Ο Nick Galis ή «Γκάλης» όπως τον μάθαμε, είναι αυτός που πήρε το μπάσκετ στην Ελλάδα από κάτι μεταξύ νυχτερινού χόμπι και καλοκαιρινού μπανιστηριού και το έκανε εθνική υπόθεση. Όχι μόνο επειδή έβαλε 50άρες σε Ρώσους και Γιουγκοσλάβους, όχι μόνο επειδή το '87 σήκωσε το Eurobasket με μια ομάδα που είχε περισσότερο καρδιά παρά ύψος, αλλά επειδή έκανε 10 εκατομμύρια Έλληνες να αφήσουν τα τσίπουρα και να κάτσουν μπροστά στην τηλεόραση, κάθε Πέμπτη και Σάββατο.
Μαζί με τον Νίκο Γκάλη γεννήθηκε και το ομορφότερο ελληνικό μπάσκετ
Και μετά, να βγουν στους δρόμους.
Γιατί ο Γκάλης ήταν κάτι παραπάνω από παίκτης. Ήταν σύμβολο, ένα είδωλο που μπορούσες να τον βλέπεις και να σκέφτεσαι: «Αν αυτός που είναι 1.83 και δεν καρφώνει -που κάρφωνε και άνετα- μπορεί να διαλύσει όποιον σταθεί απέναντί του, τότε ίσως μπορώ κι εγώ να γίνω κάτι». Και μετά τον έβλεπες να αιωρείται λες και σταματούσε ο χρόνος και καταλάβαινες πως άδικα ονειρεύεσαι. Γιατί ήξερες πως απλά, δεν μπορείς.
Ήταν τόσο εκρηκτικός που, αν υπήρχαν smartphones τότε, θα είχε χρόνο να τραβήξει τρεις selfies στον αέρα την ώρα που έκανε jump shot. Ο κορμός του έσπαγε σε τόσα σημεία, που νόμιζες ότι το video έπαιζε σε λάθος frame rate. Τα χέρια του εκτόξευαν overhead hook σαν προβοσκίδα ελέφαντα σε slow motion, την ώρα που τα πόδια του πατούσαν τόσο σίγουρα στο παρκέ, που ούτε οι παίκτες φτιαγμένοι από… μπετό της εποχής δεν μπορούσαν να τον ρίξουν κάτω. Κι αν το κατάφερναν, είχε έτοιμη λύση: δεύτερο σπάσιμο μέσης ή και τρίτο, καμιά φορά step-back. Ή απλώς τους κοιτούσε, αφού πρώτα τους είχε βάλει καλάθι.
ΚΟΥΙΖ: Πόσο καλά θυμάσαι τα άλλα παιδιά του '87;
Αλλά δεν ήταν μαγικά αυτά
Ο Γκάλης δεν ήταν μάγος, αλλά εργάτης. Ο πρώτος Έλληνας παίκτης με προσωπικό γυμναστή, την εποχή που άλλοι πήγαιναν για προπόνηση μετά από κοντοσούβλι και κρασί στην ταβέρνα. Δεν κάπνιζε, ούτε και έπινε. Και δεν έκανε τίποτα στην τύχη.
Πολλοί τον έβλεπαν σε προθέρμανση αγώνων και έλεγαν «μα καλά πόσο αργός είναι;» μέχρι που έβγαζε τους τόνους από βαράκια, γιλέκα και στρώσεις ιδρώτα και όλοι καταλάβαιναν για ποιο λόγο δεν τον προλάβαινε ούτε ο χρόνος.
Στην Ελλάδα του «ή είσαι μαζί μου ή είσαι εχθρός μου», ο Γκάλης ήταν πάνω από χρώματα και ομάδες. Όλοι τον αγαπούσαν. Από τους οπαδούς του Άρη, του ΠΑΟΚ, του Ηρακλή, του Παναθηναϊκού (πριν κατηφορήσει προς τη Αθήνα) κλπ.
Όταν ο Νίκος Γκάλης έβγαλε την ασίστ της ζωής του στον μικρό Χριστόφορο
Ήταν πάνω από σύμβολα και κυρίως, πάνω από το άθλημα. Ήταν ο λόγος που το μπάσκετ έγινε το εθνικό μας σπορ. Και το 1987 με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού, δεν μας έμαθε μόνο το μπάσκετ, αλλά τι σημαίνει συλλογικός παροξυσμός.
Όταν λέμε ότι ο Νίκος Γκάλης είναι ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, δεν το λέμε γιατί ήταν απλώς ο καλύτερος. Ήταν ο πρώτος που μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να είμαστε οι καλύτεροι. Η απόδειξη; Ανάγκασε κοτζάμ Hall of Fame του ΝΒΑ να του δώσει κλειδί. Όχι γιατί έπαιξε στο πρωτάθλημα. Αλλά γιατί δεν χρειάστηκε.
Το παρακάτω άλμπουμ φωτογραφιών του, ωστόσο, επιβάλλεται να το δεις:
