Στην pop κουλτούρα υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος τρόμου που δεν χρειάζεται αίμα, jump scares ή ψυχολογικά mind games. Είναι η στιγμή που ένα τεράστιο ον ξεπροβάλλει μπροστά σου και σε κάνει να νιώσεις απελπιστικά μικρός.
Galactus: Γιατί θέλουμε τόσο απεγνωσμένα να δούμε το πρόσωπό του;
Και τώρα, με την πρώτη εικόνα του Galactus να σκάει σαν καμπάνα στο Fantastic Four: First Steps, ήρθε η ώρα να θυμηθούμε εκείνες τις φορές που ένα πλάσμα-τιτάνας έκανε το στομάχι μας να σφίγγεται απ’ την ένταση.
«Fantastic Four: First Steps»: Fantastic όνομα και πράγμα
1. Το Τέρας στο Cloverfield (2008)
Δεν το είδαμε... μέχρι που το είδαμε.
Η genius found-footage προσέγγιση του Cloverfield βασίστηκε στην παράνοια του άγνωστου: μια πόλη που καταρρέει, κάμερες που τρέμουν και λειτουργούν σε στυλ Blair Witch Project, κραυγές, καπνός, πανικός και για φινάλε… το τέρας. Ένα ακαθόριστο, απόκοσμο, εξωγήινο κτήνος με αράχνοειδες appendages και θανάσιμες "εκπλήξεις". Η αποκάλυψή του ήταν αργή, σταδιακή και αγχώδης, όπως κάθε σωστή καταστροφή.
2. O King of Beasts στο Godzilla (2014)
Η βασιλική είσοδος του Βασιλιά των Kaiju.
Ο Gareth Edwards το έπαιξε έξυπνα: ούτε στα τρέιλερ έδειξε ακριβώς πώς είναι ο Godzilla, ενώ και κατά τη διάρκεια της ταινίας αποκαλύπτεται λίγο-λίγο, αφήνοντας το κοινό να βράζει. Μέχρι τη στιγμή που το φως πέφτει, ο καπνός ανοίγει και εμφανίζεται αυτό το θηριώδες, πυρηνικό ερπετό, με βρυχηθμό που ραγίζει τα ηχεία και κορμί που γεμίζει την οθόνη. Εκείνη η σκηνή με το atomic breath στο Σαν Φρανσίσκο δεν είναι απλά επική. Είναι ιστορική.
Godzilla vs Kong: Μια αυθεντική Τιτανομαχία μέσα στην πανδημία
3. Ο Μεγαλόδοντας στο The Meg (2018)
Όταν νομίζεις πως είσαι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, έρχεται ο Meg.
Κανείς δεν περίμενε πολλά από το The Meg, όλοι όμως ένιωσαν τη στιγμιαία ανατριχίλα όταν η υποβρύχια βάση σκιάζεται από έναν καρχαρία που μοιάζει μεγαλύτερος και από το ΟΑΚΑ; Η σκηνή με τον Meg να κοιτάζει γεμάτος οργή το κοριτσάκι, λίγο πριν ορμήσει και ρίξει τη δαγκωματιά του είναι ο απόλυτος ορισμός του «καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι». Πόσο μάλλον όταν είσαι ο Jason Statham και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
4. Η Φάλαινα στο The Adventures Of Pinocchio
Δεν χρειάζεσαι CGI για να τρομάξεις. Χρειάζεσαι ατμόσφαιρα.
Μπορεί να μην είναι «τέρας» με την κλασική έννοια, ούτε και ταινία με στόχο τον τρόμο, αλλά η σκηνή στη live motion έκδοση του Πινόκιο το 1996 τη στιγμή που αποκαλύπτεται η φάλαινα ήταν πραγματικά βγαλμένη από το πιο αγωνιώδες θρίλερ. Το σκότος, το μέγεθος, η αβυσσαλέα κοιλότητα του στόματος της, όλα αυτά δημιουργούν μια αίσθηση δέους και φόβου. Δεν είναι απλώς μια φάλαινα. Είναι συμπαντικό χάος.
5. Ο Arishem στο Eternals (2021)
Ο προάγγελος του Galactus.
Η Marvel μας έχει συνηθίσει σε CGI όργια, αλλά η στιγμή που ο Arishem εμφανίζεται στο φινάλε, γεμίζοντας κυριολεκτικά τον ουρανό… ήταν κάτι άλλο. Δεν είναι τέρας, ούτε και κακός, αλλά πάνω από όλα δεν είναι σωτήρας. Είναι κοσμική παρουσία, μια οπτική ανατριχίλα. Όταν ο ουρανός «σκίζεται» και εμφανίζεται αυτό το αδιανόητο, ψυχρό ον που δεν μιλά, απλώς υπάρχει, νιώθεις ότι το ανθρώπινο είδος είναι τόσο σημαντικό όσο μια μυρμηγκοφωλιά πριν τη βροχή.
Ironheart: Η Marvel υπέγραψε συμφωνία με τον δικό της Διάβολο
Αν λοιπόν ένιωσες μικρός μπροστά στον Godzilla, ασήμαντος μπροστά στον Arishem και έτοιμος να πεθάνεις στα δόντια του Meg, ετοιμάσου. Γιατί ο Galactus δεν ήρθε με διάθεση να συζητήσει.
