Υπάρχουν εικόνες που δεν φεύγουν ποτέ από το μυαλό. Δεν έχουν φίλτρα, ούτε και εκκωφαντικούς ήχους αλλά σου μιλάνε σε μια πρωτόγονη, σχεδόν ενστικτώδη γλώσσα. Είναι η στιγμή που η θάλασσα τραβιέται από την ακτή. Μερικά δευτερόλεπτα σιωπής και ύστερα έρχεται το νερό. Όχι σαν κύμα. Σαν ολόκληρη γεωγραφία που κινείται προς εσένα.
Οι εικόνες εγκατάλειψης της Φλόριντα σου παγώνουν το αίμα
Αυτό συνέβη σήμερα
Ένας σεισμός 8,8 Ρίχτερ στη Ρωσία, ένας αριθμός που διαβάζεις και νιώθεις το στομάχι σου να σφίγγεται, προκάλεσε ένα τσουνάμι που σαρώνει τις ρωσικές ακτές. Και ενώ οι επιστήμονες δίνουν πληροφορίες, οι ειδικοί κάνουν αναλύσεις και τα δελτία δείχνουν χάρτες με μπλε και κόκκινα επίπεδα κινδύνου, εσύ δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από εκείνη τη μία εικόνα: το νερό να σηκώνεται. Το έδαφος να καταπίνεται. Και ανθρώπους να κοιτούν, πριν τρέξουν.
Γιατί αυτό είναι το πιο ανατριχιαστικό. Όχι η δύναμη του φαινομένου. Αλλά η συνειδητοποίηση ότι δεν έχεις καμία δύναμη μπροστά του.
Καταιγίδα Eunice: Οι πιλότοι που πέταξαν στη θύελλα είναι ήρωες
Το να βλέπεις ένα τσουνάμι δεν είναι απλώς παρατήρηση. Είναι μια ωμή υπενθύμιση ότι ζούμε πάνω σε μια κινούμενη πλάκα, σε έναν πλανήτη που δεν χρειάζεται την άδειά μας για να ξεσπάσει. Και όσο και να σε εξιτάρει ο ήχος της μηχανής, ο καφές στο χέρι, το ποτήρι το βράδυ ή η ιδέα του ελέγχου, η φύση σου λέει: μην ξεχνάς ποιος είναι το αφεντικό.
Οι εικόνες γύρω από τον κόσμο είναι τρομακτικές. Ορμητικά νερά να διαλύουν υποδομές, να παρασέρνουν αυτοκίνητα, να πνίγουν το οικείο. Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό στην καταστροφή, ούτε κάτι κινηματογραφικό, όσο και αν ο κινηματογράφος μας έχει συνηθίσει στο CGI του τρόμου. Στην πραγματικότητα, το τσουνάμι δεν κάνει θόρυβο. Είναι σιωπηλό, βαρύ, αναπόφευκτο. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φύγεις. Ή να προσεύχεσαι ότι θα περάσει από δίπλα.
Η βροχή στην Ελλάδα έχει δικούς της κανόνες
Απόψε, ο πλανήτης μάς υπενθύμισε κάτι που ξεχνάμε συχνά: ότι η τεχνολογία, η πρόοδος, τα κτίρια, οι πλατφόρμες, τα social, όλα αυτά είναι προσωρινά. Όταν η γη τρέμει και η θάλασσα σηκώνεται, το μόνο που έχεις είναι η ταπεινότητα να σωπάσεις και να κοιτάξεις. Γιατί σε κάτι τόσο απόλυτο, η μόνη μας άμυνα είναι η επίγνωση. Και η ευχή να μην ήμασταν εκεί.
