Reuters | Rodi Said Είναι τα Χημικά στη Συρία, ηλίθιε

Πρέπει να ξαναπεθάνουν παιδιά για να δώσουμε σημασία;

Πριν από μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ για τις μάχες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας Βρετανός υπεραιωνόβιος παππούς  που πολέμησε κοντά στο Νεβ-Σαπέλ το 1915, διηγούταν ιστορίες από την μάχη. Μέσα στα δεκάδες συνταρακτικά σχόλια που έκανε μέσα από την συνέντευξη του, αυτό που σε έκανε να σφίγγεις τα δόντια ήταν το ακόλουθο: «Πέθαναν περισσότεροι στον Β’ Παγκόσμιο, αλλά οι θάνατοι των στρατιωτών στον Α’ είναι κάτι που δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο. Και μιλάω για τα χημικά». Χλώριο. Βρομίδιο. Φωσγένιο. Μέχρι και αέρια μουστάρδας. Στρατιώτες που αργοπέθαιναν στα χαρακώματα βγάζοντας φουσκάλες σε όλο το σώμα, με τα πνευμόνια τους να διογκώνονται προσπαθώντας να αποβάλουν τις τοξικές ουσίες. Όσοι γλίτωσαν τον θάνατο, έμειναν είτε τυφλοί, είτε με μόνιμα ψυχολογικά προβλήματα.

British 55th Division gas casualties 10 April 1918

Έκτοτε φυσικά, η ανθρωπότητα έχει εξελίξει το κομμάτι των αερίων στο πολεμικό υλικό. Οι νευροτοξίνες για παράδειγμα, δεν προκαλούν μόνο παράλυση, αλλά καταστρέφουν το σώμα κύτταρο προς κύτταρο, σε σημείο που το θύμα φτάνει στο σημείο να παρακαλάει να πεθάνει. Το χτύπημα στο Ίμπλιντ της Συρίας πριν από μερικές μέρες που κόστισε την ζωή σε πάνω από 70 ανθρώπους (σ.σ.: ανάμεσά τους και παιδιά), είναι μία από αυτές τις ιστορίες που ο κόσμος συνηθίζει να διαβάζει, να λέει «ω ρε γαμώτο τι κρίμα» και μετά να κλείνει το παράθυρο της ιστοσελίδας. Το κάναμε άλλωστε εδώ και καιρό, όταν ολόκληρα πλήθη αυτών των ανθρώπων έτρεχαν για να κρυφτούν από οβίδες και σφαίρες.

Ας πρέπει λοιπόν να χρειάζεται να βλέπουμε εικόνες για να καταλάβουμε το μέγεθος ενός ολέθρου, ας κάνουμε εικόνα και το παρακάτω: έναν πατέρα να κουβαλάει τον 10χρονο γιο του αγκαλιά τρέχοντας προς τους δρόμους για να γλιτώσει χωρίς να έχει κάποιο μέρος για να κρυφτεί, την στιγμή που ένας άλλος κοπανιέται στο χώμα επειδή ο δικός του γιος, με τις κόγχες των ματιών έτοιμες να πεταχτούν έξω, βγάζει αφρούς από το στόμα και κάνει σπασμούς λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Αυτό όμως δεν είναι κάποια εξαίρεση στην καθημερινότητα της Συρίας. Ναι, είναι τα χημικά, αλλά σίγουρα όχι ο θάνατος. Αν αύριο έπεφτε πυρηνική βόμβα, θα είχαμε ακόμα μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στα social media και τιτάνια κάλυψη από τα ειδησεογραφικά μέσα. 

Τι είναι όμως πραγματικά χειρότερο; Τα χημικά; Τα βίντεο που κυκλοφορούν δείχνοντας τα παιδάκια που υποφέρουν; Οι δηλώσεις των Αμερικανών και των Ρώσων; Γιατί κάθε φορά που ένας άνθρωπος χάνει την ζωή του στη Συρία, υπάρχει πάντα αυτή η κουραστική αντιμετώπιση του ποιος κρύβεται πίσω από το χτύπημα, για το αν υπάρχει προβοκάτσια, για το ποιος έχει συμφέρον και άλλα πολλά που σου καίνε τον εγκέφαλο. Ένας φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ, που ανακυκλώνεται συνεχώς από τα media και που η ωμοφαγική αντιμετώπισή τους, οδηγεί τον κόσμο μακριά από την ουσία. Και η ουσία είναι απλή και θα την πούμε λαϊκά: πεθαίνει κόσμος εκεί κάτω. Κάθε μέρα. Και ενήλικες και γέροι και γυναίκες και παιδιά. Σήμερα από τα χημικά, χθες από τις σφαίρες, αύριο από τις νάρκες. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η παντελώς νωθρή αντιμετώπιση του πολιτικού κόσμου, που πιστεύουν πως το ενδιαφέρον βρίσκεται πίσω από ένα πονόψυχο tweet.

 

Ανθρώπων δηλαδή σαν τον Νετανιάχου, ο οποίος την ώρα που έγραφε ότι σοκαρίστηκε από την επίθεση με τα χημικά, φαίνεται πως ξεχνούσε τα δικά του «κατορθώματα» στη Γάζα, όταν οι στρατιώτες του χρησιμοποιούσαν χημικά με φώσφορο σε αμάχους. Και δεν έχει να κάνει με πολιτικές πλευρές εδώ. Μην μπερδεύεστε. Έχει να κάνει με την ηθική και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Έχει να κάνει ότι δηλώσεις σαν αυτές του Νετανιάχου, προσβάλλουν όχι μόνο την μνήμη των θυμάτων αλλά και την ανθρώπινη νοημοσύνη. Αν η είδηση είναι τα χημικά που έπεσαν στο Ίμπλιντ και σκότωσαν παιδιά, το στόρι -αυτό που μία μερίδα κόσμου γυρνάει το κεφάλι από την άλλη χωρίς να θέλει να το πιστέψει- είναι ο πολεμικός κυκεώνας που σαρώνει την Συρία. Ο κυκεώνας που αηδιασμένος, μας φτύνει κατάμουτρα λέγοντας ότι «Δεν πρόκειται ποτέ να με πάρετε σοβαρά, παρά μόνο αν σκοτώσω μερικά παιδιά για να δείξετε την ευαισθησία σας». Αυτό είναι το βολικό για μερικούς ανθρώπους σαν τον Νετανιάχου. Να πεθαίνουν παιδιά ώστε να βρουν ευκαιρία να ποστάρουν την βαρύγδουπη δήλωση τους και να συμπεριφερθούν σαν να παίρνουν άφεση αμαρτιών.

C8likWFXUAAZJVu

Αν λοιπόν δούμε αυτή την ιστορία ψύχραιμα και την αντιμετωπίσουμε ώριμα χωρίς να λέμε ψέματα στον εαυτό μας, πρέπει να καταλήξουμε στο παρακάτω λογικό συμπέρασμα: δεν υπάρχει τίποτε το συγκλονιστικό στη Συρία, γιατί απλούστατα δεν έγινε τίποτα καινούργιο πέρα από την χρήση άλλων όπλων. Είναι τραγικό που χρησιμοποιήθηκαν χημικά; Προφανώς και είναι, όποιος δεν το πιστεύει έχει πρόβλημα εκ γενετής. Πιο τραγικό ωστόσο, είναι το γεγονός ότι στη Συρία πεθαίνουν άμαχοι εδώ και χρόνια. Ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά. Απλά η καθημερινότητα αυτή δεν φτάνει ως εδώ, γιατί η σφαίρα δεν πουλάει όπως τα χημικά. Οι σπασμοί και οι αφροί στο στόμα είναι πιο ελκυστικοί για τα βίντεο. Όμως στα πτώματα δεν υπάρχουν διαφορές. Ούτε για τις οικογένειες τους υπάρχουν διαφορές. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά, γιατί στο τέλος της ημέρας, μιας ημέρας όπως αυτή στο Ίμπλιντ, θα σκαφτούν νέοι τάφοι. Μικροί και μεγάλοι.

2177745

Και τώρα ας κλείσουμε το παράθυρο της ιστοσελίδας και ας περιμένουμε ένα ακόμη πιο φρικιαστικό χτύπημα από αυτό με τα χημικά. Γιατί φαίνεται πως μόνο έτσι μπορούμε να δώσουμε σημασία.



©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved