Συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του, ο Γιάννης Μπέζος τουλάχιστον δεν έχει υπάρξει ποτέ βαρετός συνεντευξιαζόμενος και ακόμα και όταν χρησιμοποιεί αιχμηρό λόγο, λέει αυτό που θέλει να πει και όχι αυτό που του επιβάλλουν οι κανόνες των δημοσίων σχέσεων και της κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας που πολλές φορές μπλέκεται στα πόδια της γλυκανάλατης χαριτωμενιάς. Στο τελευταίο δείγμα αυτού του λόγου του, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ΕΡΤ, αναφέρθηκε στην οδυνηρή του περιπέτεια με το reunion στο οποίο πήγε πρόσφατα και το μόνο που έχουμε να πούμε εμείς είναι να αγιάσει το στόμα του και λίγα είπε.
Αφού μιλήσαμε για Γιάννη Μπέζο, πόσα πιάνεις στο κουίζ του Κάκαλου;
Τα σχολικά reunion είναι μία από τις πολλές μόδες που ήρθαν από την Αμερική μέσω της πολιτιστικής της επιρροής από τις ταινίες κλπ. Εκτός από το ότι είναι ένας θεσμός που δεν έχει και πολλή σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εποχή μας και είναι να απορεί κανείς γιατί κάποιοι επιμένουν να διοργανώνουν αυτά τα φεστιβάλ αβολοσύνης για μεσήλικες.
Στην Αμερική, με τις αποστάσεις που έχει είναι λογικό να χάνεσαι με τους συμμαθητές σου, με τον γενέθλιο τόπο σου να είναι συχνα-πυκνά χιλιάδες χιλιόμετρα από τον τόπο που ζεις και εργάζεσαι πλέον. Από την άλλη η υγιής περιέργεια για το τι μπορεί να κάνουν όλοι οι συμμαθητές σου που έχεις χάσει πλέον επαφή, ικανοποιείται και με το παραπάνω από τα social media. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν χρειάζεται καν να ρωτήσεις, απλά κάνεις μια βόλτα στο προφίλ τους και βλέπεις πού ζουν, τι δουλειά κάνουν, την οικογενειακή τους κατάσταση, ακόμα και το αν βάζουν ή όχι τζατζίκι στο σουβλάκι.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που από τους 25 συμμαθητές σου, πλέον μιλάς με 2-3. Στην πραγματικότητα πάντα με αυτούς τους 2-3 μιλούσες και με τους υπόλοιπους απλά συνυπήρξες. Το ποιοι ήταν οι συμμαθητές σου, όπως και οι άλλοι φαντάροι στον θάλαμο ήταν καθαρά θέμα τύχης και δεν χρειάζεται, ούτε πρέπει να κυνηγάς τις φιλικές σχέσεις με οποιονδήποτε δεν έχει να σου προσφέρει κάτι με τη φιλία του. Ακούγεται κυνικό, αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια.
Ο Ζάχος Δόγκανος ανάμεσα στους «γύπες» της ελληνικής TV.
Αν ήθελες να κάνεις παρέα με όλους τους συμμαθητές σου και σε ένοιαζε πραγματικά τι κάνουν στη ζωή τους, και τους ένοιαζε κι αυτούς η δική σου ζωή φυσικά, θα είχατε κρατήσει την ίδια επαφή με αυτούς τους 2-3 που έχεις ακόμα στη ζωή σου. Γενικά οι άνθρωποι προχωράμε από όταν τελειώνουμε το σχολείο, για την ακρίβεια τότε ξεκινάει η ζωή μας. Σπουδάζουμε, διαλέγουμε πολιτική ταυτότητα, διαμορφώνουμε το αισθητικό μας κριτήριο, εργαζόμαστε, κάνουμε οικογένεια, όλα αυτά μετά το σχολείο. Είναι πράγματα που μας απομακρύνουν και καλά κάνουν από αυτή την ενιαία μάζα που ήμασταν σαν μαθητές. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αυξάνουμε την απόσταση από τους συμμαθητές μας και βρίσκουμε άλλους ανθρώπους στη ζωή μας.
Αυτή η άνωθεν επιβαλλόμενη χαρά της συνύπαρξης με ανθρώπους που δεν έχουμε τίποτα να πούμε δεν είναι καθόλου χαρά, είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι μια τοξική και δικτατορική μανιέρα του να χαριεντίζεσαι με ανθρώπους που έτυχε κάποτε να συναντήσεις. Μια κίβδηλη μορφή κοινωνικοποίησης από την οποία αντλούν χαρά μόνο όσοι είχαν την ατυχία να μην προχωρήσουν πολύ στη ζωή τους μετά το σχολείο. Είναι πολύ λυπηρό να μην κατάφερε κάποιος να φύγει μακριά από το σχολείο του, τόσο σωματικά, όσο κυρίως ψυχικά και πνευματικά και δυστυχώς το reunion μόνο υποκατάστατο μπορεί να είναι μιας ζωής που δεν έζησε.
Ένα τεράστιο μυστικό που κανείς δεν ήξερε για τον Ζάχο Δόγκανο.
Στην περίπτωση του Γιάννη Μπέζου είμαστε σίγουροι τι περίπου έγινε, έζησε την όλη φάση οn steroids και υπερθετικά τοξική. Ο μοναδικός «διάσημος» της τάξης βρέθηκε στο επίκεντρο κουτσομπόλιδων και no lifers. Πόσο να αντέξει κι αυτός να του λένε πόσο ζηλευτή ζωή κατάφερε να ζήσει και να τον ρωτάνε για άλλους διάσημους ηθοποιούς, ποιος τα έχει με ποιά κλπ. Αφήστε τα reunion και πιάστε τη ζωή σας με όσους πραγματικά μετράνε και αξίζουν να είναι μέρος αυτής. Το μόνο που πρέπει να θυμόμαστε από τα reunion είναι η συγκυρία τους. Είναι η υπενθύμιση ότι ο χρόνος κυλάει και δεν γυρίζει πίσω και δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάμε συνεχώς πίσω.
