Όποιος υποστηρίζει ότι η Αθήνα έχει το τέλειο οδικό σύστημα, δύο είναι τα τινά. Είτε δεν έχει μπει ποτέ σε αυτοκίνητο, είτε απλά τρολάρει. Η ζωή στην πρωτεύουσα και σε κάθε μεγάλη πόλη είναι γεμάτη από κίνηση σε βαθμό που όλοι οι οδηγοί μεταξύ μας ταυτιζόμαστε από τα βάσανά μας.
Αν συμφωνήσουμε ότι ο Κηφισός είναι ο χειρότερος δρόμος στις ώρες (και όχι μόνο) αιχμής του, ας διαπραγματευτούμε το πιο βασανιστικό φανάρι που μας βγάζει την ψυχή καθημερινά και θέλουμε να εγκαταλείψουμε την πόλη για τα χωριά μας.
Οι συντάκτες του Ratpack διάλεξαν τα δικά τους παρακάτω, μήπως έχεις χειρότερο από εκείνους;
Tι μπορείς να κάνεις όσο είσαι κολλημένος στην κίνηση;
Το φανάρι στην Κολοκοτρώνη και Σταδίου γωνία τρώει την ψυχή του Στέλιου Παπαγρηγορίου αργά και βασανιστικά
Δεν είναι να περάσω από εκεί με το ποδήλατο, ποτέ μα ποτέ δεν το προλαβαίνω, κάνει χίλιες ώρες να ανάψει πράσινο και διαρκεί μισό κλάσμα του δευτερολέπτου, γιατί φυσικά δίνει χρόνο στη Σταδίου να αδειάσει από τις ορδές της Κόλασης που ανεβαίνουν από Ομόνοια. Είναι ένα φανάρι κόλαφος για τον κάθε οδηγό, για την κάθε νοικοκυρά, για το κάθε χόμπιτ, ακόμη και τα μυρμήγκια ξενερώνουν να περάσουν από εκεί. Συνήθως εκεί τη νύχτα μπορείς να βρεις και αλκοτέστ αν είσαι αρκετά άτυχος. Αυτό το φανάρι είναι μάλλον ο αφαλός της Γης, δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το καταραμένο spot. Σε αυτό το σημείο πιθανότατα γεννήθηκε ο Χρόνος, ο Ιούδας, ο Ιζνογκούντ και ο Βόλντενμορτ και κάπου εκεί ξεκίνησε η γρίπη των χοίρων, το aids, τα χλαμύδια και η πίτσα με ανανά. Το φανάρι στην Κολοκοτρώνη και Σταδίου γωνία είναι η αρχή του τριγώνου των Βερμούδων (όχι αυτών που φοράμε όταν κάνουμε δουλειές στο σπίτι με το φακιόλι), σίγουρα κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται η είσοδος της Μόρντορ και κατά 79% κάπου εκεί γύρω, αν θυμάμαι καλά, με γράψανε γιατί πέρασα με κόκκινοπρασινοπορτοκαλί ένα πυρηνικό βράδυ ενός Αυγουστιάτικου μεσημεριού (όταν είχα κάποτε μηχανάκι κωλοφτιαγμένο με νίκελ στέκα και φορούσα πέτσινο σωβρακάκι/μαγιό Manowar καθισμένος σε βρεγμένη πετσέτα Adibas) και έπεσα μέσα σε ένα τάφο του Τουταγχαμών που έσκαβε το ΥΠΕΧΩΔΕ (ένας σκάβει δέκα παίζουνε φιδάκι). Στο φανάρι της Κολοκοτρώνη και Σταδίου ίσως να έχασα για δεύτερη φορά την παρθενιά μου από μία Γερμανίδα τουρίστρια body builder, να απέκτησα κονδυλώματα, μαγουλάδες, αυχενικό και πέτρα στα νεφρά. Στο φανάρι ετούτο αισθάνθηκα μια και καλή την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πληροφοριακά και για την ιστορία εκεί εθεάθη για πρώτη φορά ΟΥΦΟ με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ και τις φαβορίτες του Κόκοτα κι εκεί ακριβώς είναι η μυστήρια έξοδος της λίμνης του Αγίου Νικολάου (λένε πως δεν έχει πάτο, ψέματα είναι). Σύμφωνα με έγκυρες πηγές στο σημείο ακριβώς που φυτρώνει το φανάρι κάποτε έπεσε το γνωστό Μήλο από το χέρι της Εύας και ο Αδάμ κουτρουβαλιάστηκε να το πιάσει και τον πάτησε το 11 που πάει Παγκράτι.
Το φανάρι που ταλαιπωρεί ακόμα και τους μηχανόβιους σαν τον Βασίλη Κουρουμιχάκη
Δεν ξέρω γιατί με έβαλαν σε αυτό το θέμα, αφού από την τρυφερή ηλικία των 16 οδηγώ παπί, βέσπα, μοτοσικλέτα, γενικά κάτι με δύο τροχούς που μου εξασφαλίζει μία όσο τον δυνατόν βραχυχρόνια παραμονή στα φανάρια. Μάλλον είναι μαζόχες και θέλουν να τους στρίψω λίγο ακόμα το μαχαίρι στην πληγή που λέγεται Παγκράτι-Κηφισιά μισή ωρίτσα σε ώρα αιχμής.
Ωστόσο ουδέν καλό αμιγές κακού, για να παραφράσω τη γνωστή ρήση, και το δικό μου μικρό βασανιστήριο λέγεται φανάρι KAT. Πρόκειται για εκείνο το φανάρι που βρίσκεται στο ρεύμα ανόδου της Κηφισίας και είναι ανάμεσα στο ΚΑΤ και το Άλσος Συγγρού. Κατανοητό ότι πρέπει να δίνεται προτεραιότητα στην κίνηση των λεωφόρων και η δραστική μείωση των αριστερών στροφών στις λεωφόρους είναι ίσως η μεγαλύτερη πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, αλλά διάολε, αυτό το φανάρι κρατάει περισσότερο κι από σεκάνς του Αγγελόπουλου.
Το να το πετύχω πράσινο και να μην σταματήσω, με χαροποιεί περισσότερο κι από το να μην πατάω τις γραμμές στις πλάκες του πεζοδρομίου, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο. Σαν να μην έφτανε αυτό, το κόκκινο κρατάει πολύ, πάρα πολύ. Το χρονόμετρο για το φανάρι των πεζών στο ρεύμα καθόδου δίνει μια ιδέα για το πόσο μεγάλη είναι αναμονή.
Αν είμαι τελείως γκαντέμης και με πιάσει με το που ανάψει κόκκινο, πρέπει να περιμένω να βγουν τα αυτοκίνητα από το ΚΑΤ και αυτά από Άλσος Συγγρού. Το πράσινό τους κρατάει βαριά 15 δευτερόλεπτα, αλλά μόλις ανάψει το πράσινο της καθόδου για τα αυτοκίνητα ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση του ενός ολόκληρου λεπτού για να ανάψει το δικό μου πράσινο. Αυτό σημαίνει ότι στις 240 εργάσιμες μέρες χάνω περίπου 3 ώρες από τη ζωή μου κάθε χρόνο. Δεν πειράζει, διαβάζω πόσες ώρες χάνουν αυτοί με το αυτοκίνητο και παρηγοριέμαι.
Ο Χρήστος Κάβουρας φοβάται μην καταρρεύσει η γέφυρα στην Αλέκου Παπαναγούλη από την κίνηση (Φανάρι Λεωφ. Ηρακλείου)
Η συνέχεια της οδού Κασταμονής στην Νέα Ιωνία δεν είναι δα και ο πιο πιο κεντρικός δρόμος ωστόσο έχει την μαγική ιδιότητα να σε «ζεσταίνει» για την κίνηση που θα φας στη Λεωφόρο Ηρακλείου. Ή μάλλον κάνει την εμπειρία σου στην Ηρακλείου ακόμα καλύτερη καθώς έχεις μείνει τόση ώρα ακίνητος πάνω στη γέφυρα της Οδού Παναγούλη και η συνέχειά της σου φαίνεται σαν τελική ευθεία στη Formula One. Μην μπερδεύεσαι από το άδειο τοπίο που βλέπεις στη φωτογραφία-screenshot παρακάτω, σκέψου αυτή την ανηφορική γέφυρα να είναι φίσκα στο αμάξι μέχρι το ύψιστο σημείο της, άλλο τόσο σε κατηφόρα, το ίδιο επίσης και για καμιά 300αριά μέτρα ακόμα μέχρι να φτάσεις στο φανάρι.
Τουλάχιστον σε βοηθάει να κάνεις και λίγο οικονομία στα καύσιμα καθώς αν βρίσκεσαι στην κατηφόρα κλείνεις τη μίζα και αφήνεις την βαρύτητα να δουλέψει υπέρ σου. Αν πάλι έχεις την ελπίδα να ψωνίσεις από το Lidl στην Παναγούλη μην κάνεις τον κόπο να παρκάρεις στο πάρκινγκ, κρίμα είναι να χαλάσουν τα κατεψυγμένα μέχρι να μπορέσεις να βγεις από εκεί μέσα. Γενικά το φανάρι της διασταύρωσης Παναγούλη και Ηρακλείου είναι η απόδειξη ότι το Μανχάταν και η Νέα Ιωνία έχουν περισσότερα κοινά από ότι το κέντρο του κόσμου με το αντίστοιχο της Αθήνας.
Ο Άγγελος Κωνσταντούλιας αισθάνεται «καταραμένος» στη διασταύρωση «Ηρακλείου – Λαμπράκη»
Ας ξεκινήσουμε με μία αλήθεια. Το χειρότερο φανάρι είναι εκείνο που σε «πιάνει». Εκείνο που βλέπεις το πράσινο να γίνεται κόκκινο, με ένα μικρό πέρασμα από την πορτοκαλί απόχρωση. Εκείνο το φανάρι που γίνεται απείρως πιο εκνευριστικό όταν ο μπροστινός σου χαζεύει στο κινητό και θυμάται να προχωρήσει όταν έχει ανάψει πορτοκαλί. Αλλά ας αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη την πιο εκνευριστική κατηγορία οδηγών και ας μιλήσουμε για το χειρότερο φανάρι. Εκείνο που μας έχει φάει τη ζωή, που έχουμε σπαταλήσει εκατοντάδες ώρες, τις οποίες θα μπορούσαμε να τις έχουμε περάσει πιο εποικοδομητικά.
Αυτές οι έξυπνες διαδρομές θα σε σώσουν από την κίνηση.
Το δικό μου φανάρι της Κολάσεως βρίσκεται στη διασταύρωση της Λεωφόρου Ηρακλείου με την Γρηγορίου Λαμπράκη. Είναι το καθημερινό μου δρομολόγιο προς τη δουλειά. Όταν επιστρέφω από Κηφισιά προς Πευκάκια, κάπου εκεί ανάμεσα, στη Λυκόβρυση, με περιμένει ένα από τα χειρότερα φανάρια της Αττικής. Και το δηλώνω χωρίς υπερβολή. Καμία Πατησίων, καμία Αλεξάνδρας και καμία Αχαρνών, μπροστά στον εφιάλτη που σου προσφέρει ο «γάμος» της Ηρακλείου με την Λαμπράκη. Είναι ο δρόμος που κάποιοι θέλουν να στρίψουν αριστερά (πάντα θα τύχει να βρίσκεται μπροστά σου) και πρέπει να περιμένουν να τους αφήσουν εκείνοι που έχουν προτεραιότητα και έρχονται από Ηρακλείου. Κάτι που δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Αποτέλεσμα; Ουρά 2-3 χιλιομέτρων που σου ρουφάει την ψυχή και νεκρώνει κάθε σου κύτταρο. Το φανάρι που σε βρίσκει ψυχολογικά σε ηλικία 30 ετών και μέχρι να μπεις Ηρακλείου αισθάνεσαι 110 ετών. Ας πιούμε σε αυτό.
