Το Superman του James Gunn είναι μια ταινία που δεν κουβαλά μόνο το βάρος του ονόματος της, αλλά και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου κοινού που έχει κουραστεί από αποτυχημένες προσπάθειες και κακοδιαχείριση χαρακτήρων στο παρελθόν. Είναι μια προσπάθεια όχι μόνο να επανεκκινήσει το DC Universe, αλλά και να σώσει τον ίδιο τον Superman από την αφάνεια στην οποία λίγο-πολύ είχε καταλήξει μετά την εποχή του Henry Cavill (χωρίς να φταίει ο Cavill εννοείται).
Clark Kent: Το alter ego του Superman επιστρέφει από τα... αζήτητα
Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η νέα ταινία Superman με τον David Corenswet στον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν περισσότερο μια εισαγωγή, όχι στον όμως Superman -ευτυχώς δεν είδαμε ξανά το πώς γεννήθηκε, το πώς μεγάλωσε στη Γη και τους δακρύβρεχτους διαλόγους του πατέρα του Jor-El- αλλά στο γενικότερο υπερηρωικό σύμπαν που υπάρχει ήδη στον πλανήτη Γη. Αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Η επιλογή του James Gunn
Πολλοί από εμάς είχαμε σοβαρές επιφυλάξεις για τον James Gunn. Ο σκηνοθέτης των Guardians of the Galaxy είναι συνδεδεμένος με χιούμορ, χρώματα και λίγο camp αισθητική, όχι όμως με το σκοτεινό ύφος που έχουμε συνδέσει τους ήρωες της DC, ενώ παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε και μια DC ταινία την οποία σκηνοθέτησηε από την οποία είχαμε μεγάλες προσδοκίες και τελικά ήταν μια μούφα και μισή (εννοείται ότι μιλάμε για το The Suicide Squad).
«The Suicide Squad»: Άξιζε τελικά τόσος θόρυβος;
Όμως εδώ, η επιλογή μοιάζει τελικά σωστή. Ο Superman δεν είναι ένας σκοτεινός χαρακτήρας, αλλά ένας ήρωας της ελπίδας, της πίστης στο καλό. Κι εκεί ο Gunn δένει άψογα, φέρνοντας μαζί του το φως που τόσο πολύ έλειπε από τις τελευταίες ταινίες της DC.
Η ταινία μπορεί να ξεκινά κάπως χαοτικά, καθώς η αφήγηση μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, χωρίς τον απαραίτητο συναισθηματικό πρόλογο που είχαμε συνηθίσει σε προηγούμενες εκδοχές. Οι καταβολές του ήρωα περνάνε σχεδόν τηλεγραφικά, και αρχικά δημιουργείται μια ανησυχία: πού το πάει αυτό; Θα προλάβουμε να δεθούμε με τον χαρακτήρα; Θα βγάζει νόημα όλο αυτό το υπερηρωικό παζλ;
Κι όμως, από τη μέση και μετά η ταινία «στρώνει». Βρίσκει ρυθμό, συναισθηματική ισορροπία και τελικά προσφέρει μια γνήσια κινηματογραφική απόλαυση.
Δυνατές ερμηνείες, χημεία και ένας σοβαρός villain
Η επιλογή του David Corenswet στον ρόλο του Superman αποδεικνύεται επιτυχημένη. Δεν προσπαθεί να μιμηθεί κανέναν από τους προηγούμενους – ούτε τον εμβληματικό Reeve, ούτε τον μυώδη Cavill. Αντίθετα, φέρνει μια ήρεμη αυτοπεποίθηση, μια γλυκύτητα και έναν ηθικό πυρήνα που του ταιριάζει γάντι. Απέναντί του, η Rachel Brosnahan ως Lois Lane είναι απολαυστική: αιχμηρή, έξυπνη, ανεξάρτητη, σαν μια σύγχρονη ηρωίδα. Η χημεία τους δένει τέλεια και προσφέρει κάποιες από τις πιο «ανθρώπινες» στιγμές της ταινίας.
Η hot Sara Sampaio μας μιλάει για τον ρόλο της στην ταινία Superman
Στην άλλη πλευρά, ο Nicholas Hoult ως Lex Luthor είναι ίσως ο καλύτερος κινηματογραφικός Luthor εδώ και δεκαετίες. Φέρνει στον ρόλο μια μίξη τεχνοκρατικής ψύχωσης και παιδαριώδους αλαζονείας, που θυμίζει τρομακτικά γνωστά πρόσωπα της εποχής μας. Ο Luthor του δεν είναι γελοίος, είναι απειλητικός, χειριστικός και άκρως επικίνδυνος. Αυτό ακριβώς που θέλαμε να δούμε από έναν villain απέναντι σε μια δύναμη της φύσης, όπως ο Superman.
Ένα νέο DCU γεννιέται, με καρδιά και χιούμορ
Το Superman δεν είναι το τέλειο φιλμ, έχει τις υπερφορτωμένες του στιγμές, την αναμενόμενη πληθώρα VFX, και κάποιες αφηγηματικές ευκολίες που ζητούν από τον θεατή να «συμπληρώσει» τα κενά. Έχει όμως και ένα δυνατό σημείο και αυτό είναι η καρδιά. Έχει το χιούμορ που χρειάζεται χωρίς να καταλήγει σε παρωδία, και κυρίως έχει ελπίδα. Κι αν κάτι μας έλειψε από το DC τα τελευταία χρόνια, ήταν αυτό: η πίστη ότι αξίζει να παλέψεις για το καλό, χωρίς να χρειάζεται να βυθίζεσαι συνεχώς στο σκοτάδι.
Επιπλέον, η εισαγωγή και άλλων ηρώων όπως ο Guy Gardner/Green Lantern (Nathaniel Fillion), η Hawkgirl (Isabela Merced), o Metamorpho (Anthony Carrigan) και ο Mr. Terrific (Edi Gathegi) ο οποίος κερδίζει εντυπώσεις από νωρίς, λειτουργεί ως θεμέλιο για το νέο DCU. Ο Gunn δεν φοβάται να δείξει από τώρα ότι αυτό το σύμπαν θα έχει συνοχή, χαρακτήρες με βάθος και υπόβαθρο, και όχι αποσπασματικές cameo εμφανίσεις, που κάποια στιγμή θα οδηγήσουν στη δημιουργία της Justice League.
Η προσμονή για τον Rick Flag του Frank Grillo και την επιστροφή του Peacemaker (John Cena) δείχνει πως το μέλλον έχει αρκετές υποσχέσεις.
Σε γενικές γραμμές...
Ο Superman του James Gunn είναι μια καλοδουλεμένη επανεκκίνηση. Μπορεί να ξεκινά με ασάφεια, αλλά καταλήγει να είναι μια ευχάριστη, συναισθηματική και πολύχρωμη περιπέτεια.
Δεν είναι μόνο μια ταινία για το πώς ο Superman επιστρέφει, αλλά ένα story για το πώς η πίστη μπορεί να επιστρέψει ξανά γύρω από την DC και το κινηματογραφικό της σύμπαν. Και αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό.
