Κάποιες φορές στο NBA, δεν κερδίζει ο καλύτερος στο χαρτί αλλά αυτός που το πιστεύει παραπάνω. Κι αν το Game 4 μεταξύ Knicks και Celtics απέδειξε κάτι, αυτό είναι πως οι φετινοί Knicks δεν ήρθαν για να κάνουν μια καλή προσπάθεια, αλλά για να αφήσουν σημάδι. Με καρδιά, με πείσμα και, κυρίως, με εκείνη την ωμή, ακατέργαστη ενέργεια που μόνο η Νέα Υόρκη ξέρει να βγάζει.
Σκορ: 121-113.
Σειρά: 3-1 υπέρ των Knicks.
Ατμόσφαιρα: Old school Madison Square Garden με streetball DNA και playoff νεύρα.
Ο Paul Pierce έχασε στοίχημα και περπάτησε 20 μίλια με τη ρόμπα του
Celtics στο ρόλο του φαβορί. Knicks στο ρόλο του θρύλου
Ας μη γελιόμαστε, η αρχή του Game 4, θύμιζε λίγο τη φάση του Game 3. Τότε που οι Celtics ήρθαν για να τελειώσουν τη δουλειά και να επαναφέρουν τη σειρά στη Βοστόνη. Οι φιλοξενούμενο προηγήθηκαν με 14 πόντους, με τον Jason Tatum να θυμίζει prime Kobe (42 πόντοι, 4 κλεψίματα, 2 τάπες, 8 ριμπάουντ), λες και έχει βάλει στοίχημα με τον Θεό ότι δεν θα χάσει από αυτούς τους «underachievers» του Thibodeau.
Κι όμως, τα πάντα άλλαξαν.
Νέα Υόρκη με soul power
Οι Knicks δεν έπαιζαν με τη μπάλα. Έπαιζαν με κάθε beat της πόλης πίσω τους. Από το Bronx μέχρι το Brooklyn, τη Wall Street μέχρι το Harlem. Η Νέα Υόρκη το ένιωσε. Κι αυτό κάνει τη διαφορά στα μεγάλα παιχνίδια.
Ο Jalen Brunson δεν φωνάζει, ούτε πανηγυρίζει, ούτε και το παίζει σταρ. Απλώς… σε σκοτώνει με mid-range και με τις ξαφνικές αλλαγές ρυθμού. Με 39 πόντους, 12 ασίστ και στο πλάι του, ο Bridges να λειτουργεί ως ο glue guy που κάθε προπονητής θέλει σε playoffs. Ο Towns φώναξε παρών σαν καθαρό muscle guy κάτω από το καλάθι, ενώ οι υπόλοιποι έκαναν αυτό που κάνουν φέτος οι Knicks: δούλεψαν.
Οι «Knickerbockers» είναι η απόδειξη πως δεν χρειάζεται σούπερ τιμές για να είσαι σούπερ ομάδα. Δεν έχουν το hype της Βοστόνης, ούτε και κάποιον MVP στο ρόστερ. Έχουν όμως τη δίψα και το καταλαβαίνει κανείς ακούγοντας τις εκατομμύρια φωνές που έχουν χρόνια να δουν διάκριση αλλά ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν.
Στην εποχή του analytics και του load management, η φετινή Νέα Υόρκη παίζει μπάσκετ του δρόμου, με καρδιά που χτυπά σαν boombox στα 90s, όντας μία μόνο νίκη μακριά από τους Τελικούς της Ανατολής.
Οι Celtics εννοείται πως είναι πληγωμένοι -ο Tatum βγήκε νοκ-άουτ για μεγάλο διάστημα- αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους κουβέντα.
Από την άλλη όμως, ποιος μπορεί να αποκλείσει αυτούς τους Knicks; Εκείνους που με τις εμφανίσεις τους, άλλαξαν εντελώς το αφήγημα. Από ομάδα που «ίσως κάνει κάτι φέτος» σε ομάδα που παλεύει στα ίσια για την κορυφή της Ανατολής.
New York is not back. New York never left.
