Στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια που ακούμε αυτή τη λέξη μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι κάτι σαν τους αχινούς στις παραλίες. Μια ενοχλητική παρουσία που δεν βρίσκεις νόημα και αιτία ύπαρξης, που παραμονεύουν εκεί που δεν τους περιμένεις και αν δεν προσέξεις θα σε φιλοδωρήσουν με πολλά αγκαθάκια. Έτσι απλά γιατί πρέπει να σου χαλάσουν τη διάθεση.
Κάθε χρόνο από την εποχή που μπήκε στη ζωή μας ως «χαράτσι» και φρόντιζε να μας τρομοκρατεί, τα πέντε γράμματα του τρέμουλου (Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων) έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας και όσες φορές και αν οι πολιτικοί ηγέτες μας υπόσχονται ότι θα τον καταργήσουν ακόμα τον βλέπουμε σαν στοιχειωμένο όνειρο να ξεπροβάλλει από το πουθενά για να μας θυμίσει πως πρέπει να κάνουμε έξτρα οικονομίες.
Μια ελληνική Τρίτη και 13 όπως θα την αποκαλούσαν πολλοί.
Η ιδιαίτερη φετινή περίπτωση
Η αλήθεια είναι ότι ο φετινός ΕΝΦΙΑ είναι λίγο διαφορετικός από αυτό που τον είχες συνηθίσει. Για ορισμένους είναι άλλη μια ενοχλητική υποχρέωση μέσα σε έναν όχλο από κακά μαντάτα, για άλλους πάλι είναι μια υπενθύμιση ότι χρειάζονται Ζάναξ (XANAX) περισσότερο από οικογένεια ή φίλους για στήριξη. Η καθημερινότητα άλλωστε μας έχει «κακομάθει» τελευταία σε κακουχίες.
Στις θυμίζουμε στο παρακάτω άλμπουμ:
Σε μια καχύποπτη κοινωνία όλα τα παραπάνω θα έμοιαζαν ως το απόλυτο σχέδιο αντιπερισπασμού και αποπροσανατολισμού του όχλου για το κακό που έρχεται και λέγεται ΕΝΦΙΑ. Φέτος μοιάζει σαν το μικρότερο κακό από όλα αλλά και πάλι δεν σταματάει να τρομάζει. Και δεν λέμε μικρότερο από άποψη ποσότητας, αλλά κυρίως γιατί μετά από τόσα «χτυπήματα» και καθημερινό ξενέρωμα, φτάσαμε στο σημείο να μην του δίνουμε την πρέπουσα σημασία.
Με τη ζωή να έχει ακριβύνει επικίνδυνα, τους μισθούς να μην μεταβάλλονται και τις κυβερνητικές υποσχέσεις που ακούμε να δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο διχασμό στον κόσμο, έφεραν σήμερα τον ΕΝΦΙΑ σαν μια είδηση που όλοι είπαμε ένα μεγαλοπρεπέστατο «άι στο διάολο και εσύ».
Yπάρχει βέβαια και ένας πολιτικός που θεωρεί ότι πληρώνουμε λίγα.
Με όλα αυτά που ακούμε και ζούμε πλέον, μια καθημερινότητα που δεν ξέρεις πώς να τη χωρίσεις ώστε να αντέξεις τους δυσβάσταχτους φόρους, τη βενζίνη που χρειάζεσαι τρία γεμίσματα τη βδομάδα και σε αναγκάζει να αποσύρεις τις πινακίδες των αυτοκινήτων, τη ΔΕΗ που σε βάζει σε σκέψεις μέχρι και να βγάλεις το ψυγείο από την πρίζα, ενώ πλησιάζει το Πάσχα και σκεφτόμαστε μήπως αξίζει να τη βγάλουμε με chicken nuggets αντί για αρνί στη σούβλα, ειλικρινά τα «ραβασάκια» του ΕΝΦΙΑ δεν φαντάζουν και τόσο απειλητικά.
Προσοχή, δεν είπαμε ότι δεν μας πείραξαν -όταν πρέπει να πληρώσεις ουρανοκατέβατα έξτρα χρήματα απλά και μόνο για να μπορέσεις να έχεις τη στέγη σου δεν γίνεται να μην «πονάς»- αλλά φέτος δεν προκάλεσε το ίδιο τρέμουλο σε σχέση με τις άλλες χρονιές εξαιτίας της ακρίβειας.
Αν υπάρχει ένα κοινό αίσθημα όμως που πηγάζει από τον ΕΝΦΙΑ αυτό σίγουρα είναι ο εκνευρισμός για άλλο ένα χτύπημα κάτω από τη μέση. Α και αυτή την ατάκα για τον «αγύριστο» που γράψαμε παραπάνω.
