Ο ήλιος δύει στο Άμπου Ντάμπι, οι προβολείς ανάβουν, οι αθλητές παρατάσσονται και το Final Four μετατρέπεται σε θρησκεία. Ο σύγχρονος άντρας φοράει τα sneakers του, γεμίζει το ποτήρι με single malt, ανεβάζει story με το hashtag #EuroleagueFinalFour και συζητά για συστήματα και ποσοστά. Την ίδια στιγμή όμως, σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, παιδιά με μάτια μεγαλύτερα απ’ το σώμα τους κοιτούν τον ουρανό με τρόμο, όχι από θαυμασμό. Κάθε έκρηξη, κάθε βομβαρδισμός, κάθε νεκρό κορμί στη Γάζα είναι μια υπενθύμιση ότι το timeline μας είναι επιλεκτικό.
Στη Γάζα δεν πέφτουν -μόνο- βόμβες, “πέφτουν” παιδιά
Η Γάζα δεν είναι trend. Δεν έχει χορηγούς, καμπάνιες ή after party. Έχει μόνο θάνατο, πείνα και μια διεθνή κοινότητα που εστιάζει περισσότερο στο αν το VAR έκανε σωστά τη δουλειά του παρά στο αν μια κλινική χτυπήθηκε με όλμο. Το Ισραήλ άνοιξε – επιλεκτικά – τις πύλες για ανθρωπιστική βοήθεια. Μια σταγόνα στον ωκεανό, ενώ το κύμα αίματος συνεχίζει να φουσκώνει.
Ανδρεία δεν είναι μόνο να ξέρεις ποιος παίζει pick-n-roll καλύτερα ή να κλείνεις τραπέζι με θέα στον Burj Khalifa του Ντουμπάι. Είναι και το να ξέρεις πού σιωπούν τα παιδιά επειδή δεν έχουν πια φωνή. Είναι το να μπορείς να στρέψεις το βλέμμα σου από το scoreboard, και να δεις τι γράφεται στον πίνακα της ιστορίας με αίμα.
Να μη γίνουν οι Παλαιστίνιοι οι σύγχρονοι Πόντιοι
Ο Νετανιάχου κάνει παιχνίδι πολιτικής επιβίωσης πάνω σε πτώματα. Ο Τραμπ υποσχέθηκε στήριξη. Οι συνομιλίες στην Ντόχα πάγωσαν. Και οι παλαιστίνιοι άμαχοι; Λιμοκτονούν. Κυριολεκτικά. Οι αποθήκες με τις βρεφικές τροφές καίγονται. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι ερείπια και οι κλινικές σταματούν τη λειτουργία τους όχι επειδή είναι νύχτα – αλλά επειδή δεν έχουν πια προσωπικό, φάρμακα, ούτε ρεύμα.
Ναι, ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει. Ναι, έχουμε δικαίωμα στη χαρά, στο θέαμα, στο lifestyle, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι αυτό το lifestyle οφείλει να έχει και συνείδηση;
Γιατί αν η μόνη μας έγνοια είναι το ποιος θα κερδίσει αυτό το Final-4, ενώ την ίδια στιγμή ένα παιδί στη Ράφα ξεψυχά δίπλα σε έναν τενεκέ με στάχτες, τότε ίσως να μην αξίζουμε ούτε το παρκέ ούτε το ποτό μας.
Και αν πιστεύουμε ότι αυτά είναι «μακριά μας», τότε μάλλον έχουμε ξεχάσει πώς μοιάζει η ανθρωπιά από κοντά.
