Ο Guy Pearce είναι σαν το καλό το ουίσκι που πάντα υπάρχει στο ράφι (δεν θα είναι το πρώτο που θα πιάσεις), αλλά ξέρεις ότι δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ. Έχει πάνω από 100 ρόλους στο ενεργητικό του, όμως πες το όνομά του σε μια παρέα και σχεδόν αυτόματα οι μνήμες πάνε σε δύο ταινίες: το L.A. Confidential και το Memento. Εκεί έγραψε ιστορία, παίζοντας χαρακτήρες τόσο τσαλακωμένους, τόσο «σφιγμένους», που ένιωθες την ένταση να στάζει από την οθόνη.
Το παράδοξο; Αυτό το ταλέντο δεν τον έκανε ποτέ αληθινό σταρ. Ο Pearce έμεινε για πάντα «το πρόσωπο που ξέρεις, αλλά δεν θυμάσαι πώς λέγεται». Ακόμα και όταν έπαιξε action figure. Ναι έγινε και αυτό.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο τύπος έκανε το breakthrough του το 1994 στο The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert ως Felicia Jollygoodfellow ως… εκρηκτική drag queen γεμάτη ενέργεια, τρέλα και απρόβλεπτη χάρη. Ένας ρόλος που απέδειξε ότι δεν είναι απλώς αγόρι για σαπουνόπερα αλλά ένας ηθοποιός που μπορούσε να τολμήσει.
Ίσως και να βλέπαμε τον Guy Pearce στο Batman Begins
Κι όμως, με το που μπήκε στο χολιγουντιανό ραντάρ, επέλεξε τον αντίθετο δρόμο, έναν uptight, control-freak χαρακτήρα. Ο Ed Exley του L.A. Confidential ήταν ακριβώς αυτό, ένας τύπος δηλαδή που νομίζει ότι είναι ο ήρωας της ιστορίας, ενώ στην πραγματικότητα όλοι γύρω του τον κάνουν πέρα. Κι ο Leonard Shelby του Memento; Ένα puzzle-box απόγνωσης που κυνηγάει την εκδίκηση με μνήμη που σβήνει ανά 15 λεπτά σε ένα φιλμ που πάει ανάποδα (αν δεν το έχεις δει, δες το. Είναι Christopher Nolan από πίσω).
Και στις δύο περιπτώσεις, ο Pearce δεν υπήρξε ποτέ «cool». Ήταν ο νευρικός, ο καταπιεσμένος, ο άνθρωπος που λες «κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν».
Πόσο εύκολα ξαναβλέπεις το L.A. Confidential;
Ο villain που πάντα θυμάσαι
Με τον καιρό, έγινε ο go-to ηθοποιός για να παίξει τον κακό ή τον περίεργο. Από το Count of Monte Cristo μέχρι το Iron Man 3 ή το Lawless, πάντα τον βρίσκεις κάπου για να τον μισήσει. Κι είναι τόσο καλός σ’ αυτό, που κάποιες φορές κάνει τον πρωταγωνιστή να μοιάζει πολύ βαρετός.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι παρότι ο Pearce μπορεί να κλέψει κάθε σκηνή και να γεμίσει την οθόνη, δεν έγινε ποτέ το όνομα που κουβαλάει μια ταινία μόνο του. Ούτε action hero, ούτε leading man σε blockbusters (εκτός από την πανωλεθρία στο Time Machine που τον «έκαψε» νωρίς). Σαν να φοβήθηκε την ίδια του τη δύναμη.
Ο αιώνιος χαρακτήρας, ποτέ ο σταρ
Δεν είναι ότι δεν δούλεψε, το αντίθετο μάλιστα. Ο Pearce έχει μια από τις πιο συνεπείς καριέρες του Hollywood, με δεκάδες ταινίες, συχνά στην πατρίδα του την Αυστραλία, με μικρούς αλλά δυνατούς ρόλους. Το Animal Kingdom, το Prometheus, το The Proposition, ακόμα και μικρότερες indie παραγωγές, τον έχουν πάντα ως το σημείο αναφοράς. Αλλά το μεγάλο βήμα, η «υπερnova» στιγμή που θα τον έκανε household name, δεν ήρθε ποτέ.
Ίσως επειδή δεν την ήθελε. Ίσως επειδή, όπως έχει πει ο ίδιος, βλέπει τον εαυτό του σαν «μέλος ορχήστρας» χωρίς να έχει το βάρος του πρώτου βιολιού. Σε έναν κόσμο γεμάτο εγωπαθείς σταρ, το να είσαι team player ακούγεται σχεδόν ευγενές. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η ιστορία δεν θυμάται τους «σωστούς μουσικούς». Θυμάται αυτούς που ξεχώρισαν στη σκηνή.
Στο «Innocents» με τον Guy Pierce στο Netflix δεν πιστεύεις τι βλέπεις μπροστά σου
Και τώρα τι;
Με το The Brutalist φάνηκε να ξαναμπαίνει στον χάρτη, και ελπίζουμε ότι σύντομα θα ξαναβρεί την απρόβλεπτη σπίθα που σε κάνει να λες «δεν ξέρω τι θα κάνει, αλλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του».
Η ωραιότερη ταινία με Tom Hardy και Guy Pierce έχει κάτι από Ποτοαπαγόρευση
Γιατί όσο καλός κι αν είναι στο να παίζει τον villain, ξέρουμε ότι μπορεί να είναι πολλά περισσότερα.
