Mickey Rourke: Το «Bad Boy» του Χόλιγουντ έγινε η πιο θλιβερή φιγούρα του

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Έστω και για λίγο, ο Mickey Rourke ήταν ο απόλυτος «πρίγκιπας» στον πλανήτη Χόλιγουντ. Ένα μείγμα πρώην μποξέρ, κακού παιδιού και ακαταμάχητου γόη που έκανε τις γυναίκες να παραληρούν και τους άντρες να τον χαζεύουν με δέος.

Αυτό το mix ήταν κάτι παραπάνω από ακαταμάχητο, γεγονός που τον έκανε να ξεχωρίζει όπου και αν βρισκόταν. Αν ήταν στο σήμερα, με τα μούτρα (το τονίζουμε) που έγινε γνωστός, είναι δεδομένο ότι θα είχε την ίδια και παραπάνω απήχηση με την εποχή που μεσουρανούσε.

Κι όμως, η εικόνα που κάποτε έκανε «μπραφ» στη μεγάλη οθόνη αλλοιώθηκε τόσο βίαια που σήμερα δύσκολα αναγνωρίζεις τον ίδιο άνθρωπο. Από το χαρισματικό είδωλο των ’80s κατέληξε σε μια βασανισμένη φιγούρα. 

Όχι ένα “what if”, αλλά τεράστιο «but why?» του Χόλιγουντ.

Η ιστορία του ξεκινά με γροθιές και ιδρώτα. Στα 12 του κέρδιζε ήδη τους πρώτους του αγώνες, στα 17 προπονούνταν στο ίδιο γυμναστήριο που έφτιαχνε θρύλους, όπως ο Muhammad Ali με την καριέρα του στο ρινγκ να είναι δεδομένη. Κάποια στιγμή όμως οι συνεχείς διάσεισεις τον έβγαλαν νοκ άουτ. Tότε ήταν που ο Rourke έκανε στροφή 180 μοιρών και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου μπήκε στο Actor’s Studio με audition που άφησε τον Elia Kazan άφωνο.

Σύντομα θα γινόταν το νέο μεγάλο στοίχημα του Χόλιγουντ.

Στα ’80s, με ταινίες όπως το Body Heat, το Diner και φυσικά το 9 ½ Weeks, ο Rourke εξελίχθηκε σε απόλυτο sex symbol. Η σκοτεινή του αύρα, η βραχνή φωνή και το ακατέργαστο ταλέντο του τον έκαναν τον πιο «επικίνδυνο» leading man της εποχής, με τον δρόμο προς τη δόξα να προμηνύεται λαμπρός.

Αυτό όμως που κανείς δεν ήξερε, ήταν ότι τα κίνητρα προς την ανέλιξή του ήταν σκοτεινά στοιχεία: αστάθεια, θυμός, αυτοκαταστροφή. Σε κάθε γύρισμα σε ταινίες. οι μέθοδοι του έφταναν στα όρια της κακοποίησης, ενώ στην προσωπική του ζωή, οι σχέσεις του γέμιζαν τα tabloids. Κι όταν οι ρόλοι άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αμφιλεγόμενοι, η εικόνα του «bad boy» μετατράπηκε σε εικόνα «κακού» ή απλώς «σάπιου τύπου».

Αυτό όμως που κανείς δεν ήξερε, ήταν ότι τα κίνητρα προς την ανέλιξή του ήταν σκοτεινά στοιχεία: αστάθεια, θυμός, αυτοκαταστροφή. Σε κάθε γύρισμα σε ταινίες. οι μέθοδοι του έφταναν στα όρια της κακοποίησης, ενώ στην προσωπική του ζωή, οι σχέσεις του γέμιζαν τα tabloids. Κι όταν οι ρόλοι άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αμφιλεγόμενοι, η εικόνα του «bad boy» μετατράπηκε σε εικόνα «κακού» ή απλώς «σάπιου τύπου».

Η κόντρα του με τον Robert De Niro, οι κατηγορίες ότι «διέλυσε» ψυχολογικά τη Lisa Bonet στο Angel Heart, οι ταινίες που μύριζαν sleaze περισσότερο κι από late-night βιντεοκλάμπ, όλα αυτά τον βύθισαν σε έναν κύκλο κακής φήμης και αποτυχημένων επιλογών.

Κι όταν ο κινηματογράφοςδεν τον ήθελε πια, γύρισε στο πρώτο του πάθος: το μποξ. Μόνο που αυτή η επιστροφή δεν έσωσε τίποτα, αντιθέτως ήταν αυτό που τον κατέστρεψε εντελώς, βγάζοντας νοκ-άουτ το μοναδικό ατού που του είχε απομείνει: το πρόσωπό του.

Οι γροθιές στο πρόσωπο, τα φουσκωμένα μάτια και τα σπασμένα οστά τον οδήγησαν σε χειρουργεία, κακοφτιαγμένες πλαστικές, σημάδια που έσβησαν μια για πάντα το πρόσωπο που κάποτε έμοιαζε βγαλμένο από εξώφυλλο.

Ο όμορφος Τζόνι (όπως ήταν στην ταινία), δεν υπήρχε πια…

Μπορεί να μην ήταν το pretty bad boy, είχε όμως ακόμα την μπρουταλιά στο αίμα του. Με ρόλους σε ταινίες όπως το Sin City και, φυσικά, με το comeback του στο The Wrestler, κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό του κοινού και της βιομηχανίας, έστω και ως σκιά του παλιού εαυτού του. Το πρόβλημα είναι πως το comeback δεν κράτησε πολύ. Αντί να εδραιώσει ξανά τη θέση του, βυθίστηκε σε δηλώσεις που έκαναν περισσότερο θόρυβο απ’ ό,τι οι ερμηνείες του: επιθέσεις σε συναδέλφους, εξομολογήσεις για δεκάδες κατακτήσεις σε μια νύχτα, εκρήξεις εγωισμού.

Σήμερα, ο Mickey Rourke είναι περισσότερο μια cult φιγούρα παρά ένας ενεργός σταρ. Η εικόνα του, αλλοιωμένη από πλαστικές και αυτοκαταστροφικές επιλογές, κουβαλά το βάρος μιας καριέρας που θα μπορούσε να είχε γίνει μυθική, αλλά κατέληξε σε θλιβερή ιστορία. Από το είδωλο που άναβε φωτιές στις αίθουσες μέχρι τον εκκεντρικό outsider που μιλάει για τον παλιό καλό καιρό, η πορεία του Rourke μοιάζει σαν ένα άγριο παραμύθι του Χόλιγουντ. Μόνο που εδώ, ο πρίγκιπας δεν έζησε για πάντα ευτυχισμένος, αλλά άλλαξε τόσο, που ακόμα κι αν ξαναέβρισκε το στέμμα του, δύσκολα θα τον αναγνώριζε κανείς.