Έλα τώρα. Σε ξέρουμε καλά, μην κρύβεσαι. Όλοι αυτή την περίοδο λειτουργούμε σαν να έχουμε ένα κρυφό countdown στο κεφάλι μας, τύπου «Τ–3 μέρες για την απόλυτη οικονομική ανάταση που θα κρατήσει περίπου… 17 ώρες». Αλλά δεν έχει σημασία. Το ταξίδι μετράει. Είναι η εποχή που περιμένουμε όλοι το δώρο Χριστουγέννων.
Έχεις παρατηρήσει ότι όσο πλησιάζει το δώρο, το e-banking γίνεται η νέα σου σχέση; Το τσεκάρεις πιο συχνά κι από τα μηνύματα της πρώην, εκείνης που ακόμα δεν έχεις αποφασίσει αν θες πίσω ή όχι. Ξυπνάς, σκουπίζεις μάτια, ανοίγεις κινητό: ΜΠΑΜ – τίποτα. Το μεσημέρι: refresh – πάλι τίποτα. Το βράδυ: «κάτσε, μπορεί να το έβαλαν μετά τις 11». Και έτσι, στις 2:14 τα ξημερώματα, είσαι στο κρεβάτι σαν νυχτερίδα με τα μάτια γουρλωμένα, πατώντας το κουμπί σαν να παίζεις φρουτάκια. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, το δώρο Χριστουγέννων είναι το πιο τίμιο λεφτόδεντρο της ελληνικής εργατικής ψυχής. Δεν είναι μισθός. Ο μισθός είναι ο σοβαρός, ο βαρετός, ο «για τα βασικά». Το δώρο, όμως; Το δώρο είναι ο κουμπάρος ο Σάκης: δεν τον βλέπεις συχνά, αλλά όταν εμφανιστεί θα γίνει χαμός. Θα φέρει κέφι, θα φέρει ιδέες, θα φέρει και δύο βλακείες που θα μετανιώσεις, αλλά θα γελάς για μέρες.
Και πες τώρα την αλήθεια: πριν καν μπει το δώρο, εσύ το έχεις ήδη ξοδέψει πέντε φορές στο μυαλό σου. «Θα πάρω κάτι για μένα, ρε φίλε, τι δουλεύω σαν το σκυλί;». Και εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Το καλάθι στο Skroutz έχει μέσα: ηχεία, κατσαβίδια που δεν χρειάζεσαι, μπουφάν τύπου Columbia, ενώ μένεις σε διαμέρισμα στον Βοτανικό, και φυσικά μια τηλεόραση 75 ιντσών γιατί… γιατί όχι; Αν δεν πάρεις μια άχρηστη υπερβολή με το δώρο, τι άνθρωπος είσαι;
Και κάπου εκεί πετάγεται και η φωνή της λογικής, συνήθως με μορφή συντρόφου/μάνας/λογιστή:
«Μην το κάψεις. Έχουμε λογαριασμούς.»
Ναι, φυσικά. Σε ακούω. Μάλιστα. Αλλά πρώτα να πάρω εκείνο το πληκτρολόγιο με τα RGB φωτάκια που κάνει χρωματική μετάβαση σαν rave party στο Βερολίνο. ;Eνα άλλο κλασικό: η ψευδαίσθηση πλούτου. Το βλέπεις το ποσό και για τα πρώτα δέκα λεπτά γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Το περπάτημά σου αλλάζει. Η πλάτη ίσια. Το κεφάλι ψηλά. Σαν να έκανες μικρή αύξηση μισθού μόνος σου με Excel. Μπαίνεις στο σουπερμάρκετ και ξαφνικά αγοράζεις τυρί επώνυμο, όχι εκείνο το φασόν που γράφει πάνω «τυροκομικό προϊόν για μακαρόνια».
Έλα όμως που το δώρο δεν κρατάει. Είναι προσωρινό. Είναι σαν εκείνο το energy drink που σε φουσκώνει για μιάμιση ώρα και μετά σε πετάει σαν παλιό στρώμα. Γιατί, χωρίς να καταλάβεις πώς, ξαφνικά βλέπεις το υπόλοιπο και λέει 42,73€. Και δεν θυμάσαι καν τι αγόρασες. Ένα delivery, μια βενζίνη, μια «μικρή» βόλτα με φίλους, κάνα δυο μικρά πραγματάκια που «έλα μωρέ, δεν κάνουν τίποτα», και το δώρο έφυγε πιο γρήγορα κι από παίκτη ριάλιτι που αποχωρεί εκτάκτως.
Και να σου πω και το καλύτερο; Οι άντρες έχουμε μια μυστική λίστα που ξεκινάει κάθε Δεκέμβρη:
«Αν προλάβω, θα πάρω κάτι και για μένα».
Δεν προλαβαίνεις ποτέ. Πάντα κάτι τύπου χαλασμένο θερμοσίφωνο, νέες πινακίδες κυκλοφορίας, ασφάλεια αυτοκινήτου ή απρόσμενο δώρο στην ανιψιά που δηλώνει «θέλω παιχνίδι που κάνει 78 ήχους και κινείται μόνο του», σου τραβάνε τα λεφτά σαν μαύρη τρύπα.
Και μένεις εσύ στο τέλος με ένα ζευγάρι κάλτσες που πήρες προσφορά. Για σένα. Με αγάπη.
Αλλά παρ' όλα αυτά… η προσμονή του δώρου είναι ιερή. Μας δίνει ζωντάνια. Μας κάνει να νιώθουμε ότι κάτι καλό έρχεται. Είναι σαν εκείνη την εποχή που ήμασταν μικροί και περιμέναμε τον Άγιο Βασίλη. Τώρα αντί για δώρα περιμένουμε… ρευστότητα. Εξελιχθήκαμε. Οπότε ναι, αδερφέ. Το ξέρω. Περιμένεις κι εσύ σαν τρελός να πληρωθείς το δώρο Χριστουγέννων. Και καλά κάνεις.
Γιατί όταν πέσει, για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που το βλέπεις λαμπερό στο λογαριασμό πριν εξαφανιστεί σαν Pokémon που δεν πρόλαβες να πιάσεις… νιώθεις βασιλιάς.
Και αυτό, φίλε μου, είναι το πραγματικό δώρο.
