Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή κάθε άντρα που δεν την προειδοποιεί κανείς. Δεν τη μαθαίνεις στο σχολείο, δεν στη λέει ο πατέρας σου, ούτε σε προετοιμάζει η ζωή. Είναι η στιγμή που πας να φορέσεις το αγαπημένο σου τζιν -εκείνο που σε συνόδευε σε όλες τις “ένδοξες” εξόδους, που είχε ακριβώς τη σωστή φθορά στο γόνατο- και… δεν ανεβαίνει.
Όχι απλώς “σφίγγει”. Όχι. Μιλάμε για το σημείο που το φερμουάρ αρχίζει να κάνει θόρυβο τύπου «μη, σε παρακαλώ!» και το κουμπί, αν το καταφέρεις να κλείσει, μοιάζει με βόμβα έτοιμη να εκραγεί σε οποιαδήποτε αδέξια κίνηση. Στην αρχή, φυσικά, δεν παραδέχεσαι τίποτα. “Μάλλον μπήκε πλυντήριο σε λάθος πρόγραμμα”, λες. “Μάλλον στέγνωσε πολύ και μίκρυνε”. Σωστά, γιατί προφανώς όλα τα παντελόνια σου συνωμότησαν και μίκρυναν μαζί.
Αυτό είναι το πρώτο στάδιο: άρνηση.
Μετά περνάς στο στάδιο της διαπραγμάτευσης. Ξαπλώνεις ανάσκελα στο κρεβάτι, ρουφάς την κοιλιά μέχρι να νιώσεις τα πνευμόνια να ζητάνε συγγνώμη, και με υπεράνθρωπη προσπάθεια καταφέρνεις να κλείσεις το κουμπί. Σηκώνεσαι… και καταλαβαίνεις ότι δε νιώθεις από τον αφαλό και κάτω. Εντάξει, “θα το ανοίγω λίγο όταν κάθομαι”, λες. Και μετά έρχεται η κατάθλιψη. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και λες: “Δεν ήμουν έτσι…”. Θυμάσαι εποχές που το παντελόνι έμπαινε με ένα τίναγμα του ποδιού, όχι με επίκληση στον Άγιο Ανδρέα τον Ζιπανά. Αναρωτιέσαι πότε έγινε το “μια μπύρα το βράδυ” -> “μια εξάδα για να χαλαρώσω”. Και τότε, μπαίνεις στο στάδιο της αποδοχής. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, κοιτάς τον εαυτό σου και λες: “Εντάξει, δεν φταίει το σώμα μου. Απλώς το παντελόνι δεν καταλαβαίνει τη νέα μου εποχή.”
Κάποιοι από εμάς φτάνουμε στο επόμενο λογικό βήμα: αγορά καινούργιου. Μπαίνεις σε μαγαζί, ο πωλητής σε ρωτάει “τι νούμερο φοράτε;” και απαντάς “το ίδιο πάντα” . Κι εκείνος σε κοιτά με το χαμόγελο εκείνο που λέει «σιγά μη σε πιστέψω, φίλε μου». Δοκιμάζεις ένα νούμερο πάνω και ξαφνικά… αναπνέεις! Νιώθεις ελεύθερος! Νιώθεις ότι μπορείς να ξαναφας σουβλάκι χωρίς τύψεις. Εκεί καταλαβαίνεις κάτι βαθύτερο: η ζωή δεν είναι να χωράς στα παλιά σου παντελόνια. Είναι να χωράς στις νέες σου συνήθειες χωρίς ενοχές.
Και βέβαια, υπάρχει πάντα ο κλασικός φίλος που θα πει “εγώ ακόμα φοράω τα ίδια από το λύκειο”. Ναι, και μπράβο σου, ρε Γιάννη, αλλά κάποιοι από εμάς έχουν φάει και δυο πίτσες παραπάνω, κι έχουν δει και λίγη ζωή παραπάνω.
Γιατί η αλήθεια είναι πως το παντελόνι δεν είναι απλώς ένα ρούχο. Eίναι ένα μέτρο σύγκρισης με το παρελθόν. Και καμιά φορά, το να μη χωράς, σημαίνει ότι έχεις ζήσει, έχεις γελάσει, έχεις φάει, έχεις πιει, έχεις περάσει καλά.
Οπότε ναι, μπορεί να μην ανεβαίνει το φερμουάρ, αλλά τουλάχιστον ανεβαίνει η διάθεση. Και στο κάτω κάτω, αν η ζωή σου έχει λίγο “παραπάνω ύφασμα”, σημαίνει ότι χωράει περισσότερες ιστορίες.
