Υπάρχει κάτι πιο θλιβερό, πιο προδοτικό, πιο αληθινά… τραγικό, από το να βλέπεις τις πατάτες σου να εξαφανίζονται μπροστά στα μάτια σου; Μιλάμε για αυτούς τους ανθρώπους που δεν παραγγέλνουν, αλλά θεωρούν ότι οι πατάτες σου είναι «ελεύθερη πρόσβαση».
Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: πατάτες δεν μοιράζονται. Ιδίως όταν είναι τηγανιτές, χρυσές, ζεστές και τραγανές. Αν έχεις παραγγείλει ένα μερίδιο μόνο για σένα και ξαφνικά εμφανιστεί ο «φίλος» σου που δήθεν δεν πεινούσε και αρχίσει να ρουφάει τις πατάτες σου σαν σφουγγάρι, τότε όχι, φίλε μου, δεν είναι τυχαίο. Είναι μια οργανωμένη επιδρομή.
Το πρώτο στάδιο αυτού του φαινομένου είναι πάντα αθώο. Ο δράστης θα καθίσει δίπλα σου με εκείνο το «αθώο» βλέμμα που λέει: «Μήπως μπορώ να δοκιμάσω μία;» Μία. Μία, λέει. Μία, εννοεί ολόκληρο το σωρό. Μία, στην πραγματικότητα σημαίνει: «Θα εξαφανίσω τις πατάτες σου σαν να μην υπήρξαν ποτέ». Στη συνέχεια, παρακολουθείς μαρτυρικά την τελετουργία του «κλέφτη πατάτας». Παίρνει μία, κοιτάζει αριστερά-δεξιά σαν να έχει κάνει κάτι ανήθικο, και μετά…η μία γίνονται δύο, οι δύο γίνονται τέσσερις και ξαφνικά οι πατάτες σου εξαφανίζονται από τον πλανήτη Γη. Δεν υπάρχουν πια. Και φυσικά, αν τολμήσεις να αντιδράσεις, έρχεται η κλασική δικαιολογία: «Δεν πεινούσα πολύ, μόνο ήθελα να δοκιμάσω». Α, εννοείται, μόνο να δοκιμάσεις! Και γιατί να δοκιμάσεις όταν μπορείς να καταστρέψεις μια μικρή οικογένεια πατάτας; Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα μουσείο και να λες «Μόνο θα κοιτάξω» και μετά να φεύγεις με την Μόνα Λίζα κάτω από το παλτό σου.
Κάποιοι προχωρούν ένα βήμα παραπέρα και εφαρμόζουν την τεχνική του «διακριτικού φαγητού». Δηλαδή, κάθε φορά που γυρίζεις την πλάτη σου, εξαφανίζεται μια πατάτα. Και κάθε φορά που γυρίζεις πάλι, έχεις λιγότερες. Είναι επιστήμη. Ψυχολογία. Μαγεία. Και δυστυχώς, το θύμα είσαι εσύ, που βλέπεις το μερίδιό σου να μειώνεται, ενώ ο δράστης χαμογελάει αθώα με την πατάτα στο στόμα. Αλλά ας είμαστε δίκαιοι. Οι κλέφτες πατάτας είναι και αστείοι. Κάθε φορά που προσπαθούν να καλύψουν την πράξη τους, συνήθως αποτυγχάνουν επικά. Ένα χέρι κολλημένο στη σακούλα, ένα μισό κομμάτι πατάτας που κρέμεται από τα δάχτυλα, ένα «α, αυτά είναι για μένα; Όχι, δεν πήρα τίποτα» – όλα προσθέτουν στην κωμωδία της στιγμής. Όμως, παρά την τραγωδία, η λύση υπάρχει. Το πρώτο βήμα είναι η παρατήρηση. Παρατήρησε ποιος πλησιάζει τις πατάτες σου. Το δεύτερο βήμα είναι η στρατηγική. Πατάτες σε μικρά πιάτα, κρυφές σε τσάντες, ή ακόμα και… ψεύτικες πατάτες από πλαστικό (για τους πολύ δραματικούς). Το τρίτο βήμα είναι η εκδίκηση. Ναι, η εκδίκηση. Για κάθε πατάτα που κλέβεται, ένα αστείο meme, μια ειρωνική παρατήρηση ή ακόμα και ένα μικρό prank είναι επιτρεπτά.
Στο τέλος της ημέρας, το ζήτημα είναι απλό: οι πατάτες είναι ιερές. Δεν είναι αντικείμενα. Δεν είναι κοινόχρηστα. Δεν είναι «μόνο μία», ούτε «μόνο για δοκιμή». Είναι δικό σου μικρό χρυσό θησαυρό που πρέπει να υπερασπιστείς με τιμή, ατσαλένιο βλέμμα και ίσως έναν πεινασμένο σκύλο δίπλα σου για εκφοβισμό. Και αν όλα τα άλλα αποτύχουν; Υπάρχει πάντα η επιλογή της «διπλής παραγγελίας». Παραγγέλνεις ένα για σένα, ένα για τους κλέφτες. Αλλά μεταξύ μας, ξέρεις ότι στο τέλος θα φάνε και τα δύο. Και τότε θα ξέρεις ότι, ανεξαρτήτως κωμωδίας ή τραγωδίας, οι πατάτες είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία της φιλίας.
Αν αγαπάς τις πατάτες σου, φυλάξ’ τις καλά. Και αν βλέπεις κάποιον να κοιτάζει με εκείνο το πονηρό βλέμμα, τρέξε. Τρέξε πριν χαθεί η πρώτη πατάτα… γιατί η επόμενη θα είναι η δική σου καρδιά.
