Αν το καλοσκεφτείς, ο Charlie Cox μοιάζει σαν να βγήκε από κάποιο μυστικό εργαστήριο όπου οι δημιουργοί πλάθουν ηθοποιούς για ρόλους που απαιτούν ψυχή, όχι μόνο ικανότητα. Όταν φόρεσε τη μάσκα του Daredevil, δεν έφερε μαζί του απλώς μια καλοκουρδισμένη τεχνική. Έφερε μια σπίθα που άναψε ξανά έναν ήρωα ο οποίος, για χρόνια, έτρεχε ανάμεσα σε σκοτεινά σοκάκια της ποπ κουλτούρας αναζητώντας κάποιον να τον δει πραγματικά. Και κάπως έτσι, διασχίζοντας την κουρασμένη Hell’s Kitchen με βηματισμό ανθρώπου που έχει συνηθίσει τον πόνο, ο Cox κατάφερε να μεταμορφώσει τον Matt Murdock σε κάτι πυκνό, σχεδόν μυστηριακό. Οι θεατές παρακολουθούσαν έναν ήρωα που δεν λειτουργούσε με τα συνήθη οπτικά αντανακλαστικά. Έβλεπε μέσα από ρωγμές, αισθανόταν μέσα από σιωπές, και τελικά έδινε υπόσταση σε έναν χαρακτήρα που για πολλούς υπήρξε πάντα ενδιαφέρων, αλλά ποτέ τόσο ζωντανός, τόσο αναγνωρίσιμος, τόσο ανθρώπινος.
Η υποκριτική του Cox δεν ήταν ποτέ επιδεικτική. Ήταν χαμηλόφωνη και αφοσιωμένη, σαν κάποιος που διαισθάνεται ότι τα μεγάλα πράγματα δεν φωνάζουν. Κάθε του μορφασμός, κάθε ανάσα, κάθε μικρό ασήμαντο κούνημα του κεφαλιού είχε το βάρος της ιστορίας ενός ανθρώπου που παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ενοχή, τη δικαιοσύνη, την ελπίδα και εκείνο το βαθύ σκοτάδι που καραδοκεί σε κάθε γωνία της Hell’s Kitchen. Με τον Cox, ο Daredevil σταμάτησε να είναι μια φιγούρα που τρέχει σε ταράτσες και έγινε ένας ήρωας που πορεύεται μέσα από αόρατα βάρη. Κι αυτό είναι ένα είδος θαύματος, ένα μαγείρεμα συναισθημάτων που μόνο η λεπτή υποκριτική μπορεί να ανασύρει.
Πώς ο Daredevil έσωσε την καριέρα του Charlie Cox
Οι θεατές ένιωθαν συχνά πως ο Cox τους καλωσόριζε σε έναν εσωτερικό χώρο, σαν να περνούσαν το κατώφλι του διαμερίσματος του Matt έπειτα από μια δύσκολη νύχτα. Εκεί, μέσα στη λιγοστή λάμψη μιας λάμπας, ο ήρωας καθόταν κι άφηνε για λίγο τη στολή στην άκρη, όχι για να αναπαυθεί, αλλά για να ανασυνθέσει τον εαυτό του. Ο Cox απέδιδε εκείνα τα λεπτά με μια χορδή που έτρεμε διακριτικά, σαν να γνώριζε πως η υπερηρωική δύναμη του Daredevil δεν βρίσκεται στο θάρρος του, αλλά στο ότι επιστρέφει ξανά και ξανά, παρότι έχει ήδη χάσει περισσότερα από όσα θα άντεχε οποιοσδήποτε άλλος. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση έγινε η πιο ισχυρή του υπερηρωική ικανότητα, και ο Cox την έκανε να πάλλεται με τρόπο που λίγοι θα μπορούσαν να αντέξουν χωρίς να καμφθούν.
Κάπως έτσι, ο ηθοποιός αναστήλωσε έναν ήρωα που συχνά έμοιαζε καταδικασμένος να ζει σκιασμένος πίσω από πιο εκκωφαντικούς χαρακτήρες της Marvel. Η Hell’s Kitchen όμως, με την παρουσία του, μεταμορφώθηκε. Σταμάτησε να είναι απλώς το σκηνικό ενός ακόμη vigilante και έγινε μια μικροσκοπική πόλη χτισμένη πάνω στο σθένος ενός τυφλού δικηγόρου που άκουγε τους ψιθύρους των ανθρώπων καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Είναι εκείνο το παράξενο είδος ηρωισμού που δεν εκρήγνυται, αλλά αναβλύζει σταθερά, σαν θερμοπηγή κάτω από πάγο. Ο Cox το αντιλήφθηκε αυτό και το αξιοποίησε σαν να είχε ακούσει ο ίδιος τα κρυφά μηνύματα του προσώπου που υποδυόταν.
Ο Charlie Cox είδε τον Daredevil να του στερεί το όνειρο του Star Wars
Με την ερμηνεία του, το σύμπαν της Marvel απέκτησε μια ακόμα, εντελώς διαφορετική χορδή. Πέρα από τις κοσμικές απειλές, τις υπερμεγέθεις στολές και τα χρώματα που στροβιλίζονται σαν ιλιγγιώδεις νάνοι, ο Daredevil του Cox έφερε γείωση. Έφερε εκείνη τη μυστική βαρύτητα που υπενθυμίζει ότι οι ήρωες δεν είναι μόνο θρίαμβοι. Είναι οι ρωγμές τους. Είναι οι νύχτες που βγαίνουν λαβωμένοι. Είναι οι πληγές που επουλώνονται όχι με υπερδυνάμεις, αλλά με μια πεισματική επιμονή που τρίζει σαν ξύλινο πάτωμα παλιού σπιτιού. Η Marvel, μέσα στην πολύχρωμη αταξία της, κέρδισε έναν χαρακτήρα που μίλησε σε όσους αναζητούν το βάθος κάτω από τον θόρυβο.
Ο Cox προσέφερε στην εταιρεία κάτι περισσότερο από έναν ακόμη επιτυχημένο υπερήρωα. Έφερε ένα ανάχωμα ανθρωπιάς. Έδειξε πως η αληθινή συμπόρευση με το κοινό δεν γεννιέται μέσα σε μάχες με λέιζερ, αλλά μέσα σε μικρά βλέμματα που μοιάζουν σαν να κρατούν ιστορίες ολόκληρες. Γι’ αυτό και ο Daredevil απέκτησε μια αφοσίωση που ξέφυγε από τα στενά όρια της σειράς του. Ο Cox έγινε ένα είδος φάρου για το σύμπαν της Marvel, ένας υπενθυμιστής ότι το ανθρώπινο στοιχείο μπορεί να είναι η πιο ισχυρή υπερδύναμη. Η επιστροφή του σε νεότερες εμφανίσεις μέσα στο MCU λειτούργησε σαν κρυμμένο δώρο για τους θαυμαστές. Ήταν σαν η ίδια η Marvel να αναγνώρισε ότι ορισμένοι ρόλοι δεν είναι αναλώσιμοι, ότι ορισμένες ερμηνείες ριζώνουν και μετατρέπονται σε κάτι που υπερβαίνει τις ανάγκες ενός franchise.
Με τo «Daredevil: Born Again» θέλουμε να ξαναδούμε τους κύκλους του Netflix
Η ερμηνεία του Cox στάθηκε και κάτι άλλο: μια πρόσκληση. Μια υπενθύμιση ότι οι ήρωες της Marvel μπορούν να εξερευνούν σκοτεινές γωνιές χωρίς να χάνουν τον εσωτερικό παλμό τους. Μπορούν να κουβαλούν σκιές χωρίς να καταπνίγονται. Η Marvel, με τον Daredevil του, βρήκε έναν τρόπο να πει ιστορίες που αναπνέουν πιο βαθιά. Ιστορίες που διατρέχονται από ηθικά διλήμματα, από υπόγεια φορτία ευθύνης, από εκείνη την παράδοξη ομορφιά που γεννιέται όταν το φως παλεύει επίμονα να τρυπήσει το σκοτάδι.
Ο Cox δεν απλώς απέδωσε έναν χαρακτήρα. Έγινε ο χαρακτήρας. Κυκλοφορούσε στη Hell’s Kitchen με μια ηρεμία που υποδήλωνε ότι νιώθει το δονητικό τοπίο γύρω του σαν να ήταν μουσική. Έχτισε έναν Daredevil που δεν ζητούσε να τον λυπηθούν ούτε να τον φοβηθούν. Ζητούσε μόνο κατανόηση, και με αυτή την ερμηνευτική γενναιοδωρία ο Cox χάρισε στο MCU κάτι ανεκτίμητο. Ένα σημείο αναφοράς για το πόσο βαθιά μπορεί να πάει ένας υπερήρωας όταν ένας ηθοποιός αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει όχι σαν προϊόν, αλλά σαν πλάσμα.
Και έτσι, ο Charlie cox έγινε ο Daredevil που μας άξιζε. Όχι γιατί ήταν άτρωτος, αλλά επειδή ήταν ειλικρινής. Όχι επειδή έριχνε εντυπωσιακές γροθιές, αλλά επειδή έδινε χώρο στο βάρος του ρόλου να απλωθεί. Αυτό που αναστήλωσε δεν ήταν μόνο ένας χαρακτήρας, αλλά η πίστη πως οι ήρωες μπορούν να είναι εύθραυστοι και ταυτόχρονα πανίσχυροι. Σε μια εποχή που οι ιστορίες συχνά τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ο Cox επέλεξε να περπατήσει. Και σε αυτή την επιλογή, η Marvel βρήκε έναν ρυθμό που της έλειπε. Έναν ρυθμό που αξίζει να ακούμε για πολύ καιρό ακόμα.
