Το The Wrestler του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι μια ταινία που δεν ξεθωριάζει. Είναι από εκείνα τα φιλμ που μπορεί κανείς να ξαναδεί ξανά και ξανά, χωρίς να χάνει ποτέ την ένταση και το νόημά του. Αντίθετα, με κάθε νέα θέαση προσφέρει φρέσκες αποχρώσεις, καινούργια συναισθήματα και διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η δύναμή του δεν περιορίζεται στη δραματική αφήγηση της παρακμής ενός παλαιστή, αλλά κορυφώνεται στην ερμηνεία του Mickey Rourke, που αποτελεί υπόδειγμα κινηματογραφικής αλήθειας.
Mickey Rourke: Το «Bad Boy» του Χόλιγουντ έγινε η πιο θλιβερή φιγούρα του
Ο Randy “The Ram” Robinson είναι ένας χαρακτήρας που δεν παλιώνει. Κάθε φορά που η ταινία προβάλλεται ξανά, αποκαλύπτει νέα επίπεδα κατανόησης. Στην πρώτη προβολή, συγκινεί η ιστορία ενός ανθρώπου που έπεσε από την κορυφή στο περιθώριο. Στη δεύτερη, εντυπωσιάζει η αντοχή και η ανάγκη του για επιβεβαίωση. Στην τρίτη, ίσως συγκινήσει περισσότερο η αποτυχημένη προσπάθεια να ξανακερδίσει τη χαμένη κόρη του ή η τρυφερή σχέση με την Cassidy. Ο Randy δεν είναι ποτέ ο ίδιος, γιατί ο θεατής δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Γι’ αυτό το The Wrestler έχει τη δύναμη να ξαναβλέπεται διαρκώς.
Η ταινία είναι γεμάτη σκηνές-ορόσημα που παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη. Η δουλειά στο σούπερ μάρκετ, με τον Randy πίσω από τον πάγκο του κρέατος, είναι από τις πιο ταπεινωτικές αλλά και πιο ανθρώπινες στιγμές. Το κοινό που τον αποθέωνε τώρα αντικαθίσταται από πελάτες που δεν τον αναγνωρίζουν. Αυτή η αντίθεση είναι συντριπτική και με κάθε νέα προβολή μοιάζει πιο οδυνηρή. Αντίστοιχα, η σκηνή της βίαιης μάχης με το συρματόπλεγμα και τα ξυραφάκια δεν είναι απλώς σοκαριστική. Κάθε φορά που την παρακολουθεί κανείς, ανακαλύπτει τη ματαιότητα και τον αυτοκαταστροφικό ζήλο ενός ανθρώπου που θυσιάζει το σώμα του για λίγα λεπτά χειροκρότημα.
Το φινάλε, με το τελευταίο άλμα από τα σχοινιά, είναι η απόλυτη απόδειξη της διαχρονικότητας της ταινίας. Ο Αρονόφσκι αφήνει το τέλος ανοιχτό, δίνοντας στον θεατή τη δυνατότητα να αποφασίσει αν ο Randy έπεσε στην αγκαλιά του θανάτου ή αν κέρδισε την τελευταία του λύτρωση. Σε κάθε επαναπροβολή, η ερμηνεία του φινάλε μπορεί να αλλάξει. Άλλοτε φαίνεται τραγικό, άλλοτε ηρωικό. Αυτό το ανοιχτό ενδεχόμενο είναι που κάνει την ταινία διαρκώς επίκαιρη και ζωντανή.
Η ερμηνεία του Mickey Rourke είναι ο βασικός λόγος που το The Wrestler μπορεί να επαναληφθεί απεριόριστες φορές χωρίς να χάνει τη δύναμή του. Ο Rourke δεν υποδύεται τον Randy· τον ζει. Η φθορά στο σώμα του, η κόπωση στη φωνή του, οι ρυτίδες στο πρόσωπό του, όλα συνθέτουν μια εικόνα αυθεντική. Η προσωπική του ιστορία, με τις δόξες και τις πτώσεις, ενώνεται με την ιστορία του ήρωα σε τέτοιο βαθμό που οι δύο φιγούρες γίνονται αχώριστες. Αυτός ο ρεαλισμός είναι που καθιστά κάθε προβολή της ταινίας μια νέα, συγκινητική εμπειρία.
Στο Angel Heart ο Mickey Rourke καθόρισε τα film noir του μέλλοντος
Η σχέση με την κόρη του Stephanie αποκαλύπτει την τραγωδία ενός ανθρώπου που θέλει να αγαπήσει αλλά δεν ξέρει πώς. Σε κάθε επαναπροβολή, η σκηνή όπου ο Randy προσπαθεί να την κερδίσει ξανά γίνεται όλο και πιο σπαρακτική. Ο τρόπος που σκύβει, που ζητά συγγνώμη με δισταγμό, μοιάζει να αποκτά μεγαλύτερο βάθος όταν το ξαναβλέπει κανείς. Αντίστοιχα, η σχέση με την Cassidy (Marisa Tomei) φωτίζεται διαφορετικά κάθε φορά: άλλοτε κυριαρχεί η τρυφερότητα, άλλοτε η ματαιότητα, άλλοτε η ελπίδα ότι δύο άνθρωποι στο περιθώριο μπορούν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Αυτές οι ιστορίες δίνουν στη ταινία βάθος που ξεδιπλώνεται ξανά και ξανά.
Ο Aronofsky, με την κάμερά του να ακολουθεί τον ήρωα από πίσω σαν σκιά, επιτρέπει στον θεατή να μπει κυριολεκτικά στη ζωή του Randy. Το στυλ αυτό, σχεδόν ντοκιμαντερίστικο, δημιουργεί μια αίσθηση αμεσότητας που δεν ξεθωριάζει, ακόμα κι όταν γνωρίζεις τι θα συμβεί. Αντιθέτως, κάθε νέα προβολή ενισχύει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι δίπλα του, μοιράζεσαι την πτώση και την προσπάθεια για λύτρωση.
Το The Wrestler είναι μια ταινία που αποδεικνύει ότι το σινεμά μπορεί να λειτουργήσει σαν καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής. Δεν είναι απλώς μια ιστορία για το wrestling· είναι μια ιστορία για το τι σημαίνει να χάνεις, να πονάς, να παλεύεις, να ελπίζεις. Κι αυτό το μήνυμα δεν χάνει ποτέ την αξία του. Για τον άνδρα που παρακολουθεί την ταινία, οι μάχες του Randy στο ρινγκ γίνονται σύμβολα των προσωπικών μαχών που δίνει στην καθημερινότητά του. Και κάθε φορά που επιστρέφει στην ταινία, βρίσκει νέες δυνάμεις να συνεχίσει.
Ο Mickey Rourke δεν κατέστρεψε ποτέ το πρόσωπό του
Το μεγαλείο του The Wrestler είναι ότι δεν τελειώνει με την πρώτη προβολή. Είναι μια εμπειρία που ανανεώνεται, που επιτρέπει στον θεατή να επιστρέφει ξανά και ξανά, για να θυμηθεί, να συγκινηθεί, να εμπνευστεί. Ο Mickey Rourke χάρισε στο σινεμά έναν ήρωα που δεν ξεχνιέται, κι αυτή η αλήθεια είναι που κάνει την ταινία τόσο εύκολη να τη δεις ξανά – γιατί κάθε φορά που την παρακολουθείς, μοιάζει σαν να τη βλέπεις για πρώτη φορά.
