Ας είμαστε ειλικρινείς: όταν αποφασίζεις να πετάξεις μέχρι το Άμπου Ντάμπι για να δεις ένα Final-4, έχεις ήδη κάνει ένα συμβόλαιο με την τρέλα. Από εκεί και πέρα, όλα είναι θέμα απόδοσης της επένδυσης. Και η φετινή, για αρκετούς Έλληνες, ήταν κάτω από το όριο της οικονομικής επιφάνειας. Τραπεζικά και ψυχικά.
Μετά την ξενέρα έρχεται η «ταλαίπα»
Το dream trip εξελίχθηκε σε budget horror. Όχι μόνο δεν είδαν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό στον πολυπόθητο τελικό, αλλά κατέληξαν να πανηγυρίζουν τρίτες θέσεις – και πάλι καλά που δεν πήραν και κανένα after με σαμπάνιες του ενός ευρώ. Κι αν αυτό ήταν το φιάσκο εντός παρκέ, η απόλυτη κατάρρευση ήρθε με την επιστροφή. Ή, για να το πούμε καλύτερα, με την... μη επιστροφή.
Τουλάχιστον κάποιοι είδαν την Alessandra Ambrosio στο γήπεδο του Άμπου Ντάμπι
Στο Κουταΐσι της Γεωργίας, εκεί όπου πετάς μόνο όταν σε στείλει το Travel Roulette, οι Έλληνες εκδρομείς βίωσαν τη μετατροπή ενός καλοκουρδισμένου ταξιδιού σε επικό μποτιλιάρισμα τουριστικής φρίκης. 40 ώρες καθυστέρησης, ακυρωμένες πτήσεις, πλήρωμα που «δεν ήθελε να πετάξει» λες και είμαστε σε ριάλιτι του Netflix, με τίτλο Το αεροπλάνο των χαμένων ψυχών. Ή το Airplane! απλά χωρίς καμία δόση γέλιου.
Νερό; Όχι. Φαγητό; Ένα σνακ. Ενημέρωση; «Θα σας πούμε μέσα στη μέρα». Τι να πεις; Οι άνθρωποι περιφέρονταν ανάμεσα σε γκισέ, πούλμαν και ξενοδοχεία, σαν να βρίσκονται σε κάποιο ημιτελές escape room χωρίς έξοδο κινδύνου και ανάμεσά τους εργαζόμενοι που είναι βέβαιο ότι έβαλαν έξτρα άδεια στις δουλειές τους, επιβάτες από νησιά και τη Θεσσαλονίκη, ανθρώπους που το μόνο που ζητούσαν ήταν μια αξιοπρεπής επιστροφή, κι όχι να νιώθουν σαν παίκτες σε διαγωνισμό επιβίωσης με έπαθλο μια economy θέση.
Μια ξεχωριστή εμπειρία ζωής
Πόσες φορές θα ξαναπάει ο μέσος Έλληνας στο Άμπου Ντάμπι; Πόσες φορές θα του δοθεί η ευκαιρία να ζήσει τον φανατισμό του Final-4 σε φόντο… Εμιράτων; Όμως εδώ δεν μιλάμε για ταξιδιωτικό λάθος, αλλά κακοστημένη φαρσοκωμωδία με μπόλικη ασυνεννοησία, χαμηλές προσδοκίες και ανύπαρκτη ευθύνη.
Η Euroleague του Άμπου Ντάμπι ήταν γραφτό να είναι του Σάρας
Η ετυμηγορία; Όχι, δεν άξιζε. Γιατί όσο και να αγαπάς την ομάδα σου, δεν νοείται να πληρώνεις premium για να φας τα νιάτα σου στο Κουταΐσι, με ένα παξιμάδι στο χέρι και βλέμμα χαμένο στον πίνακα αναχωρήσεων. Γιατί το lifestyle θέλει και λίγο στυλ. Κι αυτό το ταξίδι είχε μόνο τα “life” και “στυλ ταλαιπωρίας”. Τουλάχιστον υπήρξε ένας που βγήκε κερδισμένος...
Μάθημα για του χρόνου: αν θες να ζήσεις αδρεναλίνη, πήγαινε για paintball. Αν θες δράμα, δες Netflix. Αν θες μπάσκετ, ευτυχώς το το Final-4 επιστρέφει του χρόνου στην Ευρώπη γιατί δυστυχώς ξαναπάει Άμπου Ντάμπι το 2026 και το 2027. Στην τελικά κάτσε σπίτι, εκεί όπου τουλάχιστον έχεις τουαλέτα, μπύρα στο ψυγείο και... Wi-Fi.
