Στην Ελλάδα, παρά τη γενικότερη μείωση της δυναμικής της Χρυσής Αυγής, είναι άκρως ανησυχητικό πως το το 13,3% των νέων μεταξύ 17-24, έδωσε τη ψήφο του στο ναζιστικό κόμμα. Εκεί προκύπτουν διάφορα ερωτήματα. Το βασικότερο, ίσως, είναι η επικινδυνότητα του να ψηφίζει ένα παιδί 17 ετών, σε μια περίοδο γενικότερης κρίσης, όπως είναι η οικονομική, η προσφυγική αλλά και το Μακεδονικό ζήτημα. Μην ξεχνάμε πόσοι νέοι, ακόμα και μικρότερης ηλικίας, βρέθηκαν στους δρόμους τους περασμένους μήνες. Οι περισσότεροι, χωρίς να εξετάζεται εδώ αν η διαμαρτυρία τους ήταν σωστή ή όχι, ήταν κατευθυνόμενη. Σε αυτές τις ηλικίες, οι απόψεις μας διαμορφώνονται από τον περίγυρό μας και πολλές φορές, εκείνος έχει ήδη σχεδιάσει τη γραμμή που θα ακολουθήσουμε.
Σε μια περίοδο γενικότερης κρίσης, λοιπόν, και σε μια εποχή που τα ζητήματα γύρω μας απαιτούν ειδική μεταχείριση και ιδιαίτερη λεπτότητα, οι νέοι έδειξαν πως το σκεπτικό τους, βρίσκεται ακόμα στην διαδικασία διαμόρφωσης. Ανησυχητικό στην παρούσα φάση, καταστρεπτικό στο άμεσο μέλλον. Τώρα, στις μεγαλύτερες ηλικίες μεταξύ των 17-24, η στροφή τους προς το ακροδεξιό κόμμα, είναι καθαρά δική τους επιλογή και σε αυτό πρέπει όλοι μας να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Από ένα άτομο 22 ετών, απαιτείς να ανατρέξει στο παρελθόν και να δει τα εγκλήματα του φασισμού. Η συστηματική υπενθύμιση των ναζιστικών εγκλημάτων από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, μπάζει από παντού. Μήπως το μάθημα της Κοινωνιολογίας είναι απαραίτητο; Τα χθεσινά αποτελέσματα, έδωσαν για ακόμη μια φορά την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Για ακόμη μια φορά, όσο και να θέλουν κάποιοι να πιστεύουν το αντίθετο, το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Η Ελλάδα δεν είναι το κέντρο του κόσμου αλλά ένα κομμάτι αυτού. Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή απειλή αυτή τη στιγμή, είναι το ακροδεξιό δίδυμο των Ματέο Σαλβίνι και Μαρί Λεπέν και ιδιαίτερα η αντιμεταναστευτική τους πολιτική. Η Ιταλία, μην ξεχνάμε πως είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη και η δυναμική της, όπως και η επιρροή της, είναι τεράστια. Η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά, κέρδισε ακόμα και τον κυβερνητικό της εταίρο, το Κίνημα Πέντε Αστέρων. Με λίγα λόγια, ο Ματέο Σαλβίνι θα πιέσει για πρόωρες εκλογές ώστε να έχει τον αποκλειστικό, ηγετικό ρόλο στην Ιταλία. Στη χώρα της Παρισινής Κομμούνας, τη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν και ο Εθνικός Συναγερμός, κέρδισε την πρώτη θέση με 24% έναντι 22,5% του Εμανουέλ Μακρόν. Το ίδιο είχε γίνει και το 2014, με το ακροδεξιό κόμμα να κερδίζει στις ευρωεκλογές, όμως να χάνει στις εθνικές.
Δεν τελείωσε εδώ. Ο εφιάλτης συνεχίζεται. Στη Σουηδία, η ακροδεξιά παράταξη των Σουηδών Δημοκρατών, κέρδισε τρεις έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αύξησε τις μονάδες του κατά 5,7 σε συγκριτικά με το 2014. Στη Γερμανία, το AfD κέρδισε το διόλου αμελητέο 10,8% και στην Ουγγαρία, ο Βίκτορ Ορμπάν, είναι ο μεγάλος νικητής αφού το εθνικιστικό του κόμμα Fidesz έφτασε στο 52,3%.
Μια σύνθετη λύση ή απάντηση που απαιτεί φιλτράρισμα, θα είναι πάντα πιο δύσκολη στην κατανόησή της. Η λύση: «Ό,τι δεν λύεται κόπτεται» που προσφέρουν σχεδόν σε κάθε πρόγραμμα η ακροδεξιές παρατάξεις, δεν χρειάζεται καμία απολύτως εξέταση από τον απλό πολίτη. Όπως αποδεικνύεται, οι απλές απαντήσεις που δίνουν οι ακροδεξιές παρατάξεις σε σημαντικά ζητήματα και η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων, όπως και στερεοτύπων, είναι η πιο λογική εξήγηση στην άνοδο της ακροδεξιάς.
