Την πρώτη φορά που είδα ψυχίατρο σχετικά με το δικό μου πένθος, είχα χάσει τον πατέρα μου μόλις μία εβδομάδα. Δεν αποφάσισα να πάω επειδή ένιωθα κάτι συγκεκριμένο. Πήγα για να προλάβω δυσάρεστες καταστάσεις που θα αντιμετώπιζα σε ανύποπτο χρόνο. Απλά το ήξερα. Είχα ήδη μια πρώτη επαφή με τις κρίσεις πανικού και όταν είσαι παθών, ξέρεις ότι το μοναδικό που χρειάζεται για να χειροτερέψει είναι μια κακή αφορμή.
Το πένθος είναι κάτι που δεν εμφανίζεται την ημέρα που χάνεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο. Δεν εμφανίζεται την στιγμή που τον αποχαιρετάς, ούτε την στιγμή που κλαις βουβά στο αυτοκίνητό σου, πριν βγεις και κλειδώσεις για να πας στη δουλειά σου. Το πένθος είναι ένας ύπουλος κλέφτης, που έρχεται και σε χτυπάω από πίσω. Ή ένας bully στο σχολείο, ο οποίος ρίχνει κλωτσιά στα αχαμνά. Αυτό είναι το πένθος. Και βρίσκεται ακριβώς εκεί για να μαζέψει όλο το αρνητικό συναίσθημα, για να στο πετάξει σαν την κοτρόνα του Σίσυφου και να κατρακυλήσεις μαζί της προς τα πίσω ενώ σε πλακώνει. Είναι σαν κακός συγγενής το πένθος που σου βαράει τα κουδούνια απροειδοποίητα. Πριν καλά-καλά το καταλάβεις, έχει προκαλέσει από εφίδρωση στην καλύτερη, μέχρι δύσπνοια και πόνο στο στήθος στη χειρότερη. Πονάς αλλά δεν ξέρεις γιατί. Προσπαθείς να πάρεις ανάσα αλλά αισθάνεσαι ότι δεν κατεβαίνει ο αέρας. Μουδιάζουν τα άκρα σου και απορείς γιατί. Οι πιο ψύχραιμοι (λέμε τώρα) κάθονται κουλουριασμένοι σε μια γωνία, τρέμοντας και περιμένοντας να τελειώσει. Οι υπόλοιποι φτάνουν μέχρι το νοσοκομείο, για να διαπιστώσουν τελικά ότι δεν συμβαίνει κάτι άσχημο στην υγεία τους. Αλλά ας μην χρονοτριβούμε άλλο με περιττές λέξεις.
Αυτό που οφείλει να κάνει ένας άντρας για τον εαυτό του ώστε να αντιμετωπίσει το πένθος, είναι ψυχοθεραπεία. Τέλος. Αυτό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Υπάρχουν κάποια κλισέ τα οποία πράγματι παίζουν ρόλο, «αγάπη, φίλοι, οικογένεια», όπως όταν είσαι μόνος σου, είσαι πραγματικά μόνος σου και κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Κανείς εκτός από έναν. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Οπότε ας θυμόμαστε αυτό. Οι συνεδρίες βοηθούν γενικά, αλλά συγκεκριμένα όσον αφορά την απώλεια, είναι σωτήριο. Η ψυχοθεραπεία είναι αυτή η μαγική σχεδία μέσα στη φουρτούνα, που σου επιτρέπει να παίρνεις ανάσες ενώ σε χτυπάει το νερό στα μούτρα. Δεν το λέω σαν εξυπνάκιας στην απ’ έξω. Μιλάω εκ πείρας. Πριν συνεχίσεις όμως το κείμενο, δες αυτό εδώ το υπέροχο βιντεάκι.
Προσπαθώντας να αντιμετωπίσω αυτό το τέρας του πένθους, η ψυχοθεραπεία έβαλε σε τάξη τις σκέψεις μου. Αυτό είναι το πρώτο που κάνει. Στη συνέχεια σου θυμίζει ποιος είσαι και πόσο σημαντικά αυτά που έχεις, τα πολλά ή λίγα, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι δικά σου και μόνο δικά σου. Μετά, έρχεται σταδιακά η συνειδητοποίηση της απώλειας. Ότι τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ όπως πριν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει χώρος για αλλαγές. Μια απώλεια, αν μη τι άλλο, μπορεί να μας διδάξει το πόσο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε στις πιο δύσκολες στιγμές. Και θα χρειαστεί. Πίστεψέ με, απώλεια ή όχι, πρέπει να μάθουμε όλοι να είμαστε πιο δυνατοί.
Αφήστε το πένθος να έρθει. Είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, είναι να μάθουμε να το ελέγχουμε. Και όχι να μας ελέγχει.
