Υπάρχει μια κουβέντα που κάνω συχνά με άνδρες γύρω μου, φίλους, συνεργάτες, ακόμη και αγνώστους που γνωρίζω σε μπαρ ή γυμναστήριο. Όλοι, ανεξαιρέτως, λένε το ίδιο πράγμα: “Δεν αντέχω άλλο αυτή την κούραση”. Κι όμως, όταν τους ρωτήσεις τι ακριβώς τους κουράζει, κανείς δεν έχει μια καθαρή απάντηση. Κανείς δεν σου λέει «η δουλειά», «οι υποχρεώσεις», «τα λεφτά». Όχι. Η κούραση δεν είναι συγκεκριμένη. Είναι διάχυτη. Σαν να έχει μπει μέσα στο δέρμα και να κυκλοφορεί παντού. Σαν να έχει γίνει μέρος της ταυτότητάς μας.
Οι άνδρες του 2025 δεν είμαστε απλώς κουρασμένοι. Είμαστε εξαντλημένοι σ’ ένα επίπεδο που δεν είχαμε συνηθίσει. Κουρασμένοι σε σώμα, μυαλό, και κάπου βαθιά στο κέντρο αυτού που προσπαθούμε να είμαστε. Και η αλήθεια είναι ότι δεν προέρχεται από ένα πράγμα, αλλά από μια εποχή ολόκληρη. Μεγαλώσαμε με μια συγκεκριμένη εικόνα για το τι σημαίνει να είσαι άνδρας. Έπρεπε να είμαστε σταθεροί, δυνατοί, ήρεμοι, “να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο”.
Τώρα, ξαφνικά ή μάλλον όχι και τόσο ξαφνικά, κάποιος μας τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια. Ο παλιός “ρόλος” του άνδρα έχει εξαφανιστεί, αλλά ένας νέος δεν έχει εμφανιστεί ακόμη. Βρισκόμαστε σ’ ένα κενό: μεταξύ του ποιοι ήμασταν και ποιοι πρέπει να γίνουμε. Και αυτό το κενό σε λιώνει.
Αν ρωτήσεις τους περισσότερους άνδρες γιατί νιώθουν βαλτωμένοι, θα δεις ένα περίεργο βλέμμα. Αυτό που δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Κανείς δε μας έμαθε πώς να ζούμε όταν δεν υπάρχει ξεκάθαρη ταυτότητα να φορέσουμε. Μας είπαν να είμαστε «ευαίσθητοι, αλλά όχι υπερβολικά». Να είμαστε «δυνατοί, αλλά όχι τοξικοί». Να είμαστε «επιτυχημένοι, αλλά όχι πιεστικοί». Να είμαστε «ανοιχτοί, αλλά όχι needy». Πάντα κάτι, ποτέ όλα. Μια συνεχής προσπάθεια ισορροπίας, που τελικά είναι σαν να περπατάς μ' ένα πόδι σε μεταλλική δοκό. Ε, σε κάποια φάση κουράζεσαι.
Αυτό το βάρος που κουβαλάμε δεν είναι ορατό. Δε φαίνεται στο πρόσωπο ή στους μύες. Φαίνεται στον τρόπο που ξυπνάς το πρωί και δεν έχεις όρεξη, στο πώς ανοίγεις το κινητό και νιώθεις πιο πίσω από όλους, στο πώς νιώθεις ότι τρέχεις στη ζωή αλλά δε φτάνεις πουθενά. Αυτό το «τρέχω αλλά μένω στο ίδιο σημείο» είναι που δημιουργεί το πραγματικό burnout: όχι το τρέξιμο, αλλά η ακινησία που νιώθεις ενώ τρέχεις.
Η άνθηση των running clubs στην Ελλάδα
Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει μόνο ένας χώρος όπου οι άνδρες νιώθουν ακόμα ασφαλείς: το γυμναστήριο. Δεν είναι τυχαίο. Εκεί, για μια ώρα, ο άνδρας έχει έναν καθαρό κανόνα: σήκωσε αυτό, κάνε αυτό, σπάσε τα όριά σου. Δε χρειάζεται να παίξει ρόλο, να προσαρμοστεί, να αποδείξει. Μόνο να εκτονωθεί. Η προπόνηση έχει γίνει ψυχολογικό safe place, μια στιγμή που για λίγο τα ξεχνάς όλα. Όχι για να χτίσεις σώμα, αλλά για να μη διαλυθεί το μυαλό σου. Μερικές φορές, την ώρα που σηκώνεις βάρη, νιώθεις πιο ελεύθερος από ό,τι αισθάνεσαι όλη μέρα. Σαν το σώμα να θυμάται κάτι που το μυαλό έχει ξεχάσει: ότι μπορείς να σηκώσεις βάρος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε κουρασμένοι επειδή δουλεύουμε πολύ ή επειδή οι ευθύνες μεγάλωσαν. Είμαστε κουρασμένοι επειδή αλλάζει ολόκληρη η ανδρική ταυτότητα και εμείς βρισκόμαστε στο κέντρο της αλλαγής. Δεν έχουμε manual, δεν έχουμε προηγούμενο, δεν έχουμε παραδείγματα. Πρέπει να κάνουμε rebrand τον εαυτό μας από το μηδέν. Και κάθε rebrand έχει φάση σύγχυσης, φάση χάους, φάση αβεβαιότητας. Αυτό όμως δεν είναι αδυναμία. Είναι εξέλιξη. Ο άνδρας που νιώθει χαμένος, στην πραγματικότητα βρίσκεται απλώς στη μέση ενός επαναπροσδιορισμού.
Γιατί οι άνδρες του σήμερα γυμνάζονται λες και είναι σε αποστολή;
Μήπως έχουμε χάσει τον ρόλο μας; Ίσως. Αλλά μήπως αυτό ανοίγει χώρο για έναν νέο, πιο ειλικρινή; Σίγουρα. Δεν είναι κακό να ξαναφτιάξουμε την ανδρική ταυτότητα. Κακό είναι να μένουμε κολλημένοι σε κάτι που δε μας χωράει πια.
Η κούραση που κουβαλάμε δεν είναι το τέλος μας. Είναι το ενδιάμεσο. Είναι η απόδειξη ότι κάτι παλιό πεθαίνει και κάτι νέο πάει να γεννηθεί. Μπορεί να μη ξέρουμε ακόμη πώς θα μοιάζει αυτό το νέο “ανδρικό”. Αλλά ίσως για πρώτη φορά μπορούμε να το φτιάξουμε όπως θέλουμε. Δυνατοί χωρίς να είμαστε σκληροί, ευαίσθητοι χωρίς να ντρεπόμαστε, φιλόδοξοι χωρίς να καίμε τον εαυτό μας. Η κούραση είναι το τίμημα της μετάβασης. Και ίσως αυτό το τίμημα, ν’ αξίζει όσο τίποτα.
