«Πήγα στους Iron Maiden γιατί έπρεπε»

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Για ορισμένους ήταν η πρώτη φορά, για άλλους πάλι ένα διαφορετικό Σαββατόβραδο. Για έναν συντάκτη η συναυλία στο ΟΑΚΑ ήταν ιερός σκοπός.

Ας αρχίσουμε με τα πολύ βασικά. Δεν είπαν το «Alexander the Great» μπροστά σε 40.000 κόσμο το Σάββατο στο ΟΑΚΑ κάτι που στο στοίχημα θα έδινε απόδοση όσο να κερδίσει η Ρεάλ Μαδρίτης τον Α.Ο. Μυκόνου (σόρι Α.Ο.Μ.). Σαν συγκρότημα είναι επίσης στην κατηγορία με τα βασικά της κλασικής μουσικής παιδείας. Κάτι σαν τους Beatlesή τους Stonesτης Metal. Παρά όμως τα διάφορα αρνητικά που βρήκα στο καλά προγραμματισμένο show για να γκρινιάξω wherever, wherever you are, Iron Maiden's gonna get you, no matter how far.

Είναι επίσης περιττό να επαναλάβουμε ότι όλα τα νέα άλμπουμ (εδώ το Senjutsu) στις συναυλίες των θρύλων της Metal και της Rock είναι απλώς ένα ανιαρό ζέσταμα. Να μπω όμως στο πιο προσωπικό κομμάτι της συναυλίας. Πήγα στο ΟΑΚΑ μαζί με τον μεγάλο αδερφό μου κι ένα φίλο του περίπου 6 χρόνια μεγαλύτεροι σε ηλικία που όταν ήταν γυμνάσιο έβαζαν σε εμένα το μικρό Iron Maiden μάλλον για να με διώξουν από την παρέα τους ή να με τρομάξουν αλλά εγώ ζητούσα κι άλλο. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του καινούριου CD με το Fear of the Dark να μπαίνει στο μοδάτο με πολύ καλά μπάσα τότε hi-fi σύστημα του αδερφού μου με CD-Player αλλά και κασέτα.

PHOTO GALLERY

Πραγματικά η συναυλία ξεκίνησε στο 4ο-5ο τραγούδι με το Blood Brothers και το Sign of the Cross. Πηγή: Instagram Lefteris Partsalis

Το καλύτερο κομμάτι της συναυλίας κι εκεί όπου πραγματικά «έφυγα» για λίγα λεπτά και ανατρίχιασα ήταν προφανώς στο Fear of the Dark λίγο μετά. Αυτό το ρυθμικό «ο» «οοοοοο» που δονούσε το ΟΑΚΑ με ταξίδεψε εκεί που δεν μπορούν να σε πάνε πολλές ώρες από CD, βινύλια και head banging με ακουστικά ή μέσα στο αυτοκίνητο στην κίνηση. Οκ ανατρίχιασα και ανάλογο «ηλεκτρισμό» στο ίδιο γήπεδο θυμάμαι ίσως το 2010 στους U2 με τον κόσμο να επαναλαμβάνει ρυθμικά κάτι ανάλογο στο With or without you. Μία άλλη σύγκριση που βάλθηκα να κάνω ήταν με το υπερθέαμα των AC/DC το 2009, όπου θα βγάλω ξεκάθαρα νικητές τους Αυστραλούς. Καλό το αεροπλάνο spitfire στο τελευταίο Aces High όμως η καμπάνα των Hells Bells με είχε τρελάνει περισσότερο τότε.

Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι είδα αρκετά ζευγάρια όπως και γονείς με τα παιδιά τους, ελπίζω να μεταδοθεί στους σημερινούς εφήβους και να επιζήσει αυτή η μουσική για ακόμα 30 ή περισσότερα χρόνια και όχι άλλα «σκουπίδια» των ημερών. Οι γερόλυκοι Maiden είχαν αναμενόμενα περιορισμένες δυνατότητες στα φωνητικά όμως τα solo στην κιθάρα και η διάθεση για show (που δεν ξέφυγε ούτε δευτερόλεπτο από το πρόγραμμα) δεν έλειπαν. Είχαμε όμως και μία κάπως πιο metal στιγμή με το Bruce Dickinson να τσαντίζεται μετά τα 666 καπνογόνα που άναψαν στο Νumber of the beast.

Εσύ θα έβριζες όπως ο Ντίκινσον;

Φεύγοντας δεν έλειψαν οι διάφορες αποτιμήσεις της συναυλίας, η αιώνια φαγούρα για το Alexander the Great (μέχρι και...πολιτικούς λόγους προέβαλαν κάποιοι για το ότι δεν το ακούσαμε) όπως και για το τι θα θέλαμε ακόμα να ακούσουμε. Μπορεί να ήμουν στις εξέδρες και όχι στην αρένα αλλά έβλεπα αρκετά καλά και κουνήθηκα-σπρώχτηκα λιγάκι, ακούγωντας κάποια στιγμή τη φοβερή ατάκα από διπλανή «έχετε έρθει μία θέση πιο δίπλα» για να εισπράξει την απάντηση «οκ σε metal συναυλία πήγαμε εάν δεν κουνηθούμε και μια θέση πιο δίπλα ας κάτσουμε σπίτι». Συνήθως πάντα μετά από μία μεγάλη συναυλία κάτι σου λείπει όμως η απλά απάντηση είναι ότι έπρεπε για πρώτη φορά στη ζωή μου να δω τους Iron Maiden από κοντά. Δεν θα το συγχωρούσα από τον εαυτό μου.