Κάθε ημέρα που περνάει θες να κάνεις ένα βήμα παραπάνω από την προηγούμενη. Να δεις πράγματα, να πετύχεις, να γίνεις και να αισθάνεσαι καλύτερος. Ακόμα και οι λεπτομέρειες έχουν την μαγική ιδιότητα να σου ομορφαίνουν την καθημερινότητα, ειδικότερα όταν αυτές μπορούν να σε εμπνεύσουν. Από την κουβέντα που θα κάνεις με τους φίλους σου, στη βόλτα που θα κάνεις με το παιδί σου ή την ταινία που θα δεις λίγο πριν κοιμηθείς.
Το βράδυ της Κυριακής λοιπόν, την ώρα που όλη η Ελλάδα μάθαινε τον Αντώνη Αλεξανδρίδη και γεννιόταντο #cancelbigbrother, το ενδιαφέρον μου ήταν πολλά χιλιόμετρα μακριά από εδώ και συγκεκριμένα στη «Φούσκα του Ορλάντο» όπως την αποκαλούν. Μιλάω για τα Playoffs του NBA και τον αγώνα μεταξύ των Bucks του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του τρομερών Miami Heat.
Για όσους δεν γνώριζαν, το παιχνίδι ήταν «Do or Die» για την ομάδα του Giannis. Μία ήττα σήμαινε οδυνηρό αποκλεισμό και μάλιστα δίχως νίκη αλλά ταυτόχρονα και παγκόσμια «καταδίκη» για τον MVP του ΝΒΑ και την παρέα του από τους γνωστούς-αγνώστους «δικαστές της εξέδρας και του διαδικτύου». Γενικότερα οι Bucks και ο Έλληνας σταρ δεν κάνουν καλά παιχνίδια μετά την επανέναρξη του ΝΒΑ και οι Heat το έχουν εκμεταλλευτεί και με το παραπάνω, θέλοντας μόλις μία νίκη για να περάσουν στα Τελικά της Ανατολής.
Σε περιπτώσεις κρίσης πάντα ξεχωρίζουν οι δυνατοί από τους υπόλοιπους. Είναι οι στιγμές που οι ηγέτες οφείλουν να δικαιολογήσουν τον τίτλο τους και να κάνουν ένα βήμα παραπάνω από αυτό που ξέρουν. Να βγουν μπροστά και να σε εμπνεύσουν, είτε πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο, είτε πέφτοντας με το κεφάλι ψηλά. Το τέταρτο παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων ήταν αυτό ακριβώς που περιέγραψα μόλις.
Σαν ταύρος εν υαλοπωλείο ο Γιάννης μπήκε στο παρκέ και βλέποντας ότι οι συμπαίκτες του έχουν τόσο κακή ψυχολογία σε σημείο που να χάνουν όχι μόνο τα ελεύθερα, αλλά και τα εξ επαφής σουτ αδιαφορώντας για τους «Σκληρούς του Miami» που είχε απέναντί του πήρε την κατάσταση στα χέρια του.
Κάθε φορά που οι αντίπαλοι έβγαζαν έναν καλοδουλεμένο αυτοματισμό, εκείνος έπαιρνε φόρα και ορμούσε στο καλάθι αδιαφορώντας για το ανελέητο ξυλοφόρτωμα και τον «αδύναμο» αστράγαλο που κινδύνευε να γυρίσει σε κάθε φάση. Ένιωθες ότι έβλεπες μια μάχη άνιση, έναν κατακτητή από τη μία που έμοιαζε πιο πλήρης και εξοπλισμένος, ενώ από την άλλη μια ψυχή που κουβαλούσε στις πλάτες του μια στρατιά η οποία σταμάτησε να μάχεται γιατί δεν πιστεύει ότι θα επιβιώσει.
Ένας εναντίον πέντε σε κάθε φάση, 19 πόντοι μέχρι τις αρχές της δεύτερης περιόδου και είναι δεδομένο ότι θα έβαζε πολλά παραπάνω εάν δεν τραυματιζόταν ξανά στον αστράγαλό του.
Είναι η στιγμή που τα δάκρυα, όχι (μόνο) από τον πόνο αλλά από την ατυχία πέφτουν στο παρκέ και προκαλούν τριγμούς στον Middleton, τον Bledsoe, τον Lopez και τους υπόλοιπους Bucks. Τη στιγμή που όλα μοιάζουν χαμένα, εκεί που ο Butler, ο Adebayo και ο Dragic χαμογελούν «κλεφτά» που γλίτωσαν από το θηρίο, η ψυχή έχει μετακομίσει στους υπόλοιπους.
To δεύτερο ημίχρονο είναι μια κατάθεση ψυχής
Aκόμα και χωρίς τον Γιάννη στο ρόστερ που παρακολουθεί το παιχνίδι από τα αποδυτήρια. Ηγέτης δεν είσαι μόνο αν ξεχωρίζεις, αλλά και αν καταφέρεις να εμπνεύσεις και το υπόλοιπο πλήρωμα να πολεμήσει όπως και εσύ.
Middleton και Bledsoe δεν παίζουν μεν μυαλωμένα αλλά με ψυχή καταφέρνουν τελικά να πάρουν το παιχνίδι στις λεπτομέρειες από τους Heat που ακόμα προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν πώς δεν βρίσκονται ήδη στα Τελικά (118-115 στην παράταση).
Σίγουρα έχω δει τον Αντετοκούνμπο σε καλύτερες πτήσεις και βραδιές, που τα καρφώματα πέφτουν «βροχή» ή τα σουτ του μπαίνουν από παντού αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα το μεγαλείο του. Αυτά λίγα λεπτά που τον παρατήρησα από το πώς έμπαινε στις φάσεις, τη θέληση να επιβιώσει και να δείξει σε όλους γιατί θεωρείται αστέρι σε αυτό που κάνει.
Στο τέλος της βραδιάς οι Bledsoe και Middleton μίλησαν στην κάμερα και το πρώτο που είπαν ήταν ότι βλέποντας το πόσο πάλευε για αυτούς με χτυπημένο αστράγαλο, ήταν αυτό που τους έκανε να παλέψουν μέχρι το τέλος.
Δεν ξέρω τελικά αν οι Bucks θα καταφέρουν να προκριθούν και να γράψουν ιστορία, ούτε με απασχολεί αν στο επόμενο ματς χάσουν με κάτω τα χέρια από τους ανώτερους Heat. Όποιος παρακολούθησε αυτά τα 11 λεπτά που βρέθηκε ο Αντετοκούνμπο στο παρκέ σίγουρα θα του μείνουν αξέχαστα ακόμα και αν αποδεδειγμένα δεν είναι στο καλύτερο φεγγάρι του.
Μπορεί να ακούγομαι γραφικός αλλά αυτό το σφρίγος είχα καιρό να το δω. Και αυτή η τρέλα για επιβίωση, από τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι και αυτή που συσπείρωσε τους Bucks. Ακόμα και αν όλα έδειχναν χαμένα.
