Η βία, σε κάθε της μορφή, είναι πανδημία. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν ξεχωρίζει γειτονιές, επαγγέλματα ή κοινωνικές τάξεις. Και στην περίπτωση της βίας κατά των γυναικών, το μέγεθος αυτής της πανδημίας γίνεται πιο απτό, σκληρό και αδιανόητο. Για να την αντιμετωπίσεις δεν αρκεί να την αναγνωρίσεις. Πρέπει να την απομονώσεις, να τη φέρεις στο φως και να την κοιτάξεις κατάματα. Να της αφαιρέσεις τη δύναμη που αντλεί από το σκοτάδι και τη σιωπή.
Γιατί η Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών αφορά όλους τους άντρες
Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις τη βία είναι να της αφαιρέσεις το προνόμιο του φόβου. Να της δείξεις ότι η κοινωνία δεν τρομάζει, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν την ανέχεται. Να την αρνηθείς με θάρρος, με καθαρό λόγο και, ναι, με ένα χαμόγελο, όχι ειρωνικό, αλλά ανθρώπινο. Ένα χαμόγελο που θυμίζει ότι αυτός ο κόσμος έχει θέση μόνο για σεβασμό, ασφάλεια και ισότητα. Όχι για κακοποίηση.
Το χαμόγελο αυτό δεν είναι αφέλεια. Είναι υπόσχεση
Υπόσχεση πως υπάρχει ελπίδα για μια ζωή όπου καμία γυναίκα δεν θα χρειάζεται να αποδεικνύει το δικαίωμα να ζει χωρίς φόβο. Ένας κόσμος στον οποίο δεν θα απαιτούνται ειδικές ημέρες για τα αυτονόητα, όπως σήμερα. Μέχρι όμως να φτάσουμε εκεί, μέρες όπως η Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών μάς υπενθυμίζουν ότι το αυτονόητο δεν είναι ακόμη κεκτημένο.
Δώσε στην σύγχρονη γυναίκα την στήριξη που της αξίζει
Για πολλούς από εμάς, η καθημερινότητα λειτουργεί σαν παρωπίδα, ως ένα μονοπάτι που μπροστά μας είναι καθαρό, φωτισμένο, χωρίς σημάδια κινδύνου. Αυτό το προνόμιο όμως δεν το έχουν όλες οι γυναίκες.
Δίπλα μας, στα σπίτια, στις δουλειές, στις παρέες, στις γειτονιές, υπάρχουν γυναίκες που δυσκολεύονται, φοβούνται, εγκλωβίζονται σε καταστάσεις που δεν μπορούν να ονομάσουν. Άλλες παλεύουν να μιλήσουν, άλλες πάλι δεν βρίσκουν το θάρρος ή το περιβάλλον για να ακουστούν.
Γι’ αυτό και η ευθύνη μας είναι ουσιαστική. Να είμαστε εκεί. Όχι μόνο ως θεατές, αλλά ως άνθρωποι. Με ενδιαφέρον, με στήριξη, με διάθεση να ακούσουμε. Η παρότρυνση να μιλήσει μία γυναίκα που κακοποιείται δεν είναι απλή πράξη. Είναι πράξη αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης και κοινωνικής ωριμότητας.
Οι γυναίκες που υπήρξαν θύματα βίας δεν είναι «κάποιες άλλες», αλλά φίλες, συνάδελφοι, μητέρες, αδελφές, σύντροφοι. Άνθρωποι που μας αφορούν. Η υποχρέωση να μην μένουν ή να αισθάνονται μόνες και αυτό είναι κοινή μας ευθύνη. Δική μας και της οργανωμένης πολιτείας. Και ναι, έχουν γίνει βήματα: περισσότερα εργαλεία προστασίας, αυστηρότερες συνέπειες, μεγαλύτερη ορατότητα. Όμως η ουσιαστική αλλαγή δεν θα έρθει μόνο από θεσμούς.
Θα έρθει από εμάς
«Θα είμαστε για πάντα απέναντι σε αυτούς που... δεν νιώθουν»
Όσο συνεχίζουμε να μιλάμε, να στεκόμαστε δίπλα στα θύματα, να αρνούμαστε να αφήσουμε τη βία να γίνει συνήθεια. Όσο θυμόμαστε ότι κάθε μορφή κακοποίησης -σωματική, λεκτική, ψυχολογική- είναι επίθεση απέναντι όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά στον ίδιο τον πολιτισμό μας.
Και όσο επιμένουμε να δημιουργούμε έναν κόσμο όπου δεν θα χρειάζεται καμία Παγκόσμια Ημέρα για να μας θυμίζει τα αυτονόητα.
Γιατί τα αυτονόητα δεν πρέπει να διεκδικούνται, αλλά να προστατεύονται. Από όλους μας.
