Κείμενο: Χρήστος Κάβουρας

Κανείς δεν είπε ότι είμαστε σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Ούτε κόβουμε χιλιάδες διαρκείας το χρόνο –καλά-καλά 100 άτομα δεν έρχονται να μας δουν στον αγώνα. Και σίγουρα οι περισσότεροι από μας δεν καρφώνουν ανάποδα, δεν κάνουν τις no look πάσες του Γιασικεβίτσιους, κερδίζουν τα υπέρογκα συμβόλαια (όσοι πληρώνονται) και θα παίξουν σε γήπεδα διαμάντια (όχι ότι υπάρχουν γενικά στην Ελλάδα).

Ωστόσο στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ (ή ΕΣΚΑΝΑ) δεν μας νοιάζει που δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά. Παίζουμε το μπασκετάκι μας, κάνουμε την προπονησούλα μας, γελάμε, κλαίμε, βριζόμαστε, πλακωνόμαστε. Είμαστε μια κατηγορία μόνοι μας, με δικά μας ιδανικά, ήθη και έθιμα όμως πάνω από όλα απολαμβάνομε αυτό που κάνουμε. Ευχαριστιόμαστε το μπάσκετ. Γιατί δεν το κάνουμε επειδή είναι η δουλειά μας, αλλά η διασκέδασή μας. 

Σαν να πήγαμε για μονό με την παρέα ένα πράγμα ή γραφτήκαμε στο γυμναστήριο. Με τη μόνη διαφορά βέβαια ότι αντί να παγώνουμε και να διαλάμε γόνατα σε ανοιχτά γήπεδα, παίζουμε διπλό σε κλειστό, ξεδίνουμε και προσπαθούμε να δεθούμε με τους συμπαίκτες στα -ας πούμε- πρότυπα μιας κανονικής ομάδας. 

Δεν θα πω πως δεν έχουμε και κανένα κοινό με επαγγελματικές ομάδες. Άλλωστε πολλοί συμπαίκτες μας ή αντίπαλοι πέρασαν από σοβαρές κατηγορίες, οπότε θέλοντας και μη κάποια στοιχεία τους πέρασαν σε μας. Αλλά δυστυχώς για αυτούς, τους περάσαμε και εμείς τα δικά μας.

Η βραδινή προπόνηση

Καλώς ή κακώς η προπόνηση λόγω της δουλειάς – καθώς δεν ζούμε από το μπάσκετ – πρέπει να γίνεται το βράδυ. Λόγω αυτού και της πίεσης της μέρας, βλέπουμε την προπόνηση σαν τη… βραδινή μας έξοδο. Τη διασκεδάζουμε ή προσπαθούμε να την κάνουμε λιγότερο υποφερτή αν δεν έχουμε όρεξη αντίστοιχα. Σίγουρα υπάρχουν προστριβές πολλές φορές (πού να ξέρεις τι κουβαλά ο άλλος όλη μέρα), αλλά στο τέλος της βραδιάς και το «κυρίως μενού» - (δηλαδή το διπλό) θα γελάσουμε, θα μαζευτούμε στο κέντρο για να φωνάξουμε το καθιερωμένο «ζντο». Θα κάνουμε παρέα τις διατάσεις μας και ύστερα θα τραβήξουμε προς τα αποδυτήρια.

Το τελετουργικό των αποδυτηρίων

Η ώρα αυτή είναι η ιερή. Ίσως η πιο σημαντική, χωρίς υπερβολές. Χωρίς ντροπές κάτω από μπάνιο, σύσσωμη η ομάδα από μεγάλους και μικρούς στέκεται στις ντουσιέρες και χαλαρώνει κάνοντας το μπανάκι της. Είναι η στιγμή που θα συζητήσεις με τους υπόλοιπους όσα δεν μπόρεσες την ώρα της προπόνησης. Η στιγμή που θα κάνεις την αποτίμηση της προπόνησης/αγώνα, που θα πέσει κράξιμο για αντιπάλους, τον διαιτητή ή ακόμα και τον προπονητή και που θα σου φτιάξει το κέφι. Η μεγάλη ώρα της ημέρας που ο συμπαίκτης σου αρχίζει να γίνεται φίλος σου. 

Μια φορά τη βδομάδα όμως...

... δεν θα θες να γυρίσεις σπίτι. Μετά από μια σκληρή προπόνηση ή αγώνα, είναι βέβαιο πως η πείνα θα έχει φτάσει στο κόκκινο. Και η δικιά σου και της ομάδας. Ποια γράμμωση και δίαιτες; Δύο ώρες έτρεχες σαν τον τρελό πάνω-κάτω, σου αξίζει ένα(-δύο) σουβλάκι(α). Και μια μπίρα εννοείται. Και άλλη μια μετά. Και άλλη μία. Μέχρι που συνειδητοποιείς ότι η ώρα πήγε 1 μ.μ. Τρεις ώρες πέρασαν, με φαΐ, κυρίως γέλιο και ούτε που το κατάλαβες.

Τα ταξίδια (λέμε τώρα)

Ποια ταξίδια; Δουλευόμαστε; Εκτός και αν παίζεις σε κάνα νησιώτικο σύνδεσμο που παίζουν μεταξύ τους τα νησιά, εδώ οι αποστολές είναι Παγκράτι-Κολιάτσου. Θυμάμαι στην ΕΣΚΑ όταν ήμουν στο Νέο Ψυχικό που αναθεματίζαμε επειδή παίζαμε στο μακρινό… Περιστέρι. Ή την Κερατέα. Στην ΕΣΚΑΝΑ τουλάχιστον μπαίναμε και σε ένα πλοίο για Σαλαμίνα. Ή φέτος στον Κάδμο Θήβας που έχουμε βαρεθεί να ταξιδεύουμε στην Εύβοια.

Ο καφές πριν τον αγώνα

Δεν θες να μάθεις τα μυστικά του αντιπάλου πριν τον αγώνα; Σίγουρα υπάρχει και ο κόουτς που θα σου πει τι να προσέξεις, αλλά πραγματικά τι προτιμάς; Να κλειστείς στα αποδυτήρια με έναν τύπο από πάνω σου, από τον οποίο κιόλας θα τα «ακούς» την ώρα αγώνα ή να δεις τους αγαπημένους σου συμπαίκτες που έχουν αράξει στην καφετέρια δίπλα από το γήπεδο και «θάβουν» τους αντιπάλους; 

Άμα είσαι τόσο επαγγελματίας και επιλέξεις το πρώτο τότε είναι δεδομένο πως βρίσκεσαι σε λάθος κατηγορία.

Από ξύλο; Άστο

Αυτή η υπέροχη λίγκα έχει... καλόπαιδα όλων των ειδών. Από αφελείς, νορμάλ αλλά και κάμποσους «μυστήριους». Κυρίως αυτούς που είχαν το ταλέντο, αλλά αυτός ο κάλος στον εγκέφαλο δεν τους επέτρεψε να παίξουν ψηλότερα. Και όπως μπορείς να καταλάβεις έναν τύπο να πετύχουν ο οποίος έχει τα νεύρα του δεν θα αργήσει να γίνει σαματάς. Το ότι δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ κάποιο replay ή βίντεο για να δουν οι διαιτητές τι παίζει, δίνει στους «μάχιμους» το ελεύθερο για να μετατρέψουν το παρκέ σε... αρένα.

Τα «ονόματα» είναι οι παίκτες που έκραζες

Μεγάλος κανόνας. Πάντα υπήρχε ένας παίκτης που είχε κάποια ομάδα της Α1 και θεωρούσαμε ότι απλά ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ για αυτό το επίπεδο. Και τον κράζαμε. Μόνο που όταν έφτασε στα 40 του αποφάσισε να κάνει μια βολτίτσα από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Αποτέλεσμα; Να μας κάνει το βίο-αβίωτο. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε κάνει «χαζό», ακόμα και αν είσαι 20 και εκείνος στα δεύτερα -άντα του. 

Και υπάρχει και η κατηγορία-Φώτσης που θα «κεντούσε» και στην Ευρωλίγκα.

To παράπονό μας

Ειλικρινά είναι άδικο που δεν έρχεται κόσμος να μας δει. Το φταίξιμο δεν το ρίχνω στο κακό θέαμα καθώς ταλέντο υπάρχει και μάλιστα μπόλικο. Παρόλα αυτά το γεγονός ότι πάντα παίζουμε ημέρες και κυρίως ώρες του Champions League ή που θα έχει κρίσιμο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα μπορείς να καταλάβεις αγανάκτησή μας. Όχι μόνο επειδή δεν μας βλέπουνε, αλλά δεν βλέπουμε ούτε εμείς τις ομάδες μας.

Οι παρέες είναι αυτές που προχωράνε

Όταν η ομάδα κερδίζει όλοι χαίρονται. Μετά έρχεται μια ήττα και ξεκινά η γκρίνια. Όταν όμως το σύνολο είναι παρέα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Σε στιγμές κρίσης θα μαζευτούμε έξω, θα πούμε δυο λογάκια, ποιος θα κάνει μπρος και ποιος πίσω και θα τα βρούμε. Χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι μας, διότι αυτό είναι το νόημα της ομάδας. Να κερδίζεις μεν, αλλά να το ευχαριστιέσαι δε. Να παίξεις καλά και να μπορέσεις να το χαρείς με τον κολλητό σου τον συμπαίκτη ο οποίος θα πανηγυρίσει που πήρατε το παιχνίδι παρέα. Ή που θα σε χτυπήσει στοργικά στην πλάτη και ας έκανες βήματα στην τελευταία φάση του αγώνα.

Κανείς δεν θα σε αναγκάσει να γίνεις φίλος με κανέναν. Σε μια ομάδα άλλωστε δεν επέλεξες εσύ να πας, αλλά ένας προπονητής ή μια διοίκηση. Το γεγονός το ότι δέθηκες με τον συμπαίκτη σου, το ότι θα τον πάρεις τηλέφωνο μέσα στη μέρα επειδή δεν θα τον δεις σήμερα που έχετε ρεπό, είναι ένα συν για σένα και για τη φανέλα που φοράς. 

Κυρίως όμως για την παρέα την οποία εκπροσωπείς. Διότι δεν παίζετε μόνο για το αποτέλεσμα. Παίζετε ο ένας για τον άλλον.