Ένα πραγματικός ζεν πρεμιέ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Κυριακής 12 Οκτωβρίου, σε ηλικία 80 ετών. Ο Άλκης Γιαννακάς, ο «ωραίος κακός» του ελληνικού σινεμά, ο τύπος που μπορούσε να σε κοιτάξει και να σε κάνει να αλλάξεις πεζοδρόμιο ή να τον ερωτευτείς δεν είναι πια εδώ.
10 ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου που μας έχουν σημαδέψει
Ο Γιαννακάς δεν χρειάστηκε πολλά για να γράψει ιστορία. Ένα βλέμμα, μια ανάσα, ένα τσιγάρο στο χέρι και αμέσως γέμιζε το πλάνο. Δεν ήταν ο κλασικός «ωραίος» του σινεμά, ήταν ο τύπος που είχε άγρια γοητεία. Έβγαινε στην οθόνη και έλεγες «αυτός κάτι έχει περάσει». Και πράγματι, είχε. Δεν έπαιζε ρόλους τους ζούσε.
Φαίδων Γεωργίτσης: Αυτός που ξύρισε το μουστάκι…
Το «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη»
Αν υπάρχει ένας τίτλος που τον σημάδεψε, είναι αυτός. Το «ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» (1965) ήταν κάτι παραπάνω από ταινία. Ήταν θρύλος. Μέσα σε μια Αθήνα που ακόμα μύριζε φρέσκο καπνό και βενζίνη, ο Γιαννακάς ήταν ο άντρας της γειτονιάς, ο τύπος που ξέρει να αγαπάει, να τσακώνεται, να χάνεται, αλλά πάντα με τον δικό του τρόπο. Έπαιζε τον κακό, αλλά ποτέ δεν ήταν πραγματικά κακός. Ήταν αληθινός.
Από τα φώτα στη σιωπή
Στα τέλη των ’80s, τα «φώτα» και η δημοσιότητα τον κούρασαν. Δεν έκανε δηλώσεις, δεν κυνηγούσε ρόλους, δεν μπήκε στα πρωινάδικα. Έφυγε από τη σκηνή όπως μπαίνει ένας gentleman σε ένα μπαρ ήσυχα, με χαμηλό προφίλ, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Έτσι είναι οι ωραίοι άνθρωποι συνήθως δεν αρέσκονται στη βαβούρα αγαπούν την ησυχία, αφού η λάμψη τους είναι τόσο μεγάλη -όπου σταθούν θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια του μακριά από τη δημοσιότητα, με την ίδια αξιοπρέπεια που είχε πάντα.
Ήταν εκείνος ο άντρας που δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να επιβληθεί. Ένα βλέμμα, μια φράση, κι όλοι καταλαβαίνουν.
Ο Γιαννακάς άφησε έντονο αποτύπωμα στον ελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών του ’60 και του ’70, μέσα από ρόλους που ισορροπούσαν ανάμεσα στη γοητεία και τη σκληράδα. Έγινε γνωστός με ταινίες όπως «Ένας ντελικανής» (1963), «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» (1965), κερδίζοντας τη φήμη του «ωραίου κακού» του ελληνικού σινεμά. Εμφανίστηκε επίσης σε τηλεοπτικές παραγωγές και θέατρο, πάντα με το ίδιο αυθεντικό ύφος που τον έκανε να ξεχωρίζει. Το έργο του, ακόμα και όχι τόσο εκτενές, χαρακτηρίζεται από έντονη παρουσία, εσωτερικότητα και έναν ρεαλισμό που λίγοι ηθοποιοί της εποχής του κατόρθωσαν να αποδώσουν με τόση αλήθεια.
Φεύγει και μαζί του αποχωρεί ένα κομμάτι από το παλιό, αυθεντικό αντριλίκι.
