Όσο και να υποστηρίζει ότι οι παίκτες είναι οι πρωταγωνιστές, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους δεν μπορεί να αποφύγει ότι αποτελεί το πρόσωπο της Φενερμπαχτσέ. Δεν πα να φοράει κοστούμι στους αγώνες αντί για την αθλητική περιβολή ή να μην έχει πλέον την μπάλα στην κατοχή του -όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου πριν τον Τελικό- όλοι ξέρουν ποιος είναι ο σταρ της νέας πρωταθλήτριας Ευρώπης.
Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ντύνεται λες και κοουτσάρει στη Wall Street
Μιλάμε άλλωστε για τον Προπονητή της Σεζόν στη Euroleague:
Δεν ήταν απλώς ένας τίτλος
Ήταν λύτρωση. Ήταν το βάρος τόσων προσπαθειών, τόσων ημιτελικών, τόσων χαμένων λεπτομερειών που για χρόνια κρατούσαν τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους μακριά από την κορυφή, ως προπονητή. Αυτή τη φορά, όμως, δεν γινόταν να αποφύγει το πεπρωμένο του. Αυτή ήταν η δική του στιγμή. Η Φενέρ του «Σάρας» ήταν η πιο σταθερή ομάδα της σεζόν και ήταν προορισμένη για το τρόπαιο.
Από το ξεκίνημα της χρονιάς, το σύνολό του μύριζε... στρατιωτική πειθαρχία με καλλιτεχνική ευφυΐα. Ο Γιασικεβίτσιους δεν έκανε απλώς στρατηγικές, έστηνε μια ομάδα που ήξερε να περιμένει, να αντέχει, να επιτίθεται όταν όλοι νόμιζαν πως είχε λυγίσει. Το απέδειξε και στον ημιτελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό, όπου έπρεπε να ξεπεράσει και το τρακ από την περσινή ήττα, αλλά αυτή τη φορά δεν θα τον σταματούσε τίποτα. Ούτε ο ενθουσιασμός, ούτε το πράσινο κύμα από την Αθήνα. Όπως και στον τελικό, η ομάδα του μπήκε στο παρκέ με το ύφος κάποιου που δεν έχει έρθει για να «δει τι θα γίνει», αλλά για να πάρει αυτό που της ανήκει.
Και για να τα καταφέρεις, δεν φτάνει μόνο το πάθος. Θέλει και τους δικούς σου «στρατιώτες» στην κατάλληλη μέρα. Ο Μάρκο Γκούντουριτς μεταμορφώθηκε σε παίκτη με το ένστικτο του τελικού. Ήταν εκεί όταν έπρεπε, έβαλε τα μεγάλα σουτ και έκρινε τον τελικό, όπως και ο Ντέβον Χολ.
Όχι απλώς πολύτιμος αλλά καθοριστικός. Στις στιγμές που οι άλλοι κοίταζαν τον πίνακα του σκορ, εκείνος κοίταζε το καλάθι και πυροβολούσε, ενώ ταυτόχρονα κυνηγούσε τον Μάικ Τζέιμς σε όλο το γήπεδο. Ψυχρός, αθόρυβος, ουσιώδης. Όπως ακριβώς ήθελε ο Σάρας.
Μάικ Τζέιμς: Ο anti-hero που έμαθε επιτέλους πώς να κερδίζει
Γιατί ο τελικός δεν ήταν μια μάχη ταλέντου. Ήταν μια σύγκρουση φιλοσοφιών. Και αυτή του Σάρας ήταν πιο πλήρης, πιο αδυσώπητη. Πιο έτοιμη. Γι' αυτό και στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.
Για πρώτη φορά ως head coach. Και πιθανότατα, όχι για τελευταία.
