Η πρώτη ατάκα ήρθε από έναν ιερέα. Όχι από εκείνους που δεν θέλουμε να έχουμε σχέση, αλλά από τους άλλους. Αυτούς τους λίγους που πιστεύουν ακόμη σε αυτό που κάνουν γιατί είναι εκείνοι πρώτοι που προσπαθούν να φέρουν το καλό παράδειγμα. «Καλές οι προσευχές αλλά στο τέλος της ημέρας, ο πιο σωστός τρόπος για να τιμήσεις κάποιον δικό σου, είναι να γίνεσαι καθημερινά καλύτερος άνθρωπος».
Η κυκλοφορία του Sly, του ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Sylvester Stallone, σίγουρα ξύπνησε σε όλους μας μνήμες. Ο καθένας συνέχισε να βλέπει τα Rocky μέσα στα έτη για τους δικούς του λόγους. Από το ότι είναι πράγματι πολύ καλές ταινίες -οκ, ίσως όχι το πέμπτο- μέχρι την αγάπη για το μποξ και το ίδιο το στόρι του ήρωα. Όμως τα πράγματα που μας εμπνέουν αλλάζουν. Καταστάσεις που κάποτε έδειχναν πιο μπερδεμένες ενδεχομένως και ανούσιες στο μυαλό μας, αποκτούν ρίζες επειδή συμβαίνουν άλλα πράγματα στη ζωή μας. Το να χάσεις έναν δικό σου άνθρωπο που τον αγαπάς και σε αγαπάει, είναι ίσως η μεγαλύτερη δυστυχία που μπορεί να συμβεί στη ζωή. Το πιο δύσκολο κομμάτι έρχεται μετά. Το κομμάτι δηλαδή που πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να πορευτείς υπό άλλες πλέον συνθήκες. Σε προσωπικό επίπεδο, υπήρξε μια περίοδος που έπιασα πάτο όταν έχασα τον πατέρα μου και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που στάθηκαν και βοήθησαν και που πιστεύω ότι ο καθένας από μας που έχει χάσει κάποιον μπορεί να σκεφτεί ανθρώπους που έκαναν το ίδιο. Ενίοτε ωστόσο, κάποια μεγάλα μαθήματα έρχονται και από ανέλπιστους ήρωες.
Ο Rocky Balboa Balboa της χρυσής ηλικίας, είναι ένας άλλος Rocky. Είναι σοφότερος, πιο ώριμος, και με μια πρωτοφανή ηρεμία που σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μπορούσε να ήταν και Jedi. To Rocky Balboa του 2006 ήταν ένα τελείως διαφορετικό Rocky επειδή και ο ίδιος o Stallone ήταν διαφορετικός. Στην ταινία έχει επιλέξει την ησυχία της διεύθυνσης ενός εστιατορίου που φέρνει το όνομα της γυναίκας του, την οποία μάλιστα έχει χάσει. Ο ίδιος ο ηθοποιός, έξι χρόνια αργότερα θα έχανε το γιο του, Sage. Η ζωή λοιπόν παίζει περίεργα παιχνίδια και αυτό ακριβώς ήταν που έθιξε ο Rocky στην περίφημη ομιλία του στο γιο του. Ας την θυμηθούμε.
Μετά την πρώτη μέρα που ο πατέρας μου δεν βρισκόταν πλέον σπίτι και η κηδεία δεν είχε γίνει ακόμα, αυτός ο μονόλογος του Rocky ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Το κομμάτι που αναφέρει στο γιο του ότι η ζωή χτυπάει πιο σκληρά από όλους είναι αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε. Είναι πράγματι ένα σκληρό και σκοτεινό μέρος. Ο χρόνος δεν σταματάει επειδή έχασες κάποιον. Οι υποχρεώσεις δεν σταματούν επειδή έχασες κάποιον. Οι λογαριασμοί και οι πληρωμές δεν σταματούν επειδή έχασες κάποιον. Οι δόσεις στην εφορία δεν σταματούν επειδή έχασες κάποιον. Η δική σου υγεία δεν σταματάει επειδή έχασες κάποιον. Η ζωή δεν έρχεται να σε χτυπήσει φιλικά στον ώμο και να σου πει «Μην φοβάσαι, θα πατήσουμε ένα pause μέχρι να το ξεπεράσεις και όλα καλά. Θα συνεχίσουμε όταν είσαι έτοιμος». Όταν μας συμβαίνουν όλα μαζί, γυρνάμε και λέμε ο ένας στον άλλον ότι ο νόμος του Μέρφι. Ότι όλα τα κακά συμβαίνουν μαζί. Μαλακίες. Έτσι είναι η ζωή. Πράγματι δεν υπάρχει παύση. Απλά αν είσαι αρκετά τυχερός, οι άνθρωποι που σε αγαπούν θα βοηθήσουν εκείνη τη στιγμή να το περάσεις λίγο πιο ανώδυνα - όσο ανώδυνα μπορείς να το πεις κάτι τέτοιο. Αλλά αν είσαι μόνος σου, θα γονατίσεις και θα πρέπει να είσαι έτοιμος για αυτό. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον αγώνα της αρκεί να ξέρεις ότι πρέπει να σηκωθείς. Όχι να καμπουριάσεις, όχι να σηκωθείς κουτσός, όχι να σηκωθείς φοβισμένος. Ναι, θα είσαι σημαδεμένος για όλη σου τη ζωή, αλλά αυτά τα σημάδια θα μαρτυρούν ότι τα κατάφερες. Κάποιες φορές, χρειάζεται κάποιος να σου πει το προφανές για να μπορέσεις να το εμπεδώσεις καλύτερα.
Δεν θεωρώ απλά πως αυτή την ταινία πρέπει να τη βλέπει ο κόσμος, αλλά πού και πού να βάζει το στιγμιότυπο σε επανάληψη για να θυμάται πού βρίσκεται και πως όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή. Ο θάνατος είναι μια φυσική κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να γλιτώσει κανείς. Ο φόβος και η απόγνωση ωστόσο, είναι απαγορευτικά για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη δική μας ζωή. Ας μη φοβόμαστε λοιπόν να πέσουμε στα γόνατα από τα χτυπήματα, αρκεί να κάνουμε αυτό ακριβώς που είπε ο Rocky Balboa. Να συνεχίσουμε να προχωράμε ενώ τα δεχόμαστε.
Στο τέλος είμαστε εμείς απέναντι στον εαυτό μας. Ο άνθρωπος που καταφέρνει να νικήσει τους φόβους του είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος. Είναι ένας άνθρωπος που αγκαλιάζει το θάνατο σε οποιαδήποτε μορφή. Το Θάνατο όπως ακριβώς τον περιέγραφαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, καλοσυνάτο και δίδυμο αδερφό του Ύπνου. Ο φόβος είναι μια δική μας επεξήγηση για το άγνωστο αλλά το να φοβάσαι το θάνατο, είναι επιλογή. Αποδέξου ό,τι έχει έρθει, αλλά μη σταματήσεις να πολεμάς τη στιγμή. That’s how winning is done λέει ο Balboa και δεν θα μπορούσε να είναι πιο σωστός.
Υπάρχουν μαχητές εκεί έξω κάθε μέρα που πολλές φορές χάνουν το δρόμο τους. Που δεν ξέρουν πια πώς να παλέψουν ή νιώθουν ότι δεν έχουν άλλες αντοχές. Παρότι αυτό μπορεί να συμβεί, υπάρχει πάντα αυτή η φωνή μέσα στο μυαλό που ξεκίνησε από αυτόν τον μονόλογο ενός κινηματογραφικού μποξέρ για να μαρτυρήσει τη μεγαλύτερη αλήθεια που θα έπρεπε να λέμε καθημερινά στον εαυτό μας.
«Δεν θα το βάλω κάτω».
