Το αστείο με τη δυστοπική πραγματικότητα είναι ότι κάποια στιγμή (κάποια στιγμή…) θα φτάσει η ώρα της. Και κάπως έτσι, βρισκόμαστε στο 2025, ακριβώς τη χρονιά που ο Stephen King είχε ορίσει για το The Running Man όταν το έγραφε το 1982 με το ψευδώνυμο Richard Bachman. Μόνο που η φαντασία του δεν μοιάζει πια τόσο φαντασία: φτώχεια, μονοπώλια που κάνουν κουμάντο, όλα πραγματικότητες που τρέφονται από την ανθρώπινη απελπισία, οικολογική κατάρρευση, παρακολούθηση παντού και σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δελτίο ειδήσεων. Όχι, είναι βιβλίο του 1982. Πόσο μπροστά…
Ήταν ανάμεσα στις τρεις ταινίες της Προηγούμενες Εβδομάδας:
Enter the Running Man
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Ben Richards (Glen Powell), ένας τύπος που παλεύει να τα βγάλει πέρα και μπαίνει σ’ ένα θανατηφόρο reality show για να σώσει την άρρωστη κόρη του. Στόχος: να επιβιώσει 30 μέρες από επαγγελματίες δολοφόνους που τον κυνηγούν στους δρόμους. Όσο για το έπαθλο; Ένα δισ. δολάρια. Οι πιθανότητες: μηδέν.
Ο Glen Powell έχει μάθει να σπάει πλάκα με τις δυσκολίες της ζωής
Η ταινία έχει ξαναγυριστεί το 1987 με πρωταγωνιστή (ποιον άλλον; ) τον Arnold Schwarzennegger, με τους δολοφόνους τότε να έχουν μορφή καρικατούρας, πολλά neon κουστούμια και ένα action-circus vibe που μόνο τα ‘80s μπορούσαν να προσφέρουν.
Αυτή τη φορά όμως σκηνοθετεί ο Edgar Wright, και αυτό και μόνο αλλάζει τα δεδομένα…
Edgar Wright mode
Ο Edgar Wright (ναι, Baby Driver, Hot Fuzz, Shaun of the Dead) αποφασίζει να ξεφορτωθεί τα φανταχτερά spandex και γυρίζει πίσω στις σκοτεινές ρίζες του Stephen King, δίνοντας στον Glen Powell όλα εκείνα τα στοιχεία για να τον οδηγήσουν στην απελπισία αλλά ταυτόχρονα να τον κάνουν πραγματικά επικίνδυνο: πατέρας, απελπισμένος, θυμωμένος, και μπλεγμένος σ’ ένα παιχνίδι που όλοι βλέπουν αλλά κανείς δεν επιβιώνει.
Το Network, η πανίσχυρη εταιρεία που τρέχει το show, δεν ψάχνει για ήρωες αλλά για αναλώσιμους που θα γίνουν το επόμενο θύμα. Την ίδια ώρα ο Josh Brolin, ως Dan Killian, το χαμογελαστό αφεντικό πίσω από το μακελειό, βγάζει εκείνη την corporate ψυχρότητα που θα έκαναν όλους τους CEO’s του κόσμου να ιδρώνουν μπροστά του.
Απέναντι στον Richards βρίσκονται οι Hunters, με αρχηγό έναν masked celebrity-εκτελεστή, τον McCone (Lee Pace), ο οποίος θεωρείται ό,τι πιο κοντινό σε ήρωα για το κοινό που παρακολουθεί. Το είδωλο ενός λαού που ξέρει καλά πως όταν γυρίσει ο άνεμος, οι ζητωκραυγές γίνονται εύκολα σφυρίγματα.
Το φιλμ λάμπει όταν ο Running Man… τρέχει. Κυνηγητά μέσα σε ξεχαρβαλωμένα μοτέλ, μια ευρηματικότατη σκηνή καταδίωξης γυρισμένη σχεδόν αποκλειστικά από το πορτμπαγκάζ, ρυθμός, ένταση, θόρυβος. Μια υπογραφή ότι ο Edgar Wright έβαλε την πινελιά του.
Και μέσα σε όλα, το πλέον παράδοξο είναι ο Michael Cera σε ρόλο λοξού, αντισυστημικού βοηθού που μισεί και το σύστημα και την αστυνομία, έχει την ακριβώς σωστή δόση «Cera weirdness».
Μια έξυπνη πινελιά στην ενσωμάτωση του internet culture (αυτό απουσίαζε μεν από το βιβλίο), αλλά είναι βέβαιο ότι θα το λάτρευε ο King αν το είχε προβλέψει.
Πώς ο Glen Powell έφτιαξε σώμα για το Top Gun: Maverick
Και το τέλος; Ετοιμαστείτε για Spoilers
Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο γνωρίζουν ότι το φινάλε του King δεν είναι απλά σκοτεινό, αλλά οριακά μη-κινηματογραφήσιμο. Κάποια πράγματα μετά το 1982 και κυρίως μετά τον 21ο αιώνα δεν μπορείς (ή δεν τολμάς) να τα δείξεις στην οθόνη. Ο Wright, όμως, το παλεύει, παραμένει όσο πιο πιστός γίνεται, αλλά αναγκαστικά οφείλει να μην είναι τόσο κυνικός.
Το αποτέλεσμα; Ένα φινάλε πιο ανάλαφρο και περισσότερο blockbuster προκειμένου να συμβιβαστεί το κοινό, γεγονός που αλλάζει λίγο τα δεδομένα.
Ως καθαρόαιμο action φιλμ, ρολάρει σαν τροχό της Formula 1. Δεν πλατειάζει, ούτε και κάνει κοιλιά, δεν έχει Marvel-ίλα διάρκειας τριών ωρών, είναι στιβαρό και απολύτως χορταστικό.
O Arnold Schwarzenegger έβγαλε τα περισσότερα λεφτά από μια non-action movie
Όσο για τον Powell, μπορεί να μη θυμίζει καθόλου τον Arnie (κάνε μια σύγκριση με τον Collin Farrell στο reboot του Total Recall) αλλά παίζει με χιούμορ, αυτοειρωνεία και ένταση. Ένας action hero που πραγματικά δεν ξέραμε ότι κρύβεται μέσα του, ασχέτως αν δεν διαθέτει αυτή τη μοναδική cult-ίλα του Αυστριακού.
Μπορεί το τρίτο act να μην είναι τόσο αιχμηρό, όσο θα θέλαμε αλλά αν γουστάρεις δυστοπίες που κουμπώνουν με το σήμερα, και δράση που ξεχνάει να… φρενάρει, το The Running Man του Edgar Wright είναι μια από τις πιο τίμιες προτάσεις της χρονιάς.
Και τελικά η ερώτηση: Είναι καλό; Ναι. Είναι επίκαιρο; Εκνευριστικά επίκαιρο.
