Ήταν Φεβρουάριος του 2018 όταν ο Μάνος, επιστήθιος φίλος και συνοδοιπόρος στις μικρές χαρές της ζωής, ανακοίνωσε σε όλη την παρέα πως αποφάσισε να κάνει μία διατροφική αλλαγή στη ζωή του και να στραφεί στη χορτοφαγία. Ναι, ο Μάνος που θεωρούσε το ψάρι… «φρούτο», που όποτε πηγαίναμε σε ταβέρνα γκρίνιαζε για την τιμή της χωριάτικης και φεύγοντας έπαιρνε πακέτο για το σπίτι μισή μερίδα παϊδάκια αρνίσια για «κλείσιμο». Προσπάθησα να μην γελάσω με τη δήλωσή του και είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου, τα εξής: «Μάνο, δεν κάνουν πλάκα με αυτά τα πράγματα. Σκέψου απλά την Τσικνοπέμπτη που έρχεται…». Λίγες ημέρες αργότερα και ενώ είχαμε μαζευτεί στο σπίτι του Γιώργου για να ψήσουμε, κατάλαβα πως ο Μάνος είχε κάτι διαφορετικό στο μυαλό του.
Όπως κάθε χρόνο, ο Γιώργος έβαλε την ψησταριά, το σπίτι και το μεράκι του, ο Μάνος έφερε τις μπύρες και εγώ την «πρώτη ύλη». Παρότι το ψήσιμο πήγε καλύτερα από ποτέ, το μαρινάρισμα ήταν «λουκούμι» και είχαμε διαλέξει τα καλύτερα φιλέτα από το κρεοπωλείο, ο Μάνος είχε πάρει την απόφασή του και δεν μπήκε καν στον πειρασμό να δοκιμάσει τα κρεατικά. Βλέποντάς τον να τσιμπολογάει τις λίγες vegan επιλογές που υπήρχαν στο τραπέζι, τις πίτες και τις τηγανιτές πατάτες που βουτούσε λαίμαργα στην κέτσαπ, ήξερα πως η Τσικνοπέμπτη για τον vegan φίλο μου, ήταν μία Πέμπτη σαν όλες τις άλλες. Και οι Τσικνοπέμπτες για έναν γνήσιο καλοφαγά, όπως είναι ο Μάνος, έχουν εξέχουσα σημασία, αφού είναι κάτι σαν «δεύτερα» γενέθλια για όλη την παρέα.
Τσικνίζουμε επαναστατικά και «Viva la Vegan»
Θέλοντας να αποφύγουμε το «φιάσκο» της προηγούμενης χρονιάς, το 2019 αποφασίσαμε με τον Γιώργο να λάβουμε σοβαρά μέτρα και να κηρύξουμε μία μικρή «επανάσταση». Να πούμε, δηλαδή, «Viva la Vegan» υπέρ του φίλου Μάνου, αλλά και κάθε vegan που αισθάνεται εκτοπισμένος από την πλειονότητα των κρεατοφάγων της παρέας του. Μπορεί να ένιωσα κάπως αμήχανα, όταν ζήτησα από τον μανάβη -ανήμερα της Τσικνοπέμπτης- μανιτάρια και μελιτζάνες, μπορεί ο Γιώργος να τρόμαζε στην ιδέα πως θα πρόδιδε την υπερσύγχρονη σχάρα του για να ψήσει κρεμμύδια και καρότα, έπρεπε όμως να στηρίξουμε την επιλογή του vegan φίλου μας και για μία ακόμη Τσικνοπέμπτη, να σταθούμε αλληλέγγυοι στο πλευρό του. Διότι αν δεν απολαμβάναμε και δεν χαιρόμασταν εξίσου την καθιερωμένη «ιεροτελεστία» της Τσικνοπέμπτης, που κρατάει τόσα χρόνια όσα και η φιλία μας, τι αξία θα είχαν τα μπριζολάκια και τα ribeye; Έτσι, όχι μόνο μπιφτέκι, αλλά μανιτάρια και πιπεριές, ψήσαμε εκείνη την Τσικνοπέμπτη! Αυτό που κανένας δεν περίμενε, βέβαια, ήταν το «ντόμινο» αλλαγών που θα ακολουθούσε, έπειτα από αυτή την επική συνάντηση.
Όταν η παράδοση ανοίγει νέα γευστικά «μονοπάτια»
Για αρχή, το να περάσω λίγο πιο εναλλακτικά και χορτοφαγικά την Τσικνοπέμπτη, ήταν ένα πρώτο βήμα για να οδηγηθώ σε μία γευστική ανακάλυψη! Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πως τελικά, ένα burger με κινόα μπορεί να είναι εξίσου χορταστικό με ένα σπιτικό BBQ burger, ότι αν ο ψήστης είναι έμπειρος, τα πλευρώτους είναι αντάξια σε γεύση με τα μπουτάκια κοτόπουλου και μία vegan πατατοσαλάτα συναγωνίζεται άνετα το τζατζίκι. Βέβαια, στο τελικό αποτέλεσμα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και τα dressings της Hellmann's, δηλαδή η vegan mayo sauce χωρίς αβγά, γλουτένη ή συντηρητικά, η απαλή μουστάρδα και η κλασική κέτσαπ, που με την αξεπέραστη γεύση και τη μοναδική υφή τους, «δένουν» και αναδεικνύουν τα υλικά κάθε πιάτου. Αυτή η νέα γαστρονομική εμπειρία μου έδωσε κίνητρο, λοιπόν, να γίνω λίγο πιο gourmet με τα ημερήσια γεύματά μου, να εμπλουτίσω τα πιάτα μου με περισσότερες φυτικές ίνες και vegan εναλλακτικές, χωρίς όμως να απαρνηθώ το παραδοσιακό κοκκινιστό ή το λεμονάτο μοσχαράκι. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο κατάφερα να βελτιώσω σταδιακά τη διατροφή μου, αλλά ανακάλυψα και νέες συνταγές.
Οι vegan έχουν ψυχή και τσικνίζουν μαζί με τους υπόλοιπους
Το γεγονός πως κατάφερα να αποκτήσω -επιτέλους- μία ισορροπημένη και πολύπλευρη διατροφή, δεν ήταν η μοναδική «νίκη» που πήρα, όταν αποφάσισα να δώσω -μαζί με την παρέα μου, φυσικά- τον «αγώνα» για μια αλλιώτικη Τσικνοπέμπτη! Βλέπεις, η μεγαλύτερη «νίκη» μας ως παρέα, έχει να κάνει με το ότι βρήκαμε τον τρόπο να απολαύσουμε όλοι μαζί την «ιεροτελεστία» της Τσικνοπέμπτης, χωρίς να μείνει κανείς στον «πάγκο» ή να νιώθει «στην απ’ έξω», επειδή αποφάσισε να αλλάξει διατροφικές συνήθειες. Έτσι και αλλιώς, ο βασικός λόγος που από τα φοιτητικά μας χρόνια μέχρι σήμερα, παραμένουμε πιστοί σε αυτό το ετήσιο ραντεβού, δεν είναι μόνο οι μεζέδες, αλλά και η χαρά του να μοιραζόμαστε το ίδιο τραπέζι και την ίδια γιορτή. Να τσιμπολογάμε κουβεντιάζοντας πάνω από τη σχάρα, να τσακωνόμαστε για τις τελευταίες πατάτες, να περνάμε χέρι με χέρι τα dressings της Hellmann’s, να τεστάρουμε πόσο χρόνο θέλει το φαγητό και να βάζουμε στοιχήματα για τα λεπτά, να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας και να κάνουμε σχέδια για το τριήμερο της Καθαρά Δευτέρας.
Κλείνοντας, ειδικότερα φέτος που τα πράγματα είναι κάπως παράξενα για όλους, καλό θα ήταν να παραβλέψουμε τις περιττές λεπτομέρειες και να δούμε το πραγματικό νόημα πίσω από το έθιμο της Τσικνοπέμπτης, που δεν είναι άλλο από το σύνθημα: «Ενωμένοι σημαίνει πότε πεινασμένοι»! Ακριβώς για αυτό, στρώνουμε το τραπέζι μας για λίγους και καλούς και όλοι μαζί, vegan ή λάτρεις του κρέατος, διεκδικούμε το δικαίωμα για μία απολαυστική και ξεχωριστή Τσικνοπέμπτη. Με λίγα λόγια, στις 4 Μαρτίου ψήνουμε και σπαράγγι, ψήνουμε και παντζάρι. Διότι αυτή την Τσικνοπέμπτη κανείς δεν τα σνομπάρει!
#hellmanns #hellmannsgreece #vegan #vivalavegan #veganmayo #mayo
Διαβάστε περισσότερα εδώ
