Μεγάλο θέμα η επιβίωση στην πολυκατοικία. Το ξέρετε και το ξέρουμε. Ειδικά άμα ζεις σε μεγάλο αστικό κέντρο, λίγο ο θόρυβος, λίγο οι φωνές, λίγο ότι ο δίπλα βάζει δυνατά μουσική και κλαίνε τα πιτσιρίκια του από πάνω, μιλάμε για προβλήματα. Οπότε το να ξέρεις πώς να επιβιώσεις στην πολυκατοικία, είναι η μισή ευτυχία της καθημερινότητάς σου.
Υπάρχει όμως και ένα ακόμα πολύ χρήσιμο skill που απαιτείται να κατέχεις κατά τη διαβίωσή σου σε αυτή. Και αυτό ονομάζεται επιβίωση στη συνέλευση ιδιοκτητών. Εδώ μιλάμε για αληθινές hardcore καταστάσεις. Γιατί; Γιατί όσοι έχετε μείνει σε πολυκατοικίες, ξέρετε πως υπάρχει πάντα ένα άτομο το οποίο έχει την μαγική ιδιότητα να τα κάνει μαντάρα. Αυτό είναι νόμος. Αν κάποιοι είναι πραγματικά τυχεροί να μην έχουν βρεθεί σε αυτή την κατάσταση, να πάνε τώρα να ανάψουν ένα κερί.
Μην έχετε αυταπάτες. Δεν είναι ότι κάποιος έβαλε τις φωνές στη συνέλευση επειδή είχε μια κακή μέρα. Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν αυτή τη συνάντηση για να τσακωθούν. Για να ξεσπάσουν. Για να απλώσουν την τοξικότητά τους όσο περισσότερο γίνεται. «Μα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;». Κάθε μέρα παιδιά. Κάθε μέρα. Είναι λοιπόν αυτή η θείτσα που βγαίνει και βρίζει στη γενική συνέλευση επειδή θέλει το καλοριφέρ αναμμένο 30 ώρες την εβδομάδα και δεν μπαίνει καν στον κόπο να σκεφτεί ότι μπορεί να φταίει η εργασία του σπιτιού της. Είναι ο μπάρμπας που θεωρεί ότι δίνουμε πολλά λεφτά στην καθαρίστρια. Πολλά. Πάρα πολλά. Και κάθε χρόνο παρότι το ποσό είναι ίδιο, συνεχίζει να επιμένει ότι δίνουμε περισσότερα. Στην καλύτερη, θα υπάρχουν facepalm και ξεφυσήματα επειδή ο κόσμος δεν αντέχει άλλο την γκρίνια. Στη χειρότερη, κάποιος θα απειλήσει και θα πλακωθεί.
Όταν όμως λέμε ότι θα πλακωθεί, μιλάμε για καταστάσεις οριακά βγαλμένες από την παράνοια. Όχι πως το να πέσει ένα σπρώξιμο είναι φυσιολογικό, αλλά με ένα μικρό γκάλοπ που έκανα σε κόσμο που μένει σε πολυκατοικία και έχει συμμετάσχει σε συνελεύσεις, έχουν συμβεί έκτροπα. Παραθέτω μερικά για γέλιο και κλάμα συνάμα. Ό,τι του βγει του καθενός:
Έχουν κατέβει με κατσαρόλες για να τις πετάξουν στο κεφάλι του άλλου.
Έχουν φέρει τον σκύλο να ορμήσει σε κάποιον.
Έχουν σπάσει όλες τις τζαμαρίες.
Έχει έρθει ΕΚΑΒ γιατί κάποιος έπαθε εγκεφαλικό.
Έχουν φωνάξει συγγενείς τους από άλλα σπίτια για να συμμετάσχουν στον τσαμπουκά.
Έχουν αδειάσει στη γενική συνέλευση σακούλα από το καλαθάκι της τουαλέτας (και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς ότι περιέχει μέσα).
Θέλει κότσια και γερά νεύρα, αλλά ποιος έχει γερά νεύρα πλέον; Όταν τρελαίνεσαι στη δουλειά, τρελαίνεσαι στο δρόμο, τρελαίνεσαι κοιτώντας τους λογαριασμούς στο σπίτι, δεν θέλεις και πολύ για να φλιπάρεις. Και 8 στις 10 περιπτώσεις που κάποιος φλιπάρει, ξεσπάει πάντα σε κάποιον που δεν φταίει. Έτσι γίνεται εκεί έξω, έτσι γίνεται και στις πολυκατοικίες. Και στην τελική τι είναι η γενική συνέλευση; Μία μικρογραφία της κοινωνίας. Με καλούς και κακούς ανθρώπους, με χαμογελαστούς ή πονηρούς, με τσιγκούνηδες ή καβγατζήδες, ξερόλες ή και αδιάφορους. Γιατί εκεί που ο τσακωμός κερδίζει έδαφος, η παιδεία και ο σεβασμός -όχι απλά αποχώρησαν- αλλά δεν έμειναν ποτέ και δεν θα έμεναν ποτέ σε κανέναν ένοικο που συμπεριφέρεται σαν μανιακός.
Κρατάω την φράση ενός φίλου από την πολυκατοικία. «Λέμε ότι έχουμε πρόβλημα με τις κατσαρίδες, αλλά ακόμα και αυτές θα ήταν καλύτεροι συγκάτοικοι».
Δίκαιο.
