία Μάρω γεννημένη πριν την κατοχή που σου λέει φοβερές ιστορίες για τα εγγόνια της στο εξωτερικό.
Σκόραρες.
«Ελπίζω να πάω στο γραφείο»
Ναι το είπες και ας μην το παραδέχεσαι. Το μέρος για το οποίο έκανες αμάν και πώς να φύγεις όσα μίλια γινόταν μακριά στην άδειά σου, το κτίριο που όταν έφευγες για διακοπές περνούσες απ’ έξω και έριξες δυο μούντζες και μετά κρύφτηκες για να μη σε δουν πλέον το αισθάνεσαι σαν παράδεισο. Σαν την οδοντόπαστα με το Listerine μετά το τζατζίκι. Τη σωσίβια λέμβο στο Perfect Storm. Διότι εκεί έχεις ελπίδα να τα πεις με κάποιον 1 on 1, έστω και για ένα λεπτό.
Έτσι και το πεις αυτό να ξέρεις δεν έχει ξύσει απλώς τον πάτο, έχεις ξαπλάρει πάνω του. Τον έχεις αγκαλιάσει και βυθίζεσαι βαθύτερα και από τον Τιτανικό.
Έτσι λοιπόν φίλε μου καλέ οι μέρες (δεν) περνούν και εκεί που νόμιζες ότι θα ήταν καλύτερα που γύρισες πριν τους άλλους τώρα εύχεσαι να πας στις Κυκλάδες να τους βρεις κολυμπώντας. Εκεί που έβλεπες στον ύπνο σου εσένα αγκαζέ με την κοπέλα (ή κοπέλες) των ονείρων σου, τώρα φαντάζεσαι πως χτυπά το κινητό και μέσα έχει ένα μήνυμα που γράφει «Πάρ' το πλοίο και έλα στο νησί». Είσαι ικανός να πας για τρεις ώρες και να φύγεις με την πρωινή την πτήση.
Οπότε μην ξαναβιαστείς να γυρίσεις. Θα είναι σαν να ζεις τις τραγικές εκείνες μέρες του στρατού που έκανες σκοπιές και ήξερες ότι απ' έξω υπάρχει κόσμος που διακοπάρει. Καλύτερα στο νησί χωρίς τους φίλους, παρά στην πόλη χωρίς αυτούς.
